Του Γιώργου Κοντογιάννη
Το φαινόμενο που λέγεται Φίλης και εκτοπίζει τα πάντα με το πέρασμά του στο υπουργείο Παιδείας, μετά από τα ολοήμερα σχολεία, έβαλε στο μάτι και τα θρησκευτικά.
Αφορμή του έδωσαν, δυστυχώς κάποιοι θερμόαιμοι «υπέρ-χριστιανοί» ιερωμένοι, που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο χριστιανισμός πέρα από τη θρησκεία της αγάπης είναι και μια θρησκεία οικουμενική, όχι με την έννοια της επιβολής και κυριαρχίας αλλά με την έννοια της κυρίαρχης αντίληψης της αγάπης και κατανόησης που πρεσβεύει και μέσω της οποίας επικαλύπτει τα πάντα.
Έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζει η πολιτική η ηγεσία τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Άλλωστε στην Ορθοδοξία δεν περιλαμβάνεται η έννοια του πειθαναγκασμού, αλλά η ελευθερία της επιλογής την οποία ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε με τη φράση του «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
Ο κ. Φίλης με τo άλλοθι της πολυπολιτισμικότητας επιχειρεί να φέρει τα «πάνω- κάτω» στο χώρο της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Οι δηλώσεις που έκανε δίνουν την αίσθηση των προθέσεών του. Ωστόσο θα πρέπει να γνωρίζει ότι επειδή σύμφωνα με το Σύνταγμα (Άρθρο 3, παρ. 1) «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού», οφείλει να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος και να το σεβαστεί. Συνεπώς οι αλλαγές που θα κάνει στη διδασκαλία των θρησκευτικών θα πρέπει να είναι σε συνεννόηση και με τους εκπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος όχι γιατί η Εκκλησία πρέπει να έχει λόγο στην παιδεία, αλλά από σεβασμό προς αυτό που σύμφωνα με το Σύνταγμα εκπροσωπούν και η πολιτεία και η εκκλησία.
Η ίδια η Εκκλησία και κατ’ επέκταση ο χριστιανισμός δεν έχουν άλλωστε τίποτε να φοβηθούν από τη σωστή και με την επίβλεψη της πολιτείας διδασκαλίας και άλλων θρησκειών στα σχολεία, ακόμη και μαθημάτων συγκριτικής θεολογίας, ίσως, στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Ο χριστιανισμός είναι τόσο πιο ολοκληρωμένος ως θρησκεία από οποιαδήποτε άλλη που η σύγκρισή του με άλλες θρησκείες θα έπρεπε να επιδιώκεται.
Επίσης τόσο η πολιτεία όσο και η Εκκλησία της Ελλάδος θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι εφ’ όσον η διδασκαλία των λοιπών θρησκειών γίνεται υπό την εποπτεία του κράτους θα πρέπει να γίνεται με ορθό τρόπο. Η πίστη (ό,τι και να πιστεύει κανείς) εξημερώνει ανθρώπους και συνειδήσεις γιατί έχει ηθική και αρχές. Και επειδή υπάρχει έμφυτη ανάγκη στον άνθρωπο να πιστεύει κάπου, είναι δεδομένο ότι αν δεν το πράξει επισήμως το κράτος θα το πράξουν άλλοι, με ό,τι κινδύνους μπορεί να κρύβει αυτό για εμφάνιση ισλαμιστικών οργανώσεων και παραφυάδων του ISIS.
Εκκλησία και πολιτεία (που εκφράζεται σήμερα από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και στον συγκεκριμένο τομέα από τον κ. Φίλη) πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν χρέος να συνεργαστούν έχοντας ανοικτά μυαλά και αντιλήψεις. Στην Ελλάδα λόγω του προσφυγικού έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση. Η πολιτεία πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον στην επίλυση των προβλημάτων που απορρέουν από τη νέα πραγματικότητα, αλλά χωρίς να ξεχνά ούτε το άρθρο 3 του Συντάγματος αλλά ούτε και ότι αυτός ο τόπος, η γλώσσα, τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων, κρατήθηκαν ζωντανά και με τη συμβολή της Εκκλησίας.
Υ.Γ. Και μια λεπτομέρεια: Επικρίνοντας ο κ. Φίλης τις ατυχείς δηλώσεις του Μητροπολίτου Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου, είπε ότι δεν μπορεί να μιλά έτσι ένας δημόσιος υπάλληλος. Ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκος Φίλης θα πρέπει να καταλάβει ότι οι ιερείς – πολλώ δεν μάλλον οι ιεράρχες- δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν επειδή λαμβάνουν την οικονομική τους αποζημίωση από το κράτος ο αρμόδιος υπουργός τους θεωρεί υπαλλήλους, του διαμηνύουμε ότι θα πρέπει να αλλάξει αντίληψη. Γιατί τότε κι αυτός επειδή πληρώνεται από τη Βουλή που είναι τμήμα του κράτους, είναι δημόσιος υπάλληλος. Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει, όσο το δυνατόν με απλούστερα λόγια για να είναι κατανοητό, ότι άλλο είναι ο δημόσιος υπάλληλος και άλλο ο δημόσιος λειτουργός.
