Την Κυριακή οι Τούρκοι ψηφίζουν για το τέλος της Δημοκρατίας και μαζί για τον πολιτικό διχασμό τους. Τα ύπουλα σχέδια του νέο- Σουλτάνου.
Ο μεγαλομανής Ερντογάν δεν αρκείται σε μια οριακή νίκη στο δημοψήφισμα,-όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις γύρω στο 52%. Επιδιώκει ένα μεγάλο ποσοστό κοντά στο 60%, που θα του επιτρέψει τη παντοδυναμία, την εγκατάσταση ενός αυταρχικού καθεστώτος και κάτι περισσότερο. Τη νομιμοποίηση και το «ξέπλυμα» όλων όσων σκανδάλων έχουν συμβεί στην Τουρκία τα τελευταία τρία χρόνια, από τον Δεκέμβριο του 2014 όταν άρχισε από την «παράλληλη δομή» των τότε συμμάχων του Γκιουλενιστών να αποκαλύπτονται τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα της οικογένειας και του περίγυρου του Τούρκου ηγέτη.
Το δημοψήφισμα της επομένης Κυριακής που θα σφραγίσει όχι μόνο την εσωτερική κατάσταση της Τουρκίας, αλλά και τον διεθνή ρόλο και τη θέση της, είναι ένα βήμα στο κενό που όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να έχει θετική έκβαση για την Τουρκία. Βήμα στον πολιτικό και κοινωνικό διχασμό και στη βαθύτερη ρήξη με την Ευρώπη , τιε ΗΠΑ και όλες τις γειτονικές χώρες.
Είναι ένα δημοψήφισμα που διχάζει βαθιά τη χώρα, θέτει το δίλημμα είτε της μεσανατολικού τύπου προσωποπαγούς «δημοκρατίας», είτε της συνέχισης του σημερινού ερμαφρόδιτου και κατ’ επίφαση «δημοκρατικού» συστήματος, που αποδυναμώνει την ίδια την Τουρκία, της στερεί συμμάχους και καλλιεργεί πειρασμούς για επικίνδυνες περιπέτειες έξω από τα σύνορά της.
Το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου είναι κρίσιμο για το μέλλον της Τουρκίας, αφού η πολιτειακή αλλαγή που επιδιώκει το ΑΚΡ οδηγεί σε μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας και θεσμικά πλέον στα χέρια του Ταγίπ Ερντογάν και παραδίδει ένα κράτος στις σχεδόν ανεξέλεγκτες επιλογές και διαθέσεις ενός δημοφιλούς μεν, αλλά αμφιλεγόμενου, απροβλέπτου, εκρηκτικού και αυταρχικού συγχρόνως ηγέτη.
Βήμα στο κενό.
Το χάος που έχει προκαλέσει ο Ταγίπ Ερντογάν πιθανόν του προσφέρει την ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα, ένα βήμα όμως που κινδυνεύει να γίνει βήμα στο κενό για την Τουρκία. Που σε κάθε περίπτωση δίνει οριστικά τέλος σε αυτό που όλοι επένδυσαν την προηγουμένη 15ετία: να γίνει η Τουρκία το μοντέλο μιας σύγχρονης μουσουλμανικής Δημοκρατίας, συνδεδεμένης ή ακόμη και μέλος της ΕΕ, που θα εμπνεύσει τους μουσουλμάνους και πέραν της Μέσης Ανατολής.
Ο Ερντογάν δεν αρκείται σε μια οριακή νίκη στο δημοψήφισμα, καθώς επιδιώκει ένα μεγάλο ποσοστό που θα του επιτρέψει τη νομιμοποίηση και το «ξέπλυμα» όλων όσων έχουν συμβεί στην Τουρκία τα τελευταία τρία χρόνια, από τον Δεκέμβριο του 2014 όταν άρχισε από την «παράλληλη δομή» των τότε συμμάχων του Γκιουλενιστών να αποκαλύπτονται τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα της οικογένειας και του περίγυρου του Τούρκου ηγέτη.
Η πόλωση και ο διχασμός, ένας συνδυασμός που αποδείχθηκε πολλές φορές σωτήριος για τον Ερντογάν, δεν είναι σαφές πως θα λειτουργήσει στο δημοψήφισμα. Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή την αμφιλεγόμενη απόπειρα πραξικοπήματος, ο Ερντογάν στοχοποίησε τους αντιπάλους του και δαιμονοποίησε κάθε αντίθετη φωνή, ενώ επέβαλε ένα από τα πιο ασφυκτικά πλαίσια ελέγχου του Τύπου, με φυλακίσεις δημοσιογράφων, κλείσιμο εφημερίδων και ιστοσελίδων, εκβιασμό εκδοτών και καναλαρχών.
Οποιος δεν είναι με το «ναι», είναι με τους εχθρούς της πατρίδας, είναι με τον Γκιουλέν, το ISIS και το PKK.
Προχώρησε παραπέρα. Μετέφερε αυτό το κλίμα της πόλωσης με τους Ευρωπαίους, θέλοντας να δώσει και μια νέα, ηρωική πατριωτική διάσταση στην υποψηφιότητά του απέναντι στους «απογόνους των ναζί». Και θέλησε να χειραγωγήσει τις μεγάλες τουρκικές κοινότητες στη Δυτική Ευρώπη και να τις χρησιμοποιήσει σαν Δούρειο Ιππο στις χώρες φιλοξενίας τους (Ολλανδία, Γερμανία, Βέλγιο, Αυστρία κ.ά.), κάτι που ξεπερνά τις «κόκκινες γραμμές» των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών.
Για τον Ερντογάν, αυτό που έχει σημασία είναι να εφευρίσκει εχθρούς…
Ομως έτσι διαρρηγνύει την εσωτερική συνοχή, δημιουργεί νέους εχθρούς τη στιγμή που αντιμετωπίζει σοβαρές απειλές ασφάλειας (Συρία, ISIS, Ιρακινό Κουρδιστάν, PKK, Μεταναστευτικό, οικονομία), και αφήνει τον στρατό, την αστυνομία και τις κρατικές δομές απόλυτα ελεγχόμενες μεν από τον ίδιο, αλλά αποδυναμωμένες και διαβρωμένες από αυτόν τον φανατικό διχασμό.
Οι ψήφοι των Κούρδων αλλά και η συσπείρωση του ακροδεξιού συμμάχου του ΜΗΡ θα κρίνουν το αποτέλεσμα την επόμενη Κυριακή…
Εχοντας συμμαχήσει με το ακροδεξιό κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το ΜΗΡ, ο κ. Ερντογάν βρήκε μεν κάποιο συστημικό σύμμαχο, όμως απομακρύνει όσους φιλελεύθερους είχαν απομείνει στο ΑΚΡ και δημιουργεί έντονη ανησυχία σε όλους τους Κούρδους που σε μεγάλη πλειοψηφία εμπιστεύονταν το ΑΚΡ, κυρίως λόγω της προσήλωσής του στις θρησκευτικές αρχές του μετριοπαθούς Ισλάμ.
Ομως, παρά τις προσπάθειες «ανοιγμάτων» προς τους Κούρδους τις τελευταίες ημέρες, η γενικευμένη επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον του πολιτικού κόμματος HDP με τη σύλληψη και τη φυλάκιση των περισσότερων βουλευτών του και οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία εναντίον του ΡΚΚ και η στροφή του στα εθνικιστικά πρότυπα του ΜΗΡ, διευρύνουν την καχυποψία των Κούρδων ψηφοφόρων.
Και η αγωνία του Ερντογάν είναι μήπως όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι επιλέξουν την αποχή από το δημοψήφισμα, στερώντας του όμως μια πολύτιμη εκλογική δεξαμενή.
Η αποσυσπείρωση στο ακροδεξιό ΜΗΡ και η στροφή ενός σημαντικού μέρους των οπαδών του κόμματος στο στρατόπεδο του «ΟΧΙ» έχει να κάνει περισσότερο με τις εσωτερικές διαμάχες στο κόμμα, καθώς η νεολαία του ΜΗΡ «Εστίες της Πατρίδας» που αποτελούν το φυτώριο των Γκρίζων Λύκων, και κορυφαία στελέχη που έχουν αμφισβητήσει τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί, όπως ο Σινάν Ογάν, ο Ουμίτ Οζντάγ και η Μεράλ Ακσενέρ, έχουν κινητοποιηθεί υπέρ του «όχι».
Για τον ακροδεξιό εθνικιστή ηγέτη του ΜΗΡ, το Κουρδικό, αλλά και το Κυπριακό βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας, η οποία πρακτικά αποτελεί το σημείο σύγκλισης με τον Ερντογάν.
