Κατά τα φαινόμενα, η εξουσία του Vladimir Putin μοιάζει ασφαλής.
Το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του 2018 με το 77% των ψήφων. Έχει εδραιώσει τον έλεγχό του στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης. Οι περισσότεροι από τους αντιπάλους του είτε έχουν πεθάνει είτε έχουν οδηγηθεί σε εξορία. Τώρα μπορεί να “εξαπολύσει” τους πλουσιότερους ολιγάρχες της χώρας του για να υλοποιήσουν την ατζέντα του Κρεμλίνου – όπως έκανε και μετά την εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ, Donald Trump, το 2016.
Γιατί λοιπόν ο Ρώσος πρόεδρος είναι τόσο φοβισμένος;
Θα πίστευε κανείς ότι ένας αυταρχικός ηγέτης που “έχει κατασκευάσει” τους πολιτικούς κανόνες για να παραμείνει στην εξουσία δεν θα είχε πολλά να φοβηθεί από τους αντιφρονούντες. Η ύπαρξη αντιπολίτευσης ενδεχομένως να έχει οφέλη, όπως το ότι αμβλύνει τις οικονομικές πιέσεις από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στη Δύση και διευκολύνει τους συνεργάτες του να ξοδεύουν τις περιουσίες τους.
Παρόλ’ αυτά, ο Putin φοβάται τη διαφωνία. Πάρτε για παράδειγμα μια έκθεση που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από τον Συνασπισμό για την Ελευθερία των Πολιτικών Κρατουμένων του Κρεμλίνου. Αποτελούμενη από δώδεκα δυτικές και ρωσικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, η ομάδα διαπίστωσε ότι στις 25 Μαρτίου, στις ρωσικές φυλακές υπήρχαν 236 πολιτικοί κρατούμενοι. Ο αριθμός είναι υπερπενταπλάσιος σε σχέση με τους πολιτικούς κρατουμένους που είχε η Ρωσία το 2015, όταν ήταν συνολικά 46.
Σε συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα, ο εξόριστος ηγέτης της αντιπολίτευσης, Vladimir Kara-Murza, έδωσε μια άλλη προοπτική για το μέγεθος αυτό. Όταν ο διάσημος φυσικός και αντιφρονών Andrei Sakharov κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1975, υποστήριξε ότι η Σοβιετική Ένωση κρατούσε 176 αντιρρησίες συνείδησης. Είναι τρομερό ότι σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία κρατά 30% περισσότερους.
Οι σημερινοί Ρώσοι πολιτικοί κρατούμενοι περιλαμβάνουν δημοσιογράφους, ακτιβιστές και δικηγόρους. Ορισμένοι κατηγορούνται για σοβαρές εγκληματικές πράξεις όπως φόνος και υπεξαίρεση. Άλλοι βρίσκονται στη φυλακή για τα tweets τους.
Τον Νοέμβριο του 2017, για παράδειγμα, οι Yan Sidorov και Vladislav Mordasov συνελήφθησαν επειδή προσπάθησαν να οργανώσουν διαμαρτυρία στην περιφερειακή τους κυβέρνηση. Έκτοτε κρατούνται και η έκθεση αναφέρει ότι ο Mordasov έχει υποστεί πολλαπλούς ξυλοδαρμούς. Υπάρχει επίσης η περίπτωση του Oleg Sentsov, Ουκρανού σκηνοθέτη και επικριτή της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση για υποτιθέμενο σχεδιασμό τρομοκρατικών επιθέσεων και επειδή ανήκε σε ουκρανική εθνικιστική ομάδα, κάτι που αρνήθηκε η οργάνωση. Ο ίδιος ομολόγησε αυτά τα εγκλήματα μετά από βασανιστήρια, σύμφωνα με διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η Natalia Arno, πρόεδρος του Ιδρύματος Ελεύθερης Ρωσίας (μέλος του συνασπισμού που συνέταξε την έκθεση) δήλωσε σε δημοσιογράφους αυτή την εβδομάδα ότι η αύξηση του αριθμού των πολιτικών κρατουμένων εγείρει ερωτήματα όχι μόνο για το ρωσικό κράτος αλλά και για τον ηγέτη του. “Τι φοβάται ο Vladimir Putin;” ρώτησε. Είναι ένα ερώτημα που οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη ρωσική επιθετικότητα μπορεί να επίσης να θέλουν να θέσουν. Ο Putin μπορεί να προβάλλει δύναμη και τόλμη, αλλά δεν εμπιστεύεται τον λαό του αρκετά για να τον αφήσει να ακούει τους επικριτές του.
