Πώς το ‘λεγε ο Θίοντορ Ρούζβελτ; «Όταν ο συσσωρευμένος πλούτος απαιτεί άδικα πράγματα, στην τεράστια δύναμή του μπορεί να αντιπαρατεθεί μόνο η ακόμη μεγαλύτερη δύναμη του λαού συνολικά».
Ο συσσωρευμένος πλούτος έχει βολευτεί με τα εντελώς νόμιμα «σκάνδαλα», τη φοροαποφυγή. Σε παραδείσιες ή λιγότερο εξωτικές συνθήκες.
Ναι, αλλά όσα περισσότερα μαθαίνουν οι πολίτες από τα Panama και τα Paradise Papers, τόσο περισσότερο θα ρωτούν γιατί δεν γίνονται περισσότερα.
Θα ρωτούν; Δεν απαγορεύεται η ύπαρξη φορολογικών παραδείσων. Ούτε η εκμετάλλευση φορολογικών παραθύρων. Δεν καταγράφεται και καμία σπουδή, είναι πολυδαίδαλη η διαδρομή -με ενδιάμεσες εταιρείες και αναρίθμητα πρόσωπα- και η πολιτική είναι χαλαρή.
Σκέψεις κατατίθενται, τώρα που είναι φρέσκες οι αποκαλύψεις. Σκέψεις για μαύρες λίστες των φορολογικών παραδείσων, κι ύστερα αλλάζουν οι πίστες. Δεν είχαμε ακούσει και το 2016 για εισαγωγή ενός μητρώου που θα βοηθάει στην αποκάλυψη εκείνων που κρύβονται πίσω από κάθε εταιρεία-βιτρίνα;
Αν ρωτούν οι πολίτες θα απογοητευτούν. Δεν ήταν μόνο ο τραπεζίτης Τζον Μόργκαν που πίστευε ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ρούζβελτ ως ίσο, αλλά και ο διευθύνων σύμβουλος της Τιμ Κουκ, που χαρακτήρισε την απόφαση της Κομισιόν για τη «δημιουργική λογιστική» της Apple ως «πολιτικές αηδίες».
Αηδίες, γιατί η παγκοσμιοποίηση έχει πολλαπλασιάσει τις ευκαιρίες. Για παγκόσμια μεγαθήρια με στρατιές εξειδικευμένων νομικών και ταχυδακτυλουργών.
Θα περίμενε κάποιος ότι η χρηματοπιστωτική κρίση θα αναδεικνυόταν σε σημείο καμπής. Θα περίμενε ο φορολογούμενος και συνεχώς κατηγορούμενος ότι κάτι θ’ άλλαζε. Λογάριαζε περικοπές, λογάριαζε στα οικονομικά του οπές, περίμενε και ντροπές; Τουλάχιστον περισσότερους υποστηρικτές στο επιχείρημα πως η ανισότητα αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία και πως το υπεράκτιο σύστημα αφαιρεί από των πολλών την ευημερία.
Περίμενε και ντροπές; Τουλάχιστον περισσότερους υποστηρικτές και να μην τον τσουβαλιάζουν στους λαϊκιστές. Άλλωστε, μια στο τόσο, ο καπιταλισμός πρέπει να σώζεται από τους καπιταλιστές
