Μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές… να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση, που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη, μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για τιμωρία, που λέει “όσες φορές αντέξεις”».
Ο Κάφκα ζει, αλλά δεν κάνει την αναμονή κάπως υποφερτή. Τι ταλαιπωρία κι αυτή. Ζέστη, στρίμωγμα, ιδρώτας κάνουν πιο αφόρητη την αίθουσα αναμονής κι από αμπρί. Είναι δε και προσβλητικό, επειδή η πλειονότητα των επιβατών που στέκεται στις ουρές για ώρες είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πήγαιναν κάθε μήνα για να ανανεώσουν τις κάρτες τους, οι ίδιοι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούσαν το λεωφορείο, τον ηλεκτρικό, το τρόλεϊ ή το μετρό αν δεν είχαν επικυρωμένο εισιτήριο. Οι άλλοι το πιθανότερο είναι να μην έχουν πάρει ακόμη χαμπάρι. Αλλά κι αν μάθαν για του ηλεκτρονικού εισιτηρίου τη χάρη, μία δεν δίνουν για την εισιτηριοδιαφυγή και την αναμονή.
Πάλι πληρώνουν οι νομοταγείς. Ηλικιωμένοι, μητέρες με παιδιά, εργαζόμενοι με το βλέμμα στο ρολόι, μια ουρά που δεν τελειώνει, μία λιποθυμία που ενώνει, μια συγγνώμη τόσο μόνη.
«Είναι σύνηθες στην εκκίνηση τέτοιων μεγάλων εφαρμογών να παρατηρούνται κάποιες δυσλειτουργίες, ιδιαίτερα σε ώρες αιχμής, στους κεντρικούς σταθμούς έκδοσης». Εξίσου σύνηθες να είναι ανέτοιμο, όπως αποδείχτηκε το σύστημα, να προχωρεί με βραχυκυκλώματα.
«Ακόμη και γι’ αυτούς τους συμπολίτες μας θα είναι ταλαιπωρία για μία και τελευταία φορά, σε αντίθεση με τις καθημερινές ουρές στις τράπεζες». Με παρακολουθείτε; Όχι, παρακολουθώ τον τηλεοπτικό ρεπόρτερ, που επιθεωρεί την ουρά, όπως ο Ιωακείμ Μουρά τους αξιωματικούς του και ανάμεσά τους βλέπει έναν από τη Μαρτινίκα γεμάτο παράσημα. «Vous etes negre?» (Είστε νέγρος;), τον ρωτά. Κι εκείνος: «Oui, mon general». (Μάλιστα στρατηγέ μου)
Και ο Μουρά: «Bravo, bravo, continuez!» (Μπράβο, μπράβο, συνεχίστε!).
