Σιχαίνομαι τα μνημόσυνα… γι’ αυτό και απέχω! Κάπου κάπου όμως, ειδήσεις όπως ο θάνατος του Τζιμάκου και της Βέτας με κάνουν να θέλουν να γράψω!
Για τη χαμένη αθωότητα της εφηβείας μας… τότε που …όλα ήταν πολύ! Που οι συμμαθητές μου ζωγράφιζαν καρδιές και Σ’ αγαπώ με ροζ σπρέι στο δρόμο μου, για να τα πατάω βγαίνοντας. Τότε που …ο έρωτάς μας είχε άλλοθι ακλόνητο …χτυπάγαμε κάρτα σε μια αγκαλιά …χανόμασταν μέσα σε δρόμους που καίνε.
Να γυρίζετε που και που σε κείνη την εφηβεία, που μέσα στην υπερβολή ξεχώριζε τα σημαντικά! Να χάνεστε μέσα στην ανάγκη του άλλου… έστω και για λίγο… και ας μην βάφετε πια τους δρόμους με ροζ σπρέι…
…Η Κασσάνδρα
