Του Νίκου Αθηναίου, 10-3-2016
Σύμφωνα με την επίσημη θέση της ΕΕ οποιαδήποτε συμφωνία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επιτευχθεί μεταξύ Βρυξελλών και της Τουρκίας, στη διάρκεια της νέας συνάντησης Κορυφής που θα γίνει από 17-18 Μαρτίου, θα πρέπει να συνάδει με το Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο.
Αυτό για να γίνει θα πρέπει – μεταξύ άλλων – η μεν Τουρκία να αλλάξει θέση σχετικά με τη Συνθήκη της Γενεύης – στην οποία δεν είναι πλήρες μέλος – στο πως, δηλαδή, βλέπει τους μη-Ευρωπαίους πολίτες.
Την ίδια στιγμή η Ελλάς θα πρέπει να αποσαφηνίσει αν θα δημιουργήσει ειδικό δικαστήριο για να εξετάζει αιτήματα μεταναστών που για διαφόρους λόγους δε θα θέλουν να επιστρέψουν στην Τουρκία. Και δεν είναι μόνο ευρωπαϊκές χώρες που αντιδρούν για τη συμφωνία Μέρκελ-Νταβούτογλου. Ενδεικτικά, χθες το ημιεπίσημο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων του Ιράν, το FARS, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά της ΕΕ για το σχέδιο ανταλλαγής προσφύγων μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και ΕΕ λέγοντας ότι γίνεται «συλλογική εκδίωξη προσφύγων» που δεν είναι σύννομη με το «Διεθνή Νόμο, το Διεθνή Νόμο περί Ανθρωπιστικών Ενεργειών, και τον Ευρωπαϊκό Νόμο».
Η τελική συμφωνία δεν είναι δεδομένη αφού πολλές ευρωπαϊκές χώρες προτάσσουν το εθνικό τους συμφέρον έναντι των διαφόρων παρενεργειών του μεταναστευτικού, στις οποίες εντάσσονται και οι απειλές των τζιχαντιστών κατά της Δύσης. Μένει να δούμε αν και πώς η Ευρώπη θα υπαχθεί στις επιταγές της κ. Άντζελα Μέρκελ και αν θα κάνει δεκτά τα αιτήματα της Τουρκίας.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα που ταλανίζει την Ευρώπη σήμερα είναι αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία, όπου συγκρούονται πολιτικά και θρησκευτικά Σουνίτες, Σιίτες, Κούρδοι, Αλεβίτες, μαζί με διάφορες αραβικές χώρες, το Ιράν, η ΕΕ, Ρωσία και ΗΠΑ. Αν δεν λυθεί οριστικά το θέμα του πολέμου και η τύχη της Συρίας είναι δύσκολο να ελεγχθεί το πρόβλημα.
Σήμερα, Γερμανία-Τουρκία-Ελλάς δείχνουν να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος για την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα στο μεταναστευτικό και διάφοροι έλληνες πολιτικοί ηγέτες χαιρετίζουν το ρόλο της κ. Μέρκελ προσωπικά.
Η Ελλάς, έως τη νέα Διάσκεψη Κορυφής έχει απέναντί της τον έως μέχρι χθες πολύ καλό της σύμμαχο Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Πολωνό, κ. Ντόναλντ Τουσκ, την Αυστρία και τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης που αντιδρούν στα σχέδια μαζικής εισροής μεταναστών στις χώρες τους.
Ήδη, στο παιχνίδι μπαίνει και η Ρωσία, αφού σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου, ο ‘Έλληνας Επίτροπος κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος πρότεινε πριν από ένα μήνα σε κλειστή σύσκεψη των επιτρόπων η ΕΕ να ανοίξει διάλογο για το μεταναστευτικό με τη Ρωσία, με το σκεπτικό ότι τα σύνορα της Φινλανδίας αντιμετωπίζουν «πίεση από μετανάστες» που μπορούν να χρησιμοποιούν στο μέλλον το έδαφος της Ρωσίας ως τον «ανατολικό διάδρομο» για εισέρχονται στην Ευρώπη. Η πρόταση, αν υλοποιηθεί, αναμένεται να επιφέρει περαιτέρω αναταράξεις στη συνοχή της ΕΕ αφού διάφορες χώρες της Νέας Ευρώπης – και ιδιαίτερα Πολωνία και Ουγγαρία — ιδιαίτερα νιώθουν έντονη την απειλή του Κρεμλίνου. Από την άλλη, ξέχωρα από τους όρους που βάζει η Τουρκία προκειμένου κάνει ουσιαστικά αυτό που οφείλει να κάνει, πλέον και η Ρωσία θα θεωρεί ότι μπορεί να εγείρει όρους για τις κυρώσεις εναντίον της που λήγουν στο τέλος του Ιουνίου ή και για το θέμα της Ουκρανίας.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάς είναι σε εξαιρετικά δυσχερή θέση εξαιτίας του πολύπλοκου και πολυσχιδούς μεταναστευτικού προβλήματος, το οποίο θα μπορούσε και έπρεπε να έχει αποφύγει στη σημερινή του μορφή.
Δεν έλαβε ποτέ τα μέτρα που έπρεπε πέρυσι το καλοκαίρι για να προστατεύσει τους Έλληνες πολίτες και για να προλάβει την ανεξέλεγκτη ροή. Ακόμα και αν αιφνιδιάστηκε στην αρχή – ως μη όφειλε και γι’αυτό υπάρχουν οι υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας – υπήρχε χρόνος για διορθωτικές κινήσεις. Γι’αυτό υπάρχει η διπλωματία. Και ο ισχυρός ηγέτης ακούγεται και πείθει. Δε χρειάζεται κάθε τόσο να ακούνε οι Έλληνες ότι οι επιλογές είναι ή το διεθνές δίκαιο, που δε βλέπουμε να γίνεται σεβαστό για την Ελλάδα, ή προσφυγή σε πόλεμο.
Το ότι υπάρχουν ελληνικά χωρικά ύδατα και ότι αυτά πρέπει να φυλάσσονται είναι γνωστό. Το ότι οι τουρκικές ακτές στο Αιγαίο είναι περίπου 1200 χιλιόμετρα είναι επίσης γνωστό. Αυτό που παραμένει άγνωστο και μυστήριο είναι το γιατί η Τουρκία δεν φύλαξε όπως είχε καθήκον αυτές τις ακτές που αποτελούν εθνικό της χώρο από τους εμπόρους ανθρώπων και τις ροές των μεταναστών.
Πρέπει να δεχθούμε ότι η Τουρκία ήταν και είναι ανίκανη να προστατεύσει τα 1200 χιλιόμετρα των συνόρων της κατά μήκος του Αιγαίου;
Και πώς θα δεχθεί η ΕΕ να υπογράψει συμφωνίες με την Τουρκία όταν η τελευταία κατέχει έδαφος μιας χώρας της παρανόμως;
Εκτός αν ΕΕ, Κύπρος και Ελλάς συμφωνήσουν όλοι μαζί να κάνουν ξανά τα στραβά μάτια βάζοντας στην άκρη το θέμα της κατοχής της Κύπρου, μαζί με άλλα, για αργότερα.
