Η προσχώρηση του εκλεγμένου με το Ποτάμι, ανεξάρτητου βουλευτή Β’ Αθήνων Χάρη Θεοχάρη στη Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί μόνον μία κίνηση στο πεδίο των πολιτικών εντυπώσεων, λίγες ώρες πριν τη σύγκρουση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή και την ψήφιση του Προϋπολογισμού για το 2019 που συνιστά «ψήφο εμπιστοσύνης» προς την κυβέρνηση.
Αποτελεί και μία εξόχως σημαντική κίνηση στη σκακιέρα των κοινοβουλευτικών ισορροπιών ενόψει της κρίσιμης αναμέτρησης για τη Συμφωνία των Πρεσπών που, όπως άπαντες ομολογούν, θα κρίνει την τύχη της κυβέρνησης και το χρόνο των εκλογών.
Κι αυτό διότι ο κ. Θεοχάρης ήταν ένας εκ των ανεξάρτητων βουλευτών που άφηνε ανοικτό, μέχρι πριν λίγο διάστημα, το ενδεχόμενο να στηρίξει τη Συμφωνία, αθροιζόμενος έτσι στα σενάρια εξασφάλισης των 151 ψήφων που χρειάζεται η κυβέρνηση για την έγκρισή της. Όχι για την τυπική έγκριση, αφού αυτή με απουσίες μπορεί να γίνει και με λιγότερους των 150 βουλευτών, αλλά για την ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση της απόφαση της Βουλής, καθώς είναι αυτονόητο πως ένα μείζον εθνικό θέμα δεν θα πρέπει να εγκριθεί με σχετικές πλειοψηφίες κάτω από το όριο της απόλυτης πλειοψηφίας των 300 της Βουλής.
Άλλωστε, την προϋπόθεση αυτή μοιάζει πλέον να αναγνωρίζει και το Μέγαρο Μαξίμου που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά σε διαφορετική περίπτωση.
Η προσχώρηση Θεοχάρη στη Ν.Δ. έρχεται να επισημοποιήσει ότι ο συγκεκριμένος βουλευτής δεν μπορεί πλέον να περιληφθεί σε κανένα σενάριο έγκρισης των Πρεσπών καθώς θα ήταν αδιανόητο την μία ημέρα να προσχωρεί σε κόμμα που έχει δηλώσει, σε όλους τους τόνους, πως καταψηφίζει και την επομένη να πράξει κάτι διαφορετικό. Παράλληλα, διαμορφώνει «κλίμα» προς ανεξάρτητους ή άλλους βουλευτές που σκέφονται το ενδεχόμενο στήριξης της Συμφωνίας.
Πλέον, η μόνη ελπίδα του Μεγάρου Μαξίμου για την εξασφάλιση με τρόπο πολιτικά ανεκτό των κρίσιμων 151 ψήφων περνάει από το Ποτάμι και, για την ακρίβεια, από την τελική στάση δύο συν ενός βουλευτών: των Στ. Θεοδωράκη με τον Γ. Μαυρωτά και του Σπ. Λυκούδη, που διεκδικεί το δικαίωμα της ανεξάρτητης παρουσίας λόγω του γεγονότος πως είναι συνεργαζόμενος με το Ποτάμι. Ο τελευταίος έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη πως είναι επί της αρχής υπέρ της συμφωνίας, ωστόσο ξεκαθαρίζει πως αν η ψήφος στη Βουλή λάβει τα χαρακτηριστικά εμπιστοσύνης θα αποστασιοποιηθεί και δεν θα ψηφίσει. Ο μόνος σίγουρος αντίθετα παραμένει ο Σπ. Δανέλλης που παρά τις πιέσεις που δέχεται συνεχίζει να στηρίζει αναφανδόν τη συμφωνία.
Ως προς τους ανεξάρτητους – συναργαζόμενους με τον ΣΥΡΙΖΑ, η Κατερίνα Παπακώστα θεωρείται από πολλούς σίγουρη πως θα στηρίξει την συμφωνία αν και σιγά αλλά μεθοδικά, διακινείται τον τελευταίο καιρό στους διαδρόμους της Βουλής μια φημολογία που λέει πως δεν θα πρέπει ούτε αυτή να θεωρείται δεδομένη.
Στη ΔΗΣΥ, η μόνη εκκρεμότητα που παραμένει είναι ο Θ. Θεοχαρόπουλος ο οποίος εκφράζεται επί της αρχής θετικά, στην πράξη ωστόσο αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσπιστία την συμφωνία. Έτσι, έχει ξεκαθαρίσει πως ο μόνος τρόπος για να υπερψηφίσει- πέραν των γνωστών ανοιχτών ζητημάτων της γλώσσας και ταυτότητας- είναι πριν την ψήφιση στη Βουλή να οριστεί και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών.
Από κει και πέρα, τα περιθώρια στενεύουν για την κυβέρνηση καθώς οι διαθέσιμες επιλογές δεν είναι πολλές. Από τους ανεξάρτητους βουλευτές και εκείνους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο λοξοκοιτούν πέραν των κομμάτων τους (Λαζαρίδης, Φωκάς, Σαρίδης, Νικολόπουλος, Παναγούλης κτλ), η συντριπτική πλειοψηφία έχει κάνει σημαία τον αγώνα κατά της συμφωνίας.
Ακόμη, συνεπώς, κι αν το Μαξίμου εξασφαλίσει την ψήφο των Δανέλλη και Παπακώστα αλλά και αυτές των βουλευτών των ΑΝΕΛ Παπαχριστόπουλου και Κουντουρά, αγγίζει τις 149 ψήφους. Επιβεβαιώνοντας ότι για την έγκριση της Συμφωνίας, το Ποτάμι θα πρέπει να διαβεί τον… μακεδονικό Ρουβίκωνα. Υπάρχει, βέβαια, και το ενδεχόμενο να αρκεστεί η κυβέρνηση σε ενδεχόμενη θετική ψήφο των κ. Λυκούδη και Θεοχαρόπουλου, που όμως της αφαιρεί το επιχείρημα ότι η επιλογή της στηρίζεται από ένα τουλάχιστον άλλο κόμμα, έστω και το αποδεκατισμένο Ποτάμι του κ. Στ. Θεοδωράκη.
Η εναλλακτική περίπτωση αυτών, είναι να δούμε την χώρα να οδηγείται σε κάλπες, με την τύχη της Συμφωνίας των Πρεσπών να μπαίνει όχι μόνον στην εκλογική αρένα αλλά και να κληροδοτείται, ως ανοικτό θέμα, στην επόμενη κυβέρνηση.
