Νέες ανακαλύψεις στις μεταμοσχεύσεις νεφρών

Καταρρίφθηκε η άποψη πως πρέπει να είναι συμβατός ο δότης για να γίνει η μεταμόσχευση. Ακόμη και αν ο ζωντανός δότης ενός μεταμοσχευμένου νεφρού δεν ταιριάζει με τον λήπτη, η μεταμόσχευση μπορεί και πρέπει να γίνεται, επειδή μειώνει τον κίνδυνο θανάτου του ασθενούς.

Ερευνητές, με επικεφαλής τoν αναπληρωτή καθηγητή χειρουργικής Ντόρι Σέγκεβ, διευθυντή της μονάδας επιδημιολογικών ερευνών για την μεταμόσχευση οργάνων του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς της Βαλτιμόρης, ανέλυσαν τις μεταμοσχεύσεις νεφρών σε 22 κέντρα μεταμοσχεύσεων στις ΗΠΑ και δημοσίευσαν τα αποτελέσματα στο ιατρικό περιοδικό “New England Journal of Medicine”. Η μελέτη δείχνει ότι, οκτώ χρόνια μετά τη μεταμόσχευση, το ποσοστό επιβίωσης ήταν 77% μεταξύ 1.025 ασθενών που είχαν κάνει μεταμόσχευση από ζωντανό μη συμβατό δότη, 63% μεταξύ 5.125 ατόμων που ήταν σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση και είχαν κάνει τελικά μεταμόσχευση από νεκρό δότη και 44% μεταξύ 5.125 που περίμεναν αλλά ποτέ δεν έκαναν μεταμόσχευση και βρίσκονταν σε μηχάνημα αιμοκάθαρσης.

Περίπου ένας στους τρεις ασθενείς είναι δύσκολο να βρει συμβατό νεφρό. Ως μη συμβατό σε σχέση με το μεταμοσχευμένο νεφρό χαρακτηρίζεται το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, όταν αναπτύσσει τα αντισώματα τύπου αντί-HLA και γίνεται επιθετικό απέναντι στο μόσχευμα. Τα νεφρά από ζωντανό δότη είναι προτιμότερα σε σχέση με τα νεφρά από νεκρό. Όταν δεν υπάρχει ελπίδα συμβατού δότη, ο ασθενής αναγκαστικά ζει με συνεχή τεχνητή αιμοκάθαρση. «Συνηθίζαμε να λέμε ότι αν υπάρχει ένας συμβατός δότης, τότε μπορούμε να κάνουμε την μεταμόσχευση. Τώρα μπορούμε να πούμε ότι αν υπάρχει ένας μη συμβατός δότης, πάλι μπορούμε να προχωρήσουμε στην μεταμόσχευση, πράγμα πολύ σημαντικό για όσους βρίσκονται σε λίστα αναμονής», δήλωσε η Σέγκεβ.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ακόμη και αν το ποσοστό απόρριψης του οργάνου από έναν μη συμβατό δότη είναι υψηλότερο από ότι από έναν συμβατό, έχει τελικά νόημα να γίνει η μεταμόσχευση, αντί ο νεφροπαθής να κάνει συνεχή αιμοκάθαρση, περιμένοντας για μεταμόσχευση. Όπως δήλωσε ο δρ Σαντζάι Κουλκαρνί της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γιέηλ και διευθυντής μεταμοσχεύσεων στο Νοσοκομείο Γιέλ-Νιού Χέιβεν, «όσο περισσότερο χρόνο οι ασθενείς μένουν στην αιμοκάθαρση πριν την μεταμόσχευση, τόσο χειροτερεύει η επιβίωσή τους».

Η μεταμόσχευση οργάνου από μη συμβατό δότη συνδυάζεται με την λεγόμενη «θεραπεία απευαισθητοποίησης», κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του νεφροπαθούς «εκπαιδεύεται», ώστε να αποδεχθεί καλύτερα το ξένο μόσχευμα. Στους ασθενείς γίνεται πλασμαφαίρεση -καθαρισμός του αίματος από τα επικίνδυνα αντισώματα και αντικατάσταση με νέα- και στη συνέχεια χορήγηση ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων. Ορισμένοι επιστήμονες πλέον πιστεύουν ότι ο συνδυασμός αυτός μπορεί να γίνει η καθιερωμένη πρακτική στο μέλλον, καθώς -παρά τους αυξημένους κίνδυνους- υπόσχεται μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής για περισσότερους ασθενείς. Επίσης, παρά το αρχικό υψηλό κόστος της μεταμόσχευσης, τελικά είναι χαμηλότερου κόστους λύση σε σχέση με την μακρόχρονη αιμοκάθαρση.