Μπορεί το 1929 να μην υπήρχαν τουρίστες στην Ελλάδα –τουλάχιστον όπως τους γνωρίζουμε σήμερα- παρά μόνο κάποιοι περιηγητές αντίστοιχοι με τους κλασικούς φιλέλληνες του 19ου αιώνα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε να πραγματοποιηθεί την ίδια χρονιά η ίδρυση του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού. Και μαζί με την ίδρυση του Οργανισμού, δημιουργήθηκε και η πρώτη διαφημιστική αφίσα, εγκαινιάζοντας μια μακρά δημιουργία -κατά παραγγελία- εικαστικών έργων που διαφήμιζαν τα κάλλη της χώρας. Συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην ανάδειξη της Ελλάδας σε διεθνή τουριστικό προορισμό.
Η πρώτη αφίσα ήταν μια φωτογραφία της γνωστής Νέλλης όπως ήταν γνωστή η καλλιτέχνης Έλλη Σεραϊδιάρη, και απεικονίζει τον Παρθενώνα χωρίς σκαλωσιές και επεμβάσεις. Έκτοτε κάθε χρόνο ανελάμβαναν ηχηρά ονόματα καλλιτεχνών όπως οι Μόραλης, Τέτσης, Μυταράς, Πολυχρονιάδης, Βιτσώρης, Παπαγεωργίου,Φασιανός, Τσόκλης, Takis, Βασιλείου, Βακιρτζής, Βυζαντίου, Ορφανού, Βήττου, Περράκη, Κωστόπουλος, Λιάσκας κ.α. την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Αφήνοντας στα αρχεία του Οργανισμού σημαντικά έργα τέχνης.
Τοπία, ιστορικά μνημεία, καθημερινή ζωή, ελληνική φύση χαρακτήριζαν τα θέματα των δημιουργών μέχρι την δεκαετία του ’70, ενώ έγραψαν ιστορία οι αφίσες των Μιχάλη Κατζουράκη και Φρέντυ Κάραμποτ που είχαν θέμα την Επίδαυρο και τις κλασικές παραστάσεις που έδωσε εκεί η Μαρία Κάλλας το ’60. Για να περάσουν οι αφίσες την δεκαετία του ’80 στις ελαφρώς πιο κοινότυπες φωτογραφικές απεικονίσεις λεπτομερειών από την ελληνική ύπαιθρο, την θάλασσα, τους ανθρώπους με παραδοσιακές φορεσιές αλλά και μουσειακά αντικείμενα, βάρκες ή χαρακτηριστικά σπίτια.
Από τα ‘90s και μετά άρχισαν οι κοινοτοπίες πλην ελαχίστων γραφιστικών εμπνεύσεων και όπως και κάθε άλλη αφίσα του παρελθόντος σκιαγραφούσε την αντίληψη της εποχής της, έτσι και αυτές οι πιο πρόσφατες απεικονίζουν την στείρα εποχή που το «χρήμα» άρχισε να ρέει άφθονο στις τσέπες των Ελλήνων. Την εποχή που οι τουρίστες έρχονταν κατά εκατομμύρια με τσάρτερ, δεν ένοιωθε πια σχεδόν κανείς την ανάγκη να δείξει «καλλιτεχνική ευαισθησία», με αποτέλεσμα την απουσία εμπνεύσεως και παρουσίας. Δυστυχώς έτσι αντιλαμβανόμαστε τους λόγους που εξακολουθεί να μας μαγεύει το ρετρό. Ας νοσταλγήσουμε λοιπόν…
ΥΓ: Εξακολουθεί ο υπογράφων να απορεί το πώς γίνεται μια χώρα με αρχαιολογικούς θησαυρούς παγκοσμίου ενδιαφέροντος και 8 μήνες καλοκαίρι, να έχει μόλις τριών μηνών τουριστική περίοδο, όταν άλλες χώρες με «δανεικά» αρχαία εκθέματα και τρείς μήνες καλοκαίρι να έχουν τουρισμό όλο τον χρόνο ανεξάρτητα από τις «εχθρικές» καιρικές τους συνθήκες.
