Σε ένα βίντεο του υπουργείου Δικαιοσύνης, με τεχνική βοήθεια από κάθε φαινόμενο διαφθοράς παραλληλίζεται με ένα χαλίκι. Με το πέρασμα του χρόνου τα χαλίκια γεμίζουν δρόμους. Καθώς το βίντεο εξελίσσεται, οι θεατές παρακολουθούν τα χαλίκια να μπαίνουν σ’ ένα παπούτσι. Το παπούτσι αντιπροσωπεύει την κοινωνία, αλλά και ξεχωριστά τον κάθε πολίτη. Και όσο δεν κάνουμε κάτι, όσο δεν γινόμαστε μέρος της λύσης, μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε.
Μια χαρά προχωρούν και αδιαφορούν όσοι κοσμούν τα 13,5 εκατ. έγγραφα των αποκαλούμενων Paradise Papers, μέρος των οποίων προέρχεται από δικηγορική εταιρεία στις Βερμούδες που ειδικεύεται στις offshore επενδύσεις. Τα Paradise Papers δεν αφορούν χαλίκια διαφθοράς, αλλά ογκόλιθους εντός των ορίων της νομιμότητας και χρηματικά ποσά που διέφυγαν μέσα από τα κενά του διεθνούς φορολογικού συστήματος.
Και τι έγινε; Πολύ φοβάμαι, ό,τι και προ μηνών, με τα Panama Papers και το τεράστιο δίκτυο φοροαποφυγής. Τα τρισεκατομμύρια στους παραδείσους είναι αναπαυμένα και τα σχήματα φορολογικής βελτιστοποίησης για τους εκλεκτούς φυλαγμένα. Συχνά τους ίδιους που επιβάλλουν δυσβάσταχτους φόρους στους «απλούς». Και να ‘μαστε πάλι να συζητούμε αν το νόμιμο είναι και ηθικό. Ακριβώς γι’ αυτό, όμως, είναι πολύ δύσκολο να εξουδετερωθεί η τοξική επίδρασή του, αν δεν αντιμετωπιστεί σε παγκόσμια κλίμακα.
Δεν βλέπω και πολλούς πρόθυμους να κατεβάσουν το έργο «Off Shore αγάπη μου». Δεν βλέπω συνωστισμό όχι για κολασμό, αλλά ούτε καν για προβληματισμό. Μάλλον αρχές και αρχόμενοι περιμένουν να αναδυθούν εκατομμυριούχοι, με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης. Μέχρι τότε, όπως σε διαφήμιση, πετάνε φελλούς στο βαρέλι, αφήνοντας τον χρόνο να κυλά ευεργετικά, για να ωριμάσει το ουίσκι, ενώ το κανίσκι χωρά από το Μπάκιγχαμ και μέλη του Λευκού Οίκου, μέχρι Ρώσους ολιγάρχες και το κόμμα του Τριντό, και από τον Σρέντερ μέχρι τον Μπόνο, που κόπτεται για των άλλων τον πόνο.
