Δυστυχώς για όλους μας το Εθνικό θέατρο πρόλαβε να τυπώσει ακόμα και το πρόγραμμα της τρομοκρατικής παράστασης με τον καμουφλαρισμένο τίτλο “Ισορροπία του Nash” και δεν το πήρε είδηση κανείς. Κάποιος αρμόδιος ίσως, όπως ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, η ταξιθέτρια, ο τυπογράφος, ένα σκηνογράφος, ένας λόγιος, ένας απλός πολίτης που να χτυπήσει κάποιο καμπανάκι, να αναρωτηθεί έστω αν πρέπει να παραχωρηθεί βήμα σε έναν τρομοκράτη να διαφημίσει το έργο του. Δεν βρέθηκε κανείς. Κι έτσι η σκηνοθέτης Πηγή Δηματρακοπούλου διαφήμισε μια χαρά την παράστασή της αλλά και το βιβλίο του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού “Η μέρα εκείνη – 1560 ώρες στην εντατική – το δικό μας Γκουντάναμο”.
Γιατί αν δεν ήθελε να διαφημίσει τις τρομοκρατικές απόψεις δεν θα το ανέφερε καν, ακόμα κι αν είχε επηρεαστεί και χρησιμοποιήσει κάποια αποσπάσματα από αυτό για τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Οχι όμως. Εκείνη επικοινώνησε κατ’ επανάληψη με τον τρομοκράτη και τον συμβουλεύτηκε για το σενάριο και την σκηνοθεσία. Η απάντηση που δίνει για την επιλογή της δεν πείθει κανέναν ελεύθερο Έλληνα. Χρησιμοποιεί μια φράση του Άλμπερ Καμύ που λέει ότι “Ενας άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος, ότι κι αν κάνει”. Είναι εύκολο να χρησιμοποιήσει κάποιος ατάκες λογίων με τον τρόπο που θέλει και να επικοινωνήσει δημοσίως μηνύματα ώστε να συμφέρουν μόνο τον ίδιο. Φαίνεται πως η κ. σκηνοθέτης αισθάνθηκε πως έχει γερές πλάτες από τότε που η νυν κυβέρνηση, ως πρώην αντιπολίτευση πρόσφερε κάλυψη και στους τρομοκράτες προκειμένου να προσελκύσει ακόμα και λούμπεν κοινωνικές ομάδες.
Σαφώς δεν παύει ένας άνθρωπος να παραμένει άνθρωπος ότι εγκλήματα κι αν έχει διαπράξει. Μέχρις εκεί όμως. Έχει το δικαίωμα να συνεχίσει να ζεί στη φυλακή απομονωμένος από την υπόλοιπη κοινωνία. Και οι πράξεις του να χάνονται στην λήθη. Αν όμως κάποιος φέρνει κάθε λίγο στο προσκήνιο τον ίδιο και τις πράξεις του, κάτι δεν πάει καλά, τόσο σε αυτόν που το πράττει, όσο και στην κοινωνία που το επιτρέπει. Αυτοί οι τρομοκράτες δικάστηκαν με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο. Και καταδικάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά η κοινωνία τους συγχώρησε και τους έδωσε ακόμα και άδεια για να πάνε λίγες μέρες στις οικογένειές τους και αυτοί εξαφανίστηκαν και οργάνωσαν εκ νέου τρομοκρατικά χτυπήματα που αποτράπηκαν την τελευταία στιγμή. Γιατί εκείνοι δεν έχουν την μεγαλοψυχία της συγχώρεσης, πόσο μάλλον της μετάνοιας. Τόσο μικρόψυχοι είναι.
Μετά την κοινωνική κατακραυγή το Εθνικό μπήκε στον κόπο να βγάλει μια αμφιλεγόμενη ανακοίνωση στην οποία προσπαθεί να καλύψει την σκηνοθέτιδα και την ομάδα, χρησιμοποιώντας τα γνωστά κλισέ περί ελευθερίας έκφρασης της τέχνης κλπ., την ίδια στιγμή που έσβηνε από το πρόγραμμα το όνομα του τρομοκράτη και των κειμένων του. Κάτι που δείχνει την αβάσταχτη ελαφρότητα που αντιμετώπισε το γεγονός. Δυστυχώς απ΄ότι φαίνεται αδυνατούν οι καλλιτέχνες του Εθνικού να καταλάβουν πως ο τρομοκράτης ψάχνει τρόπους για να συνεχίσει να στρατολογεί και να εμπνέει άμυαλους μέσα από τη φυλακή, και του δίνουν βήμα, χωρίς να σεβαστούν ούτε τους συγγενείς των θυμάτων, ούτε τις αποφάσεις της κοινωνίας. Κρίμα με τόση μόρφωση και καλλιέργεια να συνεχίζουν κάποιοι λόγιοι να μπερδεύουν την ελευθερία με την ασυδοσία.
