του Γιώργου Κοντογιάννη.
Η προσωπική επίθεση που εξαπολύει προσωπικά εναντίον του Αλέξη Τσίπρα ένα από τα κορυφαία οικονομικά έντυπα του κόσμου, οι Financial Times, προκαλεί σίγουρα εντύπωση και προβληματισμό.
Είναι σαφές ότι όταν στρέφονται εναντίον σου έγκυρα έντυπα τα οποία διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την παγκόσμια κοινή γνώμη, τότε κάποιο πρόβλημα υπάρχει.
Οι επιθέσεις αυτές στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα, δείχνουν αφ’ ενός μια αλλαγή στάσης των «παικτών» της παγκόσμιας οικονομικής πραγματικότητας και αφ’ ετέρου την έλλειψη ανοχής πλέον προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.
Το γεγονός δε ότι παραλλήλως οι Financial Times κατηγορούν τον κ. Τσίπρα για ανευθυνότητα και, ουσιαστικά, για πολιτικό καιροσκοπισμό δείχνει ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα έχει διαγράψει τον Έλληνα Πρωθυπουργό ως αξιόπιστο συνομιλητή, εξέλιξη η οποία σαφέστατα δεν επηρεάζει μόνο τη δική του παρουσία στον πολιτικό σκηνικό, αλλά και τη θέση της χώρας μας η οποία χρόνια τώρα αγωνίζεται να ανακτήσει την τρωθείσα αξιοπιστία της, έχοντας κουράσει τους εταίρους και δανειστές της από τα «πέρα δώθε» και «πήγαινε έλα» σε ό,τι αφορά την αναζήτηση μιας σταθερής γραμμής για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Από τις επισημάνσεις του κύριου άρθρου των Financial Times θα σταθούμε σε δύο:
Πρώτον, στην επισήμανση ότι η στάση του κ. Τσίπρα «δείχνει πως οι πιστωτές έκαναν λάθος που τον θεώρησαν υπεύθυνο εταίρο» μετά από τον τρόπο με τον οποίο έπεισε τους Έλληνες ψηφοφόρους να αποδεχθούν το τρίτο μνημόνιο.
Και δεύτερον ότι «αν αληθεύει ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει κατασκευάσει την κρίση σε μια απόπειρα να αποκλείσει το ΔΝΤ από τις συνομιλίες διάσωσης, τότε η τακτική της είναι ανεύθυνη. Όποια και αν είναι η πηγή της διαρροής, είναι ξεκάθαρο ότι ο κ. Τσίπρας θέλει το ΔΝΤ να φύγει. Για ακόμα μία φορά επιδεικνύει ένα ένστικτο υπέρ βραχυπρόθεσμου πολιτικού κέρδους και μια αδιαφορία για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας του».
Θεωρώντας δεδομένο ότι η εφημερίδα εκφράζει μέρος του διεθνούς οικονομικού συστήματος που επηρεάζει κυβερνήσεις και, κυρίως, τις αγορές στις οποίες έχουμε στόχο να επανέλθουμε, είναι σαφές ότι κάποιον που χαρακτηρίζεις ανεύθυνο και, ουσιαστικά καιροσκόπο, δεν τον θες για συνομιλητή σου. Και αν καθίσεις κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι μαζί του, σίγουρα δεν τον αντιμετωπίζεις με τον ίδιο τρόπο αφού τον θεωρείς πρόσωπο με μειωμένη αξιοπιστία.
Όλο αυτό το σκηνικό όμως έχει επίπτωση στην Ελλάδα. Και στη θέση της χώρας μας διεθνώς, αλλά και στον επίπονο αγώνα που κάνει η ελληνική κοινωνία για να βγει η χώρα από την κρίση.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί όλα αυτά τη δεδομένη στιγμή;
Ίσως αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι στα περισσότερα διεθνή φόρα διαμορφώνεται πλέον η άποψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει χάσει πλέον την αξιοπιστία του και στην ελληνική κοινωνία. Ότι ο λαός πλέον δεν δέχεται αβρόχοις ποσί ό,τι και όσα του σερβίρει. Ίσως κατανοούν ότι το άλλοτε αγαπημένο, ατίθασο, παιδί που με την ανοχή τους ευνόησαν στο να ανέλθει στην εξουσία, είναι πλέον «καμένο χαρτί» και ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός προγράμματος που θα οδηγήσει τη χώρα στην ανάκαμψη.
Το κυριότερο όμως είναι ότι πιθανόν, μετά την αλλαγή ηγεσίας της ΝΔ, βλέπουν στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, την εναλλακτική λύση και έναν αξιόπιστο συνομιλητή.
Το ζήτημα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αποδείξει ότι εκτός από αξιόπιστος συνομιλητής είναι εκείνος που διαθέτει και την εναλλακτική λύση. Τη λύση που θα φθάνει στον οικονομικό στόχο αλλά δεν θα επιβαρύνει άλλο τον ελληνικό λαό.
