Του Νίκου Αθηναίου
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στους NY TIMES ο υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων κ. Ντόναλντ Τραμπ είπε ότι αν εκλεγεί Πρόεδρος οι ΗΠΑ θα μπορούσαν αν αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα – που σήμερα ανέρχονται συνολικά σε 80.000 άτομα – γιατί πιστεύει ότι η Αμερική δαπανά για αυτές τις χώρες πολλά χρήματα χωρίς να υπάρχει ανάλογη ωφέλεια για αυτήν, όπως αυτός πιστεύει.
Προχώρησε και σε μια τολμηρή πρόταση λέγοντας ότι αν αυτές οι δύο χώρες νιώθουν ότι απειλούνται από τα πυρηνικά όπλα της Βορείου Κορέας θα μπορούσαν να αποκτήσουν τα δικά τους και έτσι να σώσουν και τις ΗΠΑ από μεγάλο μπελά.
Αναφέρθηκε σε μια περιοχή όπου δύο άλλες χώρες Β. Κορέα και Κίνα διαθέτουν τα δικά τους πυρηνικά όπλα. Και μάλιστα, πρόσφατα η Κίνα ανέλαβε να πείσει τη Β. Κορέα να φερθεί λογικά στο θέμα των πυρηνικών όπλων.
Ο κ. Τραμπ είπε ακόμα ότι – αν εκλεγεί Πρόεδρος – θα επανεξετάσει, γενικά, το θέμα των πυρηνικών όπλων στον κόσμο, αλλά δεν προτίθεται να τα αποσύρει από την Ευρώπη, προφανώς έχοντας στο μυαλό του τη Ρωσία. Έκπληξη και ανησυχία προκάλεσαν μεταξύ των πολιτικών του αντιπάλων και διαφόρων ΜΜΕ οι δηλώσεις αυτές. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν και φιλοπόλεμο ή και φασίστα.
Σήμερα, η Ουάσιγκτον διατηρεί άριστες εμπορικές και αμυντικές σχέσεις με Ν. Κορέα και Ιαπωνία, καθώς επίσης, σαφώς, με Κίνα, Αυστραλία και Φιλιππίνες. Και ισχύει ακόμα στην αμερικανική εξωτερική πολιτική το δόγμα της «Στροφής προς την Ασία».
Κυριάρχησαν επίσης ανησυχία και φόβος ότι αν αποκτήσουν πυρηνικά όπλα Ν. Κορέα και Ιαπωνία θα κτυπήσουν τη Β. Κορέα και μπορεί να προκληθεί πυρηνικός όλεθρος στον κόσμο. Οι πιο πολλοί από τους ανησυχούντες δεν πρόσεξαν ότι ο κ. Τραμπ μίλαγε για την αποτρεπτική ισχύ των πυρηνικών όπλων και την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Άπω Ανατολής.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα έσπευσε να χαρακτηρίσει τον Τραμπ «ερασιτέχνη» και «άτομο που δεν γνωρίζει πολλά για εξωτερική πολιτική ή την πυρηνική πολιτική στην Κορεατική χερσόνησο και τον κόσμο γενικότερα». Είναι γεγονός ότι ο κ. Τραμπ και ο – υποψήφιος για το Δημοκρατικό Κόμμα, Δημοκράτης Σοσιαλιστής – κ. Μπέρνι Σάντερς υιοθετούν ρητορική και τακτική που κινούνται έξω από τα συμβατικά πλαίσια της πολιτικής στις ΗΠΑ. Και αυτός είναι ο λόγος που έχουν τέτοια απήχηση. Ο δε Τραμπ συχνά «προκαλεί» την κοινή λογική.
Η κρατούσα αντίληψη είναι ότι οι χώρες δεν πρέπει να αποκτούν πυρηνικά όπλα, και φυσικά όλοι απεύχονται τη χρήση τους. Αν ο κ. Τραμπ έλεγε κάτι που δεν ισχύει σήμερα στην Ευρώπη σε ότι αφορά τα πυρηνικά θα είχε νόημα η τόσο άκριτα σκληρή εναντίον του στο θέμα αυτό.
Σήμερα, το ΝΑΤΟ διαθέτει πυρηνικά όπλα – απόφαση που επαναβεβαιώθηκε το 2010 και το 2012 – με βασικό στόχο την αποτροπή, και χρήση, στην έσχατη περίπτωση απειλής ύπαρξης του ελεύθερου κόσμου. Ούτε υποφέρει ο κόσμος από αμνησία όταν αναλογίζεται πως Ισραήλ και Πακιστάν απέκτησαν πυρηνικά όπλα.
Εξάλλου, το δόγμα της «ευέλικτης απάντησης» της Δύσης κατά τον Ψυχρό Πόλεμο υιοθετήθηκε από τη Δυτική Συμμαχία το 1967 και προέβλεπε τη χρήση πυρηνικών όπλων ακόμα και στη απειλή από συμβατικές δυνάμεις. Ήταν δε αποτέλεσμα σκέψης του Δημοκρατικού Προέδρου Τζον Κένεντι ως αντίδραση στην εξωτερική πολιτική των Ρεπουμπλικάνων που είχαν αφήσει, κατά τη γνώμη του, απροστάτευτη την Αμερική απέναντι στην απειλή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Ο Τραμπ δεν είναι ο Ρομπέν των Δασών της εργατικής τάξης. Είναι καπιταλιστής, δισεκατομμυριούχος, αλλά δεν φαίνεται να ζει από το δημόσιο ταμείο. Έχει απειλήσει, μεταξύ άλλων, να περικόψει τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου κατά 50 τα εκατό, και σίγουρα διάφορες ομάδες συμφερόντων που κινούνται περί του Κογκρέσου δεν πρέπει να νιώθουν άνετα με τη σκέψη ότι θα μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ. Το δόγμα του κ. Τραμπ είναι «η Αμερική πάνω από όλους».
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μισοί και περισσότεροι Αμερικανοί και δισεκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρη τη Γη θεωρούσαν τον μακαρίτη Ρόναλντ Ρέηγκαν ηλίθιο και τρελό πριν εκλεγεί Πρόεδρος και απορούσαν ποια θα είναι η τύχη του κόσμου ύστερα από την εκλογή του. Ακόμα και για τον κ. Χένρι Κίσινγκερ έχει λεχθεί ότι σε μια από τις διαλέξεις του σε φοιτητές είχε πει, «όποιος συναντήσει για πρώτη φορά τον Ρέηγκαν και συνομιλήσει μαζί του για μισή ώρα φεύγει με την απορία ποια θα είναι η τύχη του ελεύθερου κόσμου με έναν τέτοιον ηλίθιο στο τιμόνι. Βλέπεις, όμως, ότι παίρνει τις σωστές αποφάσεις».
Ο Κίσινγκερ καταλάβαινε ότι για έναν ηγέτη η ικανότητα λήψης αποφάσεων δεν είναι ευθέως ανάλογη με τις πνευματικές του ικανότητες.
Το ερώτημα είναι αν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του δώσει το χρίσμα αν κόψει πρώτος το νήμα στις προκριματικές που γίνονται σε ολόκληρη την Αμερική τώρα. Αν όχι, θα έχει ο αντικαταστάτης του την ικανότητα να κερδίσει τον/την υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος στις 8 Νοεμβρίου, ή μήπως αντικαθιστώντας τον οι Ρεπουμπλικάνοι προσφέρουν μόνοι τους τη νίκη στους Δημοκρατικούς;
Φαίνεται, πάντως, ότι ακόμα και σήμερα ο εμπειρισμός και ο εξορθολογισμός στην επιλογή ηγετών, αποφάσεων, κλπ, υποχωρούν περισσότερο από ότι νομίζουμε μπροστά στο συναισθηματισμό, την πλύση εγκεφάλου και το δογματικό «πολιτικώς ορθό» που επιβάλλει ομοιομορφία σκέψης και συμπεριφοράς.
