Του Νίκου Αθηναίου
Οι ροές των μεταναστών προς την Τουρκία και από εκεί προς την Ελλάδα και μέσω αυτής προς την Ευρώπη δεν πρόκειται να μειωθούν ή να σταματήσουν αν δε λήξει η συριακή κρίση. Κάτι τέτοιο δε φαίνεται ότι θα συμβεί γρήγορα δεδομένης μεταξύ άλλων και της πολιτικής αδράνειας και έλλειψης σαφούς προσανατολισμού των ΗΠΑ έναντι της Συρίας, της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολά που πολεμούν στη Συρία.
Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί κατά της αντιπολίτευσης του Ασσάντ και των συμμάχων της παρατείνουν την παραμονή του καθεστώτος Ασσάντ στην εξουσία με τον ένα ή άλλο τρόπο. Πιστεύοντας ότι μπορεί να μείνει ο ίδιος στην εξουσία, ο Σύριος ηγέτης προκήρυξε εκλογές για τις 13 του ερχόμενου Απριλίου.
Από την πλευρά της η Τουρκία, όπως έγραψε και το Stratfor την περασμένη εβδομάδα, δεν έχει το μεταναστευτικό ως πρώτη προτεραιότητα και έτσι δεν επιδεικνύει την απαραίτητη θέληση να ελέγξει τις ροές των μεταναστών κατά τη στιγμή της αναχώρησής τους από τις ακτές της Τουρκίας. Θα μπορούσε όμως να το κάνει εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων με τη ναυτική δύναμη του ΝΑΤΟ τη στιγμή που οι λαθρέμποροι ξεκινήσουν από τις τουρκικές ακτές και σε κάθε περίπτωση προτού μπουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Ίσως στη Διάσκεψη της ης Μαρτίου μάθουμε επίσης για την τύχη των τριών δισεκατομμυρίων ευρώ που της έταξε η κ. Μέρκελ από τα ευρωπαϊκά ταμεία για να σταματάει τη ροή των παράνομων μεταναστών.
Το μεταναστευτικό είναι ένα εξαιρετικό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της Τουρκίας προκειμένου να αποσπάσει ανταλλάγματα από τις χώρες της Δύσης και μακροπρόθεσμα να εξυπηρετήσει γεωπολιτικά της συμφέροντα.
Η Τουρκία έχει ως προτεραιότητα την αποφυγή κουρδικού κράτους στα σύνορα με την Συρία, τον έλεγχο του κουρδικού που πιστεύει ότι προκαλείς τις βίαιες ενέργειες στη χώρα αλλά και την εξάλειψη της απειλής που νιώθει από τη Ρωσία.
Η Ελλάδα, από την πλευρά της, υφίσταται τρομερή πολιτική, κοινωνική, και οικονομική πίεση από το μεταναστευτικό σε μια στιγμή που οι τριβές και οι πίκρες που νιώθει με την ΕΕ για θέματα που αφορούν την εσωτερική οικονομική κατάσταση είναι στο απόγειό τους.
Ενώ η ΕΕ θα πρέπει να αποφασίσει για την κοινή της τύχη συλλογικά στη Διάσκεψη Κορυφής με την Τουρκία, την ίδια στιγμή κάθε χώρα μέλος, και αυτό είναι το παράδοξο, θα πρέπει να προστατεύσει το εθνικό του συμφέρον. Το ζητούμενο, λοιπόν, θα είναι η εξεύρεση του κοινού παρονομαστή προστασίας εθνικού και συλλογικού συμφέροντος. Οι κυβερνώντες και η Ελλάς χρειάζονται εθνικό σχέδιο με σαφήνεια που θα έχει αρχή και τέλος.
