Προφήτου Ησαΐου, Χριστοφόρου, Ακυλίνης, Καλλινίκης, του Οσιομάρτυρος Νικολάου του νέου του εν Βουνένοις.
Παγκόσμια Ημέρα της Ευρώπης
Τη Δευτέρα της β’ εβδομάδας του Πάσχα εορτάζεται η ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου, της «Χρυσαφίτισσας», στη Μονεμβασιά.
Η εκκλησία της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας είναι του 17ου αιώνα και βρίσκεται στην Κάτω Πόλη της Μονεμβασιάς. Αποτελείται από μια τετράγωνη αίθουσα που στεγάζεται ολόκληρη με χαμηλό τρούλο.
Ο Προφήτης Ησαΐας γεννήθηκε το 774 π.Χ. στην Ιερουσαλήμ. Θεωρείται ο μεγαλύτερος των τεσσάρων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Προφήτευσε με ακρίβεια και λεπτομέρεια όχι μόνο τον ερχομό αλλά και τα Πάθη του Ιησού. Έχει ονομαστεί «Ευαγγελιστής Προφήτης» και το βιβλίο του ονομάστηκε «Πέμπτο Ευαγγέλιο». Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο το 690 π.Χ. Δίπλα στον τάφο του η πηγή απέκτησε ιαματικές ιδιότητες και ονομάστηκε πηγή του Σιλωάμ.
Λείψανα του Προφήτη Ησαΐα βρίσκονται στη Μονή Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος.
Ο Άγιος Χριστόφορος έζησε επί αυτοκρατορίας Δεκίου. Λέγεται ότι ανήκε σε φυλή ανθρωποφάγων και ότι το παρουσιαστικό του ήταν υπερβολικά άσχημο. Το όνομά του ήταν Ρέπροβος και, όταν συνελήφθη από τους Ρωμαίους, γνώρισε το Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε λαμβάνοντας το όνομα Χριστοφόρος. Ήταν ρωμαλέος και είχε μεγάλη σωματική διάπλαση. Κάποια ημέρα παρενέβη εναντίον των ειδωλολατρών που κακοποιούσαν Χριστιανούς και τους έσωσε. Τότε οι Χριστιανοί τον συμβούλευσαν να φύγει σε ερημική τοποθεσία. Οι στρατιώτες που έστειλε ο αυτοκράτορας για να τον συλλάβουν ασπάστηκαν το Χριστιανισμό, όταν ο Χριστόφορος πολλαπλασίασε την τροφή τους και μπόρεσαν να επιζήσουν. Τελικώς ο Άγιος Χριστόφορος αποκεφαλίστηκε, όπως και οι στρατιώτες που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν.
• Ο Άγιος Χριστόφορος θεωρείται προστάτης από το χαλάζι, αλλά είναι και προστάτης των οδηγών.
Ο Άγιος Χριστόφορος είναι πολιούχος του Αγρινίου.
Ο Οσιομάρτυρας Νικόλαος ο εν Βουνένοις καταγόταν από την Ανατολή και ήταν στρατιωτικός, Προβιβάστηκε σε δούκα της Θεσσαλίας, αλλά εγκατέλειψε τη θέση αυτή και έγινε μοναχός στην περιοχή του όρους της Βουνένης. Σε μία από τις επιδρομές των Αβάρων συνελήφθη και αποκεφαλίστηκε επειδή δεν ήθελε να αλλαξοπιστήσει.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Όταν περάσει η κοσμική σχόλη των «Άγιων ημερών» του Πάσχα και επιστρέψουν οι εκδρομείς στις πόλεις και στα χωριά τους και ξαναρχίσει η καθημερινότητα να αποκοιμίζει μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων τους καταπονημένους «φιλέορτους», πάλι όλα μοιάζουν σαν πρώτα.
Όπως με την πάροδο κάθε αναμνηστικού, «επετειακού» γεγονότος. Δίνει την ευκαιρία της χαράς, της συναισθηματικής έξαρσης, της νοσταλγίας ή ακόμη και της υπόσχεσης για μια καλύτερη στάση μπροστά στο αύριο, αλλά σταματάει εκεί. Δεν έχει την δυνατότητα να πάει πιο πέρα. Στις συνειδήσεις των ανθρώπων που θεοποιούν και ιεροποιούν ό,τι μπορούν να δουν ή να σκεφθούν, μόνον ανάπαυλες μιας ασήμαντης ή σπουδαίας καθημερινότητας χωρούν.
Με αφορμές ποικίλες, τη «θρησκεία» –όπως οι ίδιοι τη χρειάζονται και την ορίζουν–, τον καλό καιρό, κλπ. Είναι λυπηρό, βλέποντας κανείς μέρες σαν κι αυτές, μετά το Χριστός Ανέστη και τις γεμάτες εκκλησιές που αντηχούν όσο πιο θριαμβευτικά γίνεται το μήνυμα του τέλους του θανάτου και την αρχή μιας νέας ζωής, την ίδια πραγματικότητα γύρω του, την πραγματικότητα του φόβου του θανάτου, της συμπεριφοράς των ανθρώπων, που εδράζεται σε μια συνείδηση μιας ζωής, που λήγει με το βιολογικό θάνατο να διαπιστώνει, ότι δεν υπάρχει έλλειμμα θρησκευτικότητας αλλά εκκλησιαστικότητας.
Κενός νοήματος θα μένει ο ήχος της αναστάσιμης καμπάνας της Εκκλησίας μας, όσο δε συνειδητοποιούμε, ότι δε μας καλεί σε μιαν άλλη επινοημένη ηθική αλλά σε μιαν άλλη οντολογία που σχετίζεται με την ίδια ως χώρο και γεγονός. Στη συνάντησή μας «εν τοις μυστηρίοις» με το αναστημένο Σώμα του Κυρίου της ζωής, βαθμιαία και κατά τη δύναμή μας, μας αποκαλύπτεται μια αλήθεια που αφορά το από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Χωρίς να είμαστε κάτι ξένο από τον κόσμο τον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, προσπαθούμε να διακρίνουμε το αληθινό νόημά του.
Δεν περιμένουμε διαλείμματα και ανάπαυλες, ούτε γιορτάζουμε «επετείους», τη Γέννηση ή το Πάθος ή την Ανάσταση του Θεού μας κάποιες συγκεκριμένες χρονικές στιγμές του ημερολογιακού έτους, αλλά διαρκώς ζούμε μετέχοντας, ως κύτταρα κι εμείς, στο Κυριακό σώμα, την Εκκλησία και βιώνουμε έτσι τη δική μας «θεανδρική» νέα άφθαρτη ζωή.
Εκεί συνειδητοποιούμε ότι ως όντα δημιουργήματα του Τριαδικού Θεού υπάρχουμε μόνον σε σχέση μαζί Του. Όταν ο προπάτοράς μας Αδάμ κάνοντας χρήση της ελευθερίας του απομακρύνθηκε από την πηγή της ζωής, τον δημιουργό του, κέρδισε ό,τι υπήρχε μακριά από αυτόν, την αυτονόμηση και το θάνατο. Αλλοίωσε την ανθρώπινη φύση.
Ο θάνατος ως οριστικός χωρισμός της ψυχής και του σώματος έγινε μια επίκτητη ιδιότητά μας. Μας έλειπε το συνεκτικό υλικό, το άλλο μας μισό με βάση το «κατ’ εικόναν». Το θείο στοιχείο με το οποίο πλασθήκαμε να συνυπάρχουμε για να ζούμε. Έπρεπε να σωθούμε. Να ξαναγίνουμε δηλαδή σώοι, θεοειδείς. Με την Ενανθρώπιση ο Χριστός προσέλαβε αυτή τη φθαρτή σάρκα μας και την ξαναένωσε με τη Θεϊκή Του υπόσταση, όπως της έπρεπε. Ζώντας ως άνθρωπος, πάσχει με τη θέλησή του, ο Θεάνθρωπος, και ξεγελά το θάνατο, που θρασύς υποδέχεται την αναμάρτητη Σάρκα Του.
Αν ο χωρισμός του νεκρού σώματος μέχρι τότε από την ψυχή ήταν οριστικός κι ως διάλυση των ανθρώπινων μερών σήμαινε τον οριστικό θάνατο, τώρα η θεϊκή υπόστασή του τα ξαναενώνει κι ο τάφος διαλύεται με κρότο από τον αναστημένο νέο μας προπάτορα Ιησού. Τότε όλα αλλάζουν. Η φύση αλλοιώνεται προς τη θεοειδή πραγματικότητά της αυτή την φορά. Κι ο θάνατος πια είναι ο μόνος που πεθαίνει οριστικά.
Αυτό το Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα Tου δε θα εγκαταλείψει ποτέ πια τον άνθρωπο. Θα γίνει Εκκλησία και φάρμακο ζωής, στους διαρκώς κοινωνούντες πιστούς Tου. Διαρκής φανέρωση της άπειρης αγάπης Του, κολυμβήθρα αναδημιουργίας και χώρος συνύπαρξής Του με τον άνθρωπο και τον κόσμο σε μια ανοδική ατέλειωτη πορεία. Ο χώρος της διαρκούς Ανάστασης, Πεντηκοστής και Μεταμόρφωσης. Κάθε στιγμή και κάθε μέρα. Τότε η θρησκεία γίνεται Εκκλησία. Κι ο αναστημένος Ιησούς μεταμορφώνει, μυστικά συσσωματούμενος, την καθημερινότητά μας κι όχι μόνο το Πάσχα μας ή τα Χριστούγεννά μας, ως εορταστικές και μόνον περιόδους. Όλο το χρόνο ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν συναντούσε κάποιον, του έλεγε «Χριστός Ανέστη, χαρά μου». Γιατί ήξερε ότι το μυστήριο της Σωτηρίας μας βρισκόταν εκεί. Κι ότι μετά την ιστορική στιγμή της Ανάστασης του Χριστού, όλα μπορεί να μοιάζουν, αλλά τίποτε δεν είναι όπως και πριν.
