Του Νίκου Αθηναίου
Το Ισλαμικό Κράτος και η Αλ Κάιντα είναι επαναστατικές οργανώσεις με απώτερους θρησκευτικούς και γεωπολιτικούς σκοπούς και χρησιμοποιούν την τρομοκρατία αντάρτικου πόλης ως μέσον όχι μόνο για να πλήττουν αυτούς που πολεμούν εναντίον τους στη Μέση Ανατολή, δηλαδή, ακόμα και Ισλαμιστές, αλλά όσους πιστεύουν ότι έχουν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και τους στέκονται εμπόδιο στη δημιουργία ενός παγκόσμιου χαλιφάτου.
Οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη βρίσκονται αντιμέτωπες με πρωτόγνωρη κατάσταση από φανατικούς που συνδυάζουν ακραία ιδεολογία και τρομοκρατικές μεθόδους προκαλώντας σύγχυση και αδυναμία στην αντιμετώπισή τους.
Η ΕΕ δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει, κοινή πολιτική σε θέματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής. Από την άλλη, δεν δείχνουν ακόμα να είναι σε θέση να προχωρήσουν στις αποφασιστικές εκείνες μορφές δράσεις για την αντιμετώπιση πιθανών οπαδών του Ισλαμικού Κράτους φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Και για όσο χρονικό διάστημα συμβαίνει αυτό, ο φόβος και η αγωνία θα φωλιάζουν μόνιμα στην ψυχή των πολιτών.
Όχι ότι η τρομοκρατία, για την οποία εξάλλου δεν υπάρχει διεθνώς αναγνωρισμένος όρος, θα σταματήσει, αλλά είναι δυνατόν να περιοριστούν οι πιθανότητες επιτυχίας της στατιστικώς.
Ισλαμικό Κράτος και Αλ Κάιντα πέτυχαν έως τώρα να δημιουργήσουν τριβές και χάσμα μεταξύ των ίδιων των χωρών της ΕΕ και μελών του ΝΑΤΟ. Το ΙΚ συνιστά σήμερα μείζονα απειλή για τους οργανισμούς αυτούς, και τη Δύση γενικότερα. Επιτείνει την αβεβαιότητα και την αποσταθεροποίηση του υπάρχοντος δυτικού συστήματος ασφαλείας. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να συνεκτιμηθεί σε ότι αφορά την γενικότερη ανασφάλεια στη Δύση με την ανησυχία που προκαλούν ταυτόχρονα – χωρίς να διασυνδέονται – το μεταναστευτικό και οι επιπτώσεις του στην οικονομία και την κοινωνία, ο πόλεμος στη Συρία, η κατάληξη των διεξαγόμενων ειρηνευτικών συνομιλιών για τη χώρα, το μέλλον της Μέσης Ανατολής μετά από την τουλάχιστον προσώρας επικράτηση του καθεστώτος του Ασσάντ, την επαναφορά της Ρωσίας στην περιοχή, την ανάδειξη του Ιράν, την υποβόσκουσα κρίση στις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας-Ιράν, το θέμα του κουρδικού κράτους στα σύνορα της Τουρκίας, τις τρομοκρατικές ενέργειες στην ίδια την Τουρκία, και τις κρίσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία στο θέμα της οικονομίας – αγωγοί πετρελαίου προς Γερμανία – και της Ουκρανίας, καθώς και την απόσταση που κρατάει η Ουάσιγκτον από όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή. Όλα δε αυτά τα θέματα αφορούν βεβαίως και το μέλλον και την ασφάλεια των οδών ενέργειας.
Η μεταφορά του πολέμου από τη Δύση στην έδρα του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ δε μπορεί από μόνη της να έχει επιτυχία, όπως έχει αποδειχθεί έως τώρα. Τα προβλήματα για τη Δύση που ενυπάρχουν και παράγονται στους φανατικούς δεν υπάρχουν μόνο στη Ράκα και όσους επιστρέφουν στην Ευρώπη, οπλισμένοι με ιδεολογία και πολεμική εμπειρία. Παράγονται και καλλιεργούνται και σε όσους ήδη βρίσκονται σε ευρωπαϊκές χώρες και λειτουργούν ως άτομα υπεράνω υποψίας.
Οι Ευρωπαϊκές αρχές όλες μαζί αλλά και η κάθε μία ξεχωριστά έχουν καθήκον να βρουν τρόπους να αντιμετωπίσουν την απειλή. Δεν γίνεται ένα άτομο βομβιστής αυτοκτονίας μόνον επειδή του λείπει η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη ή γιατί είναι κοινωνικά αποκλεισμένος. Ούτε είναι έτοιμοι βομβιστές αυτοκτονίας όσοι επιστρέφουν στις χώρες τους από τη Συρία και το Ιράκ. Ύποπτοι μπορεί να είναι, αλλά χρειάζεται χρόνος προετοιμασίας για να πειστούν. Ή και χρήματα που θα μείνουν στην οικογένειά τους μετά από την πράξη τους. Πρέπει οι εθνικές κυβερνήσεις να ενσκήψουν στο πώς διαμορφώνεται η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων, ποιοι και πως τους προσηλυτίζουν και τους παρακινούν, να αναζητηθούν οι διαφωτιστές τους, οι πηγές χρηματοδότησης, παροχής βοήθειας και υποστήριξης στην καθημερινότητά τους, καθώς και οι πηγές εξοπλισμού των. Και εδώ είναι απαραίτητη η αφύπνιση και συνεχής εγρήγορση όχι μόνον κατάλληλων εθνικών διωκτικών αρχών, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας με τη δέουσα κατεύθυνση από την ηγεσία της χώρας με στόχο τη διατήρηση των απαραίτητων ισορροπιών.
Γιατί άλλο πολιτική και άλλο εθνικό συμφέρον.
