Θα πρέπει να καταστρέψουμε δημιουργικά αυτό που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές μας ανάγκες και που επίμονα αναπαράγει την ηγεμονία μιας απόλυτης μειοψηφίας ανθρώπων μέσω της προώθησης των στενών συμφερόντων ενός κυρίαρχου τμήματος του κεφαλαίου σε μια χώρα από το πλήθος που αποτελούν τα παγκόσμια συστήματα και τον ΟΗΕ.
Πρόσφατα τα Ηνωμένα Έθνη γιόρτασαν την 77η επέτειό τους. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα γίνει 77 ετών τον Δεκέμβριο, όταν η Παγκόσμια Τράπεζα θα γίνει 76 ετών.
Αυτοί οι τρεις θεσμοί παγκόσμιας διακυβέρνησης δημιουργήθηκαν μετά από μια σημαντική εξόντωση της ανθρώπινης ζωής, την καταστροφή τεράστιων ποσοτήτων πάγιου κεφαλαίου και κοινωνικών υποδομών.
Οι τέσσερις κύριοι στόχοι του ΟΗΕ ήταν και είναι (άρθρο 1 του Χάρτη του ΟΗΕ, 1945):
I. Να διατηρήσει την ειρήνη σε όλο τον κόσμο,
II. Ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών,
III. Να βοηθήσει τα έθνη να συνεργαστούν για να βελτιώσουν τη ζωή των φτωχών ανθρώπων, να καταπολεμήσουν την πείνα, τις ασθένειες και τον αναλφαβητισμό και να ενθαρρύνουν το σεβασμό των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου,
IV. Να αποτελέσει κέντρο εναρμόνισης των δράσεων των εθνών για την επίτευξη των στόχων αυτών
Ενώ η σύγχρονη συγκυρία μας παραμένει συνδυασμένη και άνιση, η συνεχιζόμενη καταστροφή της βιοποικιλότητας, η ανεξέλεγκτη ρύπανση και η αυξανόμενη ανισότητα συμβάλλουν στην επιτάχυνση της οικολογικής επισφάλειας.
Ενώ όλοι μας, ως είδη-όντα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτή την κρίση ύπαρξης και τις προκλήσεις επιβίωσης, είναι οι “γηριατρικοί” θεσμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης που δημιουργήθηκαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα που μας οδήγησαν σε αυτή την άδικη κατάσταση. Αν οι σημερινές αρνητικές συνθήκες είναι τα αποτελέσματα αυτών των θεσμών και των οργανισμών τους, τότε θα πρέπει και πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ένα σύστημα κανόνων και δομών διακυβέρνησης που θα είναι πραγματικά ικανά να προσφέρουν τον κόσμο που θέλουμε, χρειαζόμαστε και απαιτούμε.
“Πρέπει να καταστρέψουμε δημιουργικά αυτό που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές μας ανάγκες και που επίμονα αναπαράγει την ηγεμονία μιας απόλυτης μειοψηφίας ανθρώπων, προωθώντας τα στενά συμφέροντα ενός κυρίαρχου τμήματος του κεφαλαίου σε μια χώρα από το πλήθος που αποτελούν τα παγκόσμια συστήματα και τον ΟΗΕ. Όλοι πρέπει να καταλάβουν ότι ο Κόσμος είναι μεγαλύτερος από 5” Η θλιβερή αίσθηση ότι οι θεσμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν λειτουργούν δεν βασίζεται μόνο στην αξιολόγηση των ιστορικών επιδόσεων, αλλάκαι στη σύγχρονη δραστηριότητα.
Η αδυναμία των θεσμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης να επιδιώξουν τους τέσσερις κύριους στόχους του ΟΗΕ αντικατοπτρίζεται σαφώς στο γεγονός ότι μόλις υπομείναμε μια επίθεση στο είδος μας από μια άλλη μορφή ζωής. Η παγκόσμια πανδημία του CoVID-19 και το επακόλουθο Απαρτχάιντ των εμβολίων έδειξαν ξεκάθαρα ότι τα κέρδη υπερισχύουν των ζωών των ανθρώπων.
Η αποτυχία ενός άλλου θεσμού της παγκόσμιας διακυβέρνησης στα τέλη του 20ού αιώνα, του ΠΟΕ, αναδείχθηκε στην αποδεδειγμένη αντίθεσή του σε μια πρόταση της Ινδίας και της Νότιας Αφρικής για παραίτηση από τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας κατά τη διάρκεια του αγώνα μας για επιβίωση. Το γεγονός αυτό αποκάλυψε περαιτέρω τις επίμονες προκαταλήψεις του ΠΟΕ, ο οποίος δίνει προτεραιότητα στα προνόμια των πολυεθνικών εταιρειών της “συλλογικής Δύσης” έναντι των συλλογικών συμφερόντων όλων μας.
Μπροστά μας, την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου, θα συνεδριάσει στην Αίγυπτο η 27η σύνοδος της Διάσκεψης των Μερών της Σύμβασης-Πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή. Δεν έχουμε ακόμη καμία ένδειξη ότι οι προηγμένες και ώριμες καπιταλιστικές οικονομίες θα αναγνωρίσουν ότι οφείλουν στον υπόλοιπο κόσμο αποζημιώσεις για τις ζημιές στις οποίες συνέβαλαν κυρίως οι ίδιες.
Αντίθετα, οι περισσότερες προτάσεις χρηματοδότησης επιδιώκουν να επεκτείνουν το χρέος των χωρών του παγκόσμιου Νότου, οι οποίες ήταν μόλις και μετά βίας σε θέση να πληρώσουν για τα εμβόλια CoVID-19. Προτείνεται να γίνουν επίσης υπεύθυνοι για την καταβολή του πρόσθετου κόστους που συνδέεται με την προσαρμογή και τον μετριασμό.
Όπως ακριβώς η απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη που εντάσσεται στην κακή λογική της καπιταλιστικής συσσώρευσης είναι ασυμβίβαστη με τα πεπερασμένα όρια του πλανήτη μας, έτσι πρέπει επίσης να αμφισβητήσουμε τις απεριόριστες και επικίνδυνες αστάθειες.
Στα μέσα Νοεμβρίου, τα Ηνωμένα Έθνη θα μας ενημερώσουν ότι ο κόσμος φιλοξενεί πλέον 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Θα μπορούσαμε τώρα, με βάση αυτά που γνωρίζουμε τώρα: να είμαστε αρκετά ώριμοι για να αγκαλιάσουμε τα προνόμια του είδους μας και να αμφισβητήσουμε τη συνέχιση της ηγεμονίας και όλες τις αρνητικές συνέπειες της.
Ο αείμνηστος, μεγάλος Νοτιοαφρικανός διανοούμενος Steven Bantu Biko έγραψε το 1971 ότι “το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια του καταπιεστή είναι το μυαλό του καταπιεσμένου”.
51 χρόνια αργότερα, οι επιστημονικές και τεχνολογικές μας ικανότητες, δυνατότητες και δεξιότητες έχουν εξελιχθεί εκθετικά. Μια τέτοια νέα γνώση προσφέρει σε όλους μας την υπόσχεση να απελευθερώσουμε το μυαλό μας από την αιχμαλωσία που επιβάλλει η διατήρηση της πολιτικής οικονομίας της ανισότητας μέσω της άνισης ανταλλαγής.
Αν η σημερινή παγκόσμια ισορροπία ισχύος επιτρέπει μόνο την περιορισμένη μεταρρύθμιση των υφιστάμενων θεσμών, τότε πρέπει να οικοδομήσουμε εναλλακτικές λύσεις που θα προσφέρουν τις δυνατότητες της πολυπολικότητας.
“Το νέο μας σύστημα κανόνων και οι δομές διακυβέρνησης θα πρέπει να ενημερώνονται από τον κοινό θεμελιώδη στόχο μας ως είδος-ύπαρξη, που είναι η εξασφάλιση της επιβίωσής μας”.
Η ενεργοποίηση αυτού του νέου συστήματος πρέπει να είναι η επαναδιατύπωση και η υιοθέτηση της θεμελιώδους εμπιστοσύνης μεταξύ όλων μας, καθώς και οι πραγματικές δεσμεύσεις στην πράξη για την αποκατάσταση των σημαδιών της αποικιοκρατικής κατάκτησης, της αυτοκρατορικής υποταγής και της βίας της επιστημοκτονίας.
Η ανάκτηση των παραδοσιακών και αυτόχθονων γνώσεων μέσα από όλες τις σύγχρονες κοινωνίες μας θα ενθάρρυνε επίσης την υιοθέτηση διαγενεακών ευθυνών.
Αυτή η ανάκαμψη από το παρελθόν, σε συνδυασμό με την οικονομική αναδιανομή, είναι που θα μας δώσει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Η μέτρια ευημερία για όλους θα μπορούσε πράγματι να είναι εφικτή, αν ήμασταν πρόθυμοι να σκεφτούμε πέρα από τη διατήρηση της ηγεμονίας και των ανισοτήτων που επιβάλλει. Ο σχεδιασμός, η ρύθμιση και ο συντονισμός είναι απαραίτητοι για την αποτροπή της οικολογικής καταστροφής στην οποία ήδη ζούμε.
Η αξιοποίηση της επιστημονικής και τεχνολογικής μας προόδου για την επίτευξη τέτοιων στόχων σε επίπεδο είδους θα εξασφαλίσει ότι θα επιτρέψουμε καλύτερες ζωές για όλους, αντί να διαιωνίζουμε τις προϋπάρχουσες ηγεμονίες, και θα μας επιτρέψει να βελτιώσουμε τις ευκαιρίες ζωής των μελλοντικών γενεών για όλους μας.
Erol User
