Ο διεθνής ακτιβιστής Μπόνο των U2 κάνει προτάσεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ. Δεν βλέπει σοβαρό πρόβλημα-απειλή στην Ελλάδα.
Άμεση δράση από τη διεθνή κοινότητα για την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος, ζητά με άρθρο του στους New York Times, ο τραγουδιστής των U2 και γνωστός για την ακτιβιστική δράση του, Μπόνο, μετά την εμπειρία που έζησε περιοδεύοντας σε προσφυγικούς καταυλισμούς στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στους New York Times, ο Ιρλανδός καλλιτέχνης κάνει λόγο για «ανθρώπινα πάρκινγκ» περιγράφοντας τους καταυλισμούς, ωστόσο επιχειρεί παράλληλα να στείλει και ένα μήνυμα συγκρατημένης αισιοδοξίας, επισημαίνοντας πως υπάρχουν λύσεις, ωστόσο τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα.
«Το προσφυγικό δεν είναι μόνο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής ή της Αφρικής, είναι και της Ευρώπης και μας αφορά όλους», αναφέρει στο άρθρο του ο Μπόνο, σημειώνοντας ότι ο αριθμός των προσφύγων έχει τετραπλασιαστεί συγκριτικά με το 2010. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει, «μαζί με την απελπισία κάποιοι από τους πρόσφυγες κουβαλούν και ελπίδα. Μπορεί να ακούγεται τρελό ή αφελές να μιλάει κανείς για ελπίδα σε μια τέτοια κατάσταση. Και μπορεί να είναι και τα δύο. Αλλά στα περισσότερα μέρη όπου ζουν πρόσφυγες, η ελπίδα δεν έχει φύγει. Πρόκειται για την ελπίδα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους μια μέρα, η ελπίδα να βρουν δουλειά και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή».
Παράλληλα, σημειώνει ότι, αντίθετα με την εικόνα που έχει επικρατήσει, οι περισσότεροι εκ των προσφύγων, σε χώρες όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος δεν ζουν σε στρατόπεδα, αλλά σε αστικά κέντρα. «Κάποιοι είναι διπλά πρόσφυγες, μία φορά από την πατρίδα τους και μία δεύτερη από την χώρα που όπου ζουν αλλά τους αρνείται το δικαίωμα στην εργασία ή την μετακίνηση. Άλλοι, τα παιδιά κυρίως, είναι πρόσφυγες σε όλη τη ζωή τους», προσθέτει.
Για τις απαντήσεις που καλείται να δώσει η διεθνής κοινότητα, ο Μπόνο αναφέρει ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι ανεπτυγμένες χώρες πρέπει «να δράσουν πιο έξυπνα, να σκεφτούν διαφορετικά και να κινηθούν ταχύτερα», επισημαίνοντας ότι η δράση αυτή θα πρέπει να κινηθεί σε τρεις βασικούς άξονες:
Πρώτον, οι πρόσφυγες αλλά και οι χώρες που τους φιλοξενούν έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη υποστήριξη σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ εργάζεται έντιμα και σκληρά, αλλά δεν μπορεί να κάνει τα πάντα γιατί πάσχει από χρόνια έλλειψη πόρων.
Δεύτερον, όπως σημειώνει, «μπορούμε να βοηθήσουμε τις χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες να μην τους βλέπουν σαν βάρος, αλλά σαν όφελος». Η διεθνής κοινότητα μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα, μέσα από αναπτυξιακή βοήθεια και εμπορικές συμφωνίες, για να ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις στις χώρες που φιλοξενούν πρόσφυγες να δουν τους πρόσφυγες σαν εργατικά χέρια. Οι πρόσφυγες θέλουν να δουλέψουν: ήταν μαγαζάτορες, δάσκαλοι και μουσικοί και θέλουν να κάνουν και πάλι τις δουλειές τους ή να κάνουν άλλες δουλειές.
Τρίτον, ο κόσμος να προσφέρει αναπτυξιακή βοήθεια στα κράτη που δεν έχουν καταρρεύσει (αλλά κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν κατάσταση πλήρους ανομίας), αλλά βασανίζονται από τις συγκρούσεις, τη διαφθορά και την αδύναμη διακυβέρνηση. «Είναι πιο οικονομικό να επενδύεις στη σταθερότητα παρά να αντιμετωπίζεις την αστάθεια», υπογραμμίζει.
Κλείνοντας, αναφέρει ότι «Αφρικανοί και Ευρωπαίοι, στρατιωτικοί και αξιωματούχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ προτείνουν να επαναφέρουμε μια από τις πιο ιδιοφυείς αμερικανικές ιδέες, το σχέδιο Μάρσαλ», το οποίο έφερε ανάπτυξη σε χώρες που οι θεσμοί είχαν καταστραφεί και η ελπίδα είχε χαθεί.
«Λοιπόν, η ελπίδα δεν έχει χαθεί στη Μέση Ανατολή ή τη Βόρεια Αφρική – όχι ακόμη. Αλλά η ελπίδα γίνεται ανυπόμονη. Και πρέπει να είμαστε και εμείς ανυπόμονοι», καταλήγει.
Πηγή: nonpapernews.gr
