Του Νίκου Αθηναίου,
Ως έναρξη του «πολέμου τιμών» μεταξύ τάνκερ με τους αγωγούς ενέργειας μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη στην ιστορία παράδοση υγροποιημένου φυσικού αερίου [LNG] από τις ΗΠΑ στην Πορτογαλία την περασμένη εβδομάδα, ενώ η Μόσχα αναζητεί συνεχώς νέους δρόμους παράδοσης φυσικού αερίου στην Ευρώπη με αγωγούς με κατεύθυνση από την ανατολή στη δύση και από το βορά στο νότο.
Η αμερικανική παραγωγή φυσικού αερίου από σχιστόλιθο αναμένεται να
είναι πλήρης με θέση στην ευρωπαϊκή αγορά έως το 2018, γεγονός που αναμένεται να οξύνει πολιτικά μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και των ευρωπαϊκών χωρών και τον πόλεμο των αγωγών καθώς η Ρωσία, που σήμερα καλύπτει κατά μέσο όρο των 25 τα εκατό των αναγκών της Ευρώπης σε φυσικό αέριο θα επιταχύνει τις πολιτικές πιέσεις προς χώρες της Ευρώπης για την κατασκευή νέων επίγειων οδών ενέργειας.
Για παράδειγμα, ο Nord Stream 2 που τελικά ίσως μεταφέρει φυσικό αέριο και στην Ιταλία μέσω αγωγού από Γερμανία, Τσεχία και Αυστρία.
Για παράδειγμα, ο Nord Stream 2 που τελικά ίσως μεταφέρει φυσικό αέριο και στην Ιταλία μέσω αγωγού από Γερμανία, Τσεχία και Αυστρία.
Ο αγωγός αυτός με αφετηρία την Αγία Πετρούπολη θα καταλήγει στις ακτές της Βαλτικής στο βορειοανατολική Γερμανία μέσω των χωρικών υδάτων πέντε χωρών, Ρωσίας, Φινλανδίας, Σουηδίας, Δανίας και Γερμανίας.
Να σημειωθεί ότι ο Nord Stream 2 δεν αποκλείει τη ρωσική συμμετοχή στο Πρόγραμμα Ποσειδών που θα συνδέει τα συστήματα μεταφοράς φυσικού αερίου μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, ύστερα από Μνημόνιο Συναντίληψης που υπέγραψαν Γκάζπρομ, η ιταλική Έντισον, και η ελληνική ΔΕΠΑ. Ο Ποσειδών καθιερώνει το νότιο διάδρομο παράδοσης ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Αξιοσημείωτο, ότι σύμφωνα με την Wintershall τη μεγαλύτερη γερμανική εταιρεία παραγωγής αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου και η Πολωνία υπέβαλε πρόσφατα αίτηση για φυσικό αέριο από τον ίδιο αγωγό μόλις καταστεί απόλυτα λειτουργικός.
Σε κάθε περίπτωση δημιουργούνται ερωτηματικά στο κατά πόσον οι ΗΠΑ θα μπορέσουν με όπλο το LNG να επηρεάσουν γεωπολιτικά ευρωπαϊκές χώρες, που οι ΗΠΑ θα ήθελαν να «διαφοροποιήσουν» τις πηγές ενέργειάς τους για απεξάρτηση από τη Ρωσία που χρησιμοποιεί την ενέργεια ως πολιτικό όπλο. Αυτός είναι άλλωστε και ο σταθερός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον. Πάντως, σήμερα η ικανότητα εξαγωγής των ΗΠΑ επηρεάζεται αρνητικά – μεταξύ άλλων – από τις διεθνείς τιμές πετρελαίου, κάτι που δεν αγγίζει τη Ρωσία και τη δυνατότητά της να ρίξει εύκολα τις τιμές του δικού της φυσικού αερίου – δεδομένο ωστόσο που ίσως και να αλλάξει εάν Κατάρ και Αυστραλία αρχίσουν τις δικές τους εξαγωγές προς την Ευρώπη- καθώς και από την ανάγκη για αλυσίδα εφοδιασμού που χρειάζεται η αμερικανική βιομηχανία του LNG προκειμένου να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστική έναντι της Ρωσίας.
