Ο σπουδαίος Αρης που πέτυχε την πρώτη μεγάλη νίκη του στο πρωτάθλημα και η ΑΕΚ που ηττήθηκε και από αυτόν. Η ΑΕΚ που, όπως ήλθαν τα πράγματα, αν χάσει την Κυριακή και από τον Παναθηναϊκό, θα το έχει υποστεί από όλους τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου φέτος. Θυμίζω ότι πέρυσι στο πρωτάθλημα, δεν είχε χάσει από κανέναν!
Βάσει της εικόνα του αγώνα, η απερχόμενη πρωταθλήτρια Ελλάδας μάλλον θα πρέπει να αισθάνεται ανακούφιση που δεν υπέστη πιο βαριά ήττα, ικανοποίηση που απέφυγε τον εφιάλτη μια νέας τεσσάρας. Δεν είναι εξοντωτικό το να χάνεις από έναν καλύτερο αντίπαλο όταν παίζεις εκτός έδρας. Είναι όμως (τουλάχιστον) κωμικό το να βρίσκεσαι πίσω στο σκορ με 0-1 από ένα δικό σου λάθος (ακόμα μία ευγενική χορηγία του Οικονόμου, μετά από εκείνη στο ματς με τον Απόλλωνα) και για τα υπόλοιπα 60 λεπτά, να ενισχύεις την πεποίθηση ότι δεν είσαι ικανός να κάνεις τίποτε σωστά. Ούτε να αμυνθείς, ούτε να παίξεις. Ούτε να διώξεις, ούτε να απειλήσεις. Απολύτως τίποτα…
Δεν ξέρω τι παθαίνει ο Χιμένεθ όταν απέναντί του έχει τον Παντελίδη, αλλά και τον Οκτώβριο του 2017 στην Τρίπολη, κάτι αντίστοιχο είχαμε ζήσει. Τον Αστέρα να επικρατεί με 2-0 και την ΑΕΚ να παραπαίει. Αν κάποιος άφηνε τα προβλήματα της Ένωσης στην άκρη, για να εξαγάγει μια αμιγώς ποδοσφαιρική διαπίστωση, βάσει των όσων παρουσίασαν οι δύο ομάδες, θα συμπέραινε ότι ο δεύτερος διάβασε το ματς καλύτερο από τον πρώτο. Και δίκιο θα είχε
Βέβαια, στη φάση που η απερχόμενη πρωταθλήτρια βρίσκεται, κάθε απώλεια μετράει διπλά. Αυτή του Μπακάκη στο ημίχρονο του αγώνα, «έσβησε» την οποιαδήποτε ελπίδα για αμυντική ισορροπία, με τον Σβάρνα να αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, αλλά τι να πεις και για το παλικάρι, όταν παίρνει την πρώτη συμμετοχή του στο πρωτάθλημα, ενώ σύμφωνα με τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, είναι έτοιμος και επαρκής για να καλύψει το κενό του Λαμπρόπουλου. Καμία σχέση όμως με την πραγματικότητα…
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ… ΑΛΑΝΑΣ
Τα όσα η ΑΕΚ βιώνει με τις διαδοχικές απώλειες παικτών, σχετίζονται απόλυτα με την αντιποδοσφαιρική λογική του υπάρχοντος μεταγραφικού επιτελείου και το κάκιστο διάβασμα του ρόστερ, των δυνατοτήτων του και των κινδύνων που υπήρχαν (και υπάρχουν) μπροστά. Χτύπησε ο Λόπες; Δεν πειράζει, έχουμε τον Χουλτ και τον Μπακάκη που θα καλύψει, όποτε χρειαστεί. Τραυματίστηκε ο Χουλτ; Δεν πειράζει, έχουμε τον Μπακάκη για αριστερά, θα αντέξει μέχρι να επιστρέψουν και οι δύο. Έξω και ο Μπακάκης… Και τώρα τι;
Υπάρχει και δεύτερο παράδειγμα ποδοσφαιρικής παραφροσύνης. Περιθωριοποιήθηκε ο Λαμπρόπουλος; Δεν πειράζει, έχουμε τρεις (Τσιγκρίνσκι, Τσόσιτς, Οικονόμου), τον Σβάρνα αν χρειαστεί και τον Μπακάκη για τριάδα στην άμυνα. Μένει εκτός ο Τσιγκρίνσκι, τραυματίζεται ο Μπακάκης, ο Σβάρνας δείχνει να μην μπορεί, έχει γούστο τώρα να παίξει καμιά θλάση με Οικονόμου ή Τσόσιτς. Παρεμπιπτόντως, σήμερα εκτός από τον Μπακασέτα, είδαμε ως αριστερό μπακ και τον Γκάλο. Οσονούπω και τον Μπογέ, ποιος ξέρει…
Η όλη φάση, ειλικρινά μου θυμίζει τις αλάνες που παίζαμε μπάλα μικροί. Είχαμε τον Αντώνη (καλή του ώρα, διαβάζοντας θα καταλάβει), ο οποίος έπαιζε εξτρέμ, στόπερ, τερματοφύλακας άμα λάχαινε και πλέι μέικερ στις διπλανές μπασκέτες, όταν ήταν εννέα και δεν έβγαινε το διπλό.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη σεζόν στην ΑΕΚ, συνιστούν παθογένεια. Είναι η λέξη που χαρακτηρίζει απόλυτα την απερχόμενη πρωταθλήτρια Ελλάδας. Αμιγώς ποδοσφαιρικά, αυτή τη στιγμή είναι ένας παθογενής οργανισμός. Ο οποίος οδηγήθηκε (περισσότερο από ανάγκη και έλλειψη σοβαρής προεργασίας για να εμφανιστούν άλλες εναλλακτικές) στην επιλογή ενός προπονητή (Χιμένεθ) τον οποίο έμοιαζε να αγνοεί πριν από περίπου δύο μήνες, για να αντικαταστήσει έναν (Ουζουνίδης) που υποτίθεται ότι θα στήριζε μέχρι τέλους, κάτι που ο ίδιος προφανώς δεν αισθάνθηκε, οδηγούμενος σε παραίτηση.
Κακά τα ψέματα, μετά από μια σαγηνευτική σεζόν, η οποία οδηγήθηκε σε ένα θριαμβευτικό φινάλε χάρη στη δουλειά που έγινε στο ξεκίνημά της (καλοκαίρι 2017 – πρωτεργάτης ο Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς), το κιτρινόμαυρο καράβι οδηγήθηκε σε μια ασάφεια πράξεων και αποφάσεων η οποία οδήγησε στην αναποτελεσματικότητα. Κυρίως όμως στην ανασφάλεια για το τι έρχεται μπροστά, όταν οι βασικοί ανταγωνιστές προοδεύουν, ενώ εκείνη αρχίζει να διανύει μίλια οπισθοδρομικής κατεύθυνσης. Το να φέρεις πίσω τον πρωταθλητή που πήρε τον τίτλο, δεν σημαίνει ότι μεταμορφώθηκες κιόλας.
Η ΑΕΚ είναι ένας οργανισμός που παίρνει ΑΡΙΣΤΑ στην επίτευξη μεγάλων οραμάτων (γήπεδο, προπονητικό κέντρο), ο οποίος όμως στερείται σύγχρονης οργάνωσης και επαρκούς λογικής στα αμιγώς ποδοσφαιρικά θέματα. Συμβαίνει επειδή στο πρώτο σκέλος, χαρακτηρίζεται από τρομερή ποιότητα στελεχών. Στο δεύτερο όχι. Ας δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα και όχι μεμονωμένα παιχνίδια. Έχει ανάγκη από πολυεπίπεδες διαφοροποιήσεις στον τρόπο λειτουργίας και εξέλιξης πάνω στο ίδιο το άθλημα. Ασφαλώς και από πρόσωπα ικανότερα και πιο αποτελεσματικά.
