Αν αλλάξουμε τη λέξη «πόλεμος» με τη λέξη «κρίση», πόσα θ’ αλλάξουν στη διαπίστωση του «πατέρα» της θεωρίας της Σχετικότητας, που γράφει πως για τον πόλεμο ευθύνεται μια μειονότητα, η οποία έχει συμφέροντα;
«Αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτή την περιορισμένη και αποφασιστική ομάδα, η οποία δραστήρια σε κάθε κράτος και αδιάφορη προς κάθε “κοινωνικό περιορισμό”, βλέπει στον πόλεμο… απλώς και μόνο μια ευκαιρία προώθησης των ατομικών της συμφερόντων. Πώς είναι δυνατόν αυτή η μειονότητα να κατορθώνει να υποδουλώνει στην απληστία της τη μάζα του λαού; Μια λογική απάντηση θα ήταν ότι η μειονότητα, η οποία εκ περιτροπής κατέχει την εξουσία, εξουσιάζει πριν απ’ όλα το σχολείο και τον Τύπο και επιπλέον τις θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτό της επιτρέπει να κατευθύνει και να παραπλανά τα αισθήματα της μάζας, καθιστώντας την όργανο της πολιτικής της. Ωστόσο, κι αυτή η απάντηση δεν δίνει μια ολοκληρωμένη εξήγηση και προκαλεί ένα επόμενο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν η μάζα να αφήνεται να εξάπτεται με τα μέσα που αναφέραμε;».
Στην κρίση βέβαια η μάζα δεν παρασύρθηκε, βυθίστηκε. Στον φόβο που εντέχνως καλλιεργήθηκε, για να σωθούν οι τράπεζες σε βάρος των φορολογουμένων. Υπ’ αυτήν την έννοια δεν ήταν λάθος, όπως παραδέχτηκε ο Ολλανδός πολιτικός, μία ημέρα πριν από την ολοκλήρωση της θητείας του στο τιμόνι του Eurogroup. Τα είχε ξαναπεί. Τον περασμένο Νοέμβριο στην Ευρωβουλή. «Χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο. Και αυτό ισχύει για όλες τις χώρες… στην Ευρώπη».
Δεν ήταν λάθος, ήταν επιλογή. Δεν μιλάμε απλώς για κάποιες αστοχίες ή αποκλίνουσες προβλέψεις. Αυτό μέχρι και φυσιολογικό θα ήταν για ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, με πρωτάρηδες εμπνευστές και εκτελεστές. Δεν ήταν λάθος, ήταν υπεράσπιση μιας πολιτικής με πάθος.
