«…δεν επιχειρούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, είμαστε “παρόντες” στη διάρκεια των παραστάσεων και αυτό που συμβαίνει στην αίθουσα μοιάζει και ίσως και να γίνεται για τελευταία φορά», μας είπε ο Αργύρης Μπακιρτζής μιλώντας μας για τη διαχρονική σχέση των Χειμερινών Κολυμβητών με το πιστό τους κοινό. Αφορμή για τη συνάντησή μας, οι επερχόμενες παραστάσεις τους.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής και η παρέα του, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, έρχονται στο Ηalf Νote (Τριβωνιανού 17, Μετς), στην πρώτη τους «χειμερινή κολύμβηση» για το 2018. Συγκεκριμένα, θα δώσουν τέσσερις ξεχωριστές συναυλίες, από την Παρασκευή 2 έως τη Δευτέρα 5 Μαρτίου, όπου θα παρουσιάσουν τραγούδια και μουσικές από το ρεπερτόριο των 50 χρόνων της μουσικής τους διαδρομής!
Ένα μουσικό-θεατρικό τοπίο ιδιαίτερων αισθήσεων είναι αυτό που έχουν στήσει εδώ και δεκαετίες οι Χειμερινοί Κολυμβητές εκφράζοντας με έναν καθαρά αβάν γκαρντ τρόπο τη λαϊκή μας ποιητική φύση –μέσα από τραγούδια από τους δίσκους τους, ανέκδοτα τραγούδια τους, μελοποιήσεις ποιημάτων, ρεμπέτικα και άσματα του παλαιότερου ελαφρού τραγουδιού. Όπως πάντα, και αυτή τη φορά θα διαμορφώσουν το πρόγραμμά τους ανάλογα με το ακροατήριο και τη διάθεσή τους.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής μάς μιλά για αυτές τις εμφανίσεις τους, για τις πηγές έμπνευσής του αλλά και για την ελληνική καθημερινότητα.
Τι θα παρουσιάσετε σε αυτές στις τέσσερις συναυλίες σας;
«Με μουσικούς που θα εναλλάσσονται και διαφορετικό πρόγραμμα κάθε μέρα, μια συνολική παρουσίασή μας. Όμως, όπως πάντα, δεν είναι δυνατόν να προγραμματίσουμε πώς θα πάει η βραδιά, που εξαρτάται από τους ακροατές, εμάς και τους μουσικούς φιλοξενούμενούς μας που πιθανότατα θα υπάρξουν, αλλά και από την ανάγκη να γίνουν μερικά πράγματα διαφορετικά ή για πρώτη φορά».
Πενήντα χρόνια μουσικής παρουσίας. Σκέψεις και συναισθήματα κοιτώντας τη διαδρομή σας;
«Ντρέπομαι λίγο που το λέω, όμως αισθάνομαι αρκετά νέος και ανώριμος, παρά τα χρόνιά μου, κι έτσι περισσότερο κοιτάζω το αύριο παρά κάνω εκτιμήσεις της μουσικής μου διαδρομής. Βέβαια, οπωσδήποτε αισθάνομαι πολύ τυχερός που ασχολήθηκα με πράγματα για τα οποία θεωρούσα τον εαυτό μου ακατάλληλο, θα ’λεγα με σχετική επιτυχία σε βάθος χρόνου, και είχα την ευτυχία να έχω συνεργάτες, σε σχεδόν μόνιμη βάση, κορυφαίους μουσικούς».
Ποια στοιχεία σας, θεωρείτε ότι έχει αγαπήσει το κοινό που σας ακολουθεί διαχρονικά, χρόνια τώρα;
«Η ποιότητα των μουσικών, ότι δεν επιχειρούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, είμαστε “παρόντες” στη διάρκεια των παραστάσεων και αυτό που συμβαίνει στην αίθουσα μοιάζει και ίσως και να γίνεται για τελευταία φορά».
Από πού αντλείτε έμπνευση;
«Στο Half Note, για παράδειγμα, από το Α΄ Νεκροταφείο που είναι απέναντι και προσφέρει αξιοπρεπή χώρο παρκαρίσματος. Αλλού, απ’ τα κεραμικά πλακάκια των παλιών σταθμών του Μετρό ως την κακή σχεδίαση του αεροδρομίου με τις ατέλειωτες διαδρομές».
Κάποιες σκέψεις σας για τη δύσκολη ελληνική καθημερινότητα;
«Όσοι έχουν την υγεία τους να την χαίρονται. Όσοι δεν την έχουν να ξέρουν ότι ένας μη εύπορος 38χρονος που έπαθε έμφραγμα και τον περιέθαλψαν σε ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο έλεγε πως σώθηκε ενώ αν ήταν στην Αγγλία, όπου ζει μόνιμα, δεν θα τον δέχονταν με τίποτα και δεν θα τη γλύτωνε. Γνωρίζω, από πρώτο χέρι, πολύ ενθαρρυντικά στοιχεία για τη λειτουργία επαρχιακών νοσοκομείων της Ανατ. Μακεδονίας και Θράκης. Είναι λίγο, ότι στην Ελλάδα υπάρχει έστω φως για τους ανασφάλιστους;».
Κάποιες πηγές αισιοδοξίας;
«Όταν τα πράγματα πάνε πολύ στραβά και νιώθεις πως δύσκολα θα πάνε χειρότερα, η αισιοδοξία έρχεται μόνη της, αφού τίποτα δεν μένει στάσιμο. Ακόμη, το ζεϊμπέκικο. Πέστε μου έναν χορό όπου ο καθένας είναι τόσο πολύ ο εαυτός του; Οπότε ποιούς να ζηλέψουμε, τους Γερμανούς ή τους Νορβηγούς ή τους Αμερικάνους; Με τίποτα. Και όσοι φεύγουν βρίσκουν λίγα ή πολλά λεφτά, όμως το τίμημα είναι πάρα πολύ βαρύ».
Μια ευχή σας;
«Να μη βάζουν φωτιά στους κάδους των σκουπιδιών. Η μόλυνση είναι ανυπολόγιστη. Και να μην εφαρμοστεί στην Ελλάδα η μέθοδος “hydraulic fracturing” για εξόρυξη πετρελαίου από σχιστολιθικά πετρώματα. Κυκλοφόρησε ότι δόθηκε άδεια σε ισπανική εταιρεία για 2500 γεωτρήσεις στην Ήπειρο. Η μέθοδος, που εφαρμόζεται μόνο στις ΗΠΑ, περιλαμβάνει τη χρήση εκατοντάδων χιλιάδων λίτρων νερού και διαλυτών υπό πολύ υψηλή πίεση και σε βάθος που μπορεί να φτάνει και τα 2 χλμ κάτω απ’ το έδαφος. Η μόλυνση είναι τρομακτική, η καταστροφή των δασών δεδομένη, όπως και η ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα. Στην Αμερική κατέρρευσαν κτήρια λόγω των υπόγειων εκρήξεων από υπερβολική συγκέντρωση μεθανίου στο υπέδαφος. Η ευχή είναι ενημερωτική, γιατί φαίνεται πως η ιστορία διαδραματίζεται στα ψιλά γράμματα…».
