Προσωποποιώντας τον απαγορευμένο καρπό που κρύβεται στη σοκαριστική ιστορία που λογοκρίθηκε και λατρεύτηκε από εκατομμύρια αναγνώστες, η ηθοποιός Τζωρτζίνα Λιώση μάς μιλά για την παράσταση «Lolita reversed».
Εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα «Λολίτα» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, το έργο του Χρήστου Καρασαββίδη, μετά την επιτυχία που σημείωσε πέρυσι στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζεται σε μια ολοκαίνουρια εκδοχή χωρίς περικοπές, στο θέατρο Επί Κολωνώ.
Η Τζωρτζίνα Λιώση πρωταγωνιστεί σε αυτή την παράσταση, που ξαναγράφει από την αρχή τη θυελλώδη ερωτική ιστορία ανάμεσα στον πατριό και το ανήλικο νυμφίδιο, εξερευνώντας τα όρια της παιδικής σεξουαλικότητας και της εκμετάλλευσης ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ιδίως, όταν αυτοί οι ρόλοι είναι δυσδιάκριτοι, και μιλά για το έργο αλλά και για τα συναισθήματά της για τη σημερινή Ελλάδα.
Για τι μιλάει το σοκαριστικό αυτό μυθιστόρημα;
«Η ιστορία είναι απλή: ένας άνθρωπος που ερωτεύεται το λάθος πρόσωπο και που, αναπόφευκτα, έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες. Και τις προσωπικές και τις κοινωνικές. Ένας 50άχρονος ερωτεύεται μια δωδεκάχρονη. Εάν κάτι σε κάνει να στρέψεις με περιέργεια το βλέμμα σου πάνω τους, όπως έχει πετύχει και αυτό το διαχρονικό κείμενο, είναι το να κατανοήσεις τα φαινομενικά ακραία συναισθήματα σαν δικά σου. Η υποκειμενικότητα που έχει η αφήγηση δεν σου αφήνει περιθώριο, ώστε να μην σκεφτείς, έστω και για λίγο, σε τι βαθμό είσαι κι εσύ εμπλεκόμενος με κάτι, που, εκ πρώτης όψεως, δείχνει άρρωστο, ακραίο ή απαγορευμένο. Το ότι πετυχαίνει μια ισορροπία ανάμεσα στο συμβάν και την παρατήρηση, είναι, κατά τη γνώμη μου, προς όφελος της ιστορίας, σε βαθμό που αυτή συνυπάρχει ανάμεσά μας, χωρίς να κατακρίνεται».
Πώς εξελίσσεται η ιστορία του έργου;
«Η πορεία των ανθρώπων που υπηρετούν ξεκάθαρα και αποκλειστικά τα πάθη τους είναι, σχεδόν πάντα, προδιαγεγραμμένη. Έτσι, και η ιστορία αυτών των ανθρώπων καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια σε ένα εξαντλητικό αδηφάγο παιχνίδι με πρόσχημα τον έρωτα».
Πώς την προσεγγίζει ο Χρήστος Καρασαββίδης;
«Η συγκεκριμένη Λολίτα έχει καταφέρει να μεταστρέψει όλες αυτές τις μυθιστορηματικά πιο άγαρμπες στιγμές σε έναν πολύ εύστροφο λυρισμό και σε ένα εξίσου ουσιαστικό χιούμορ. Το πιο ενδιαφέρον, για μένα, κομμάτι σε αυτή την εκδοχή της Λολίτας είναι η λειτουργικότητα που έχουν αυτά τα μέσα, καθώς δεν γίνονται θέμα αυτά καθαυτά, αλλά υπηρετούν ακόμη καλύτερα το άγριο πρόσωπο αυτών των ηρώων. Εξυμνώντας το, απομυθοποιώντας το, σαρκάζοντάς το και, τελικά, απομένει ένα σχέδιο με τις σωστές απαραίτητες γωνίες και γραμμές, όπου ο καθένας μπορεί ανενόχλητα να πάρει τη θέση του μέσα σε αυτό».
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου;
«Το φοβερά εντυπωσιακό σε αυτόν τον χαρακτήρα είναι η βεντάλια που δημιουργείται σε σχέση με την ηλικία του και τη σεξουαλικότητά του. Ο μύθος της Λολίτας σκιαγραφεί, ως γνωστόν, ένα όμορφο κορίτσι, φαινομενικά αθώο, αλλά, παράλληλα, άκρως σαγηνευτικό. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για ένα ακόμη άγριο πρόσωπο, που, παρά την ηλικία του, δεν μπορεί να ημερέψει τα πάθη του».
Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα;
«Δυστυχώς, το πρώτο και πιο κυρίαρχο που έχω στο μυαλό μου είναι ότι αποτελώ μέρος μιας γενιάς, που, αδιάκοπα, θυσιάζεται. Άλλοτε με θυμό και άλλοτε με τεράστιο προβληματισμό, αναρωτιέμαι πόσο πολύ μπορεί ένας λαός να αυτοκαταστρέφεται. Κι αν, τουλάχιστον, υπηρετούσαμε κάτι που γεννιόταν από μας και ξεκινούσε από μας, τότε θα το κατανοούσα ως μια λανθασμένη λειτουργία. Αλλά το πρόβλημα είναι η προέλευση και η χαμηλή χονδροειδής αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, τελικά, συναντάμε φαινόμενα, όπως κακή αισθητική, λαϊκισμό, επιφανειακότητα, πνευματική φτώχεια, που κοστίζουν σε μένα και στη γενιά μου. Οι αριθμοί είναι απλώς ο καθρέφτης αυτών».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Νομίζω, αυτό που χρειαζόταν κάθε στιγμή η ανθρωπότητα σε προβληματικές περιόδους: γνώση, καλλιέργεια και εμπιστοσύνη στη νέα γενιά. Κόντρα στην κακώς εννοούμενη γεροντοκρατία. Μιλώντας όχι φιλολογικά, αλλά από τη δυσάρεστη θέση ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει μονίμως εμπόδια και βαρίδια στην καθημερινότητά του και που όλο αυτό καταλήγει εις βάρος της δημιουργικότητάς μου και, τελικά, της ίδιας μου της ζωής».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Το χιούμορ».
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο – σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Χρήστος Καρασαββίδης, σκηνογράφος: Ηλέκτρα Σταμπούλου, ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα, βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Κούδα, Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Giovanni Greco, video artist: Μαίρη Θηβαίου, φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης, παραγωγή: Λυκόφως. Παίζουν: Κώστας Καζανάς, Μάρω Παπαδοπούλου, Τζωρτζίνα Λιώση, Δώρα Παρδάλη, Νικόλας Ανδρουλάκης, Κρίστελ Καπερώνη.
Πληροφορίες
Θέατρο Επί Κολωνώ – Κεντρική Σκηνή: Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός – Αθήνα (στάση μετρό: Μεταξουργείο), τηλ. ταμείου: 210 5138067. Διάρκεια παράστασης: 100΄ (χωρίς διάλειμμα). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: από 1η Νοεμβρίου: Τετάρτη: 21:00, Σάββατο: 18:15, Κυριακή 21:15. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, μειωμένο: 12 ευρώ, ανέργων: 10 ευρώ (το μειωμένο και το ανέργων ισχύουν για ορισμένο αριθμό εισιτηρίων ανά παράσταση). Προπώληση εισιτηρίων: καταστήματα: Seven Spots, Reload, Media Markt, βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Viva Kiosk στο Σύνταγμα, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, τηλεφωνικά: 11876, ηλεκτρονικά: viva.gr και αθηνόραμα.gr.
