Αν κάποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει μια τερατώδη και αχρείαστη ανθρώπινη θυσία με το επιχείρημα ότι είναι για το καλύτερο, τότε μετράει το “καλό” σε δολάρια αντί σε σώματα, και δεν ανήκει στην Αριστερά, γιατί η Αριστερά υπερασπίζεται τον άνθρωπο, όχι την ιδιοκτησία.
Ας σκεφτούμε για τη θέση της αριστεράς στα τρέχοντα γεγονότα και ας ελπίσουμε να ρίξουμε φως στο τι πραγματικά σημαίνει να είσαι “αριστερός” σήμερα και γιατί έχει σημασία για την ειρήνη.
Θα ξεκινήσω με το ερώτημα του τρισεκατομμυρίου δολαρίων: αν το ΝΑΤΟ κέρδιζε, αν οι δυνάμεις της ΛΔΜ και της ΛΔΡ παραδίδονταν και αν ο ρωσικός στρατός οδηγούνταν πίσω στα σύνορα, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος;
Αυτό είναι ένα πρακτικό ερώτημα. Δεν μπορεί να επιλυθεί με αφηρημένα ιδεώδη ή θεωρίες, όπως το αν η Ουκρανία έχει ιερό δικαίωμα να εξουσιάζει τους ρωσόφωνους του Ντονμπάς ή αν η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική, όπως και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων δεν μπορούν να επιλυθούν με αναφορά στις ιστορικές καταβολές του Λαού του Βιβλίου.
Οι ζωές εκατομμυρίων, ίσως δισεκατομμυρίων, διακυβεύονται. Αν ο ρωσικός στρατός εγκαταλείψει την Ουκρανία, όλοι θα υποφέρουν και πολλοί θα πεθάνουν. Αν τα ιδανικά σας σας λένε ότι αυτό είναι καλό – αν όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ, μπορείτε να κοιτάξετε το θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών και να πείτε “άξιζε τον κόπο”, τότε τα ιδανικά σας είναι λάθος.
Και αν η θεωρία σας λέει να εξοπλίσετε την Ουκρανία μέχρι τα δόντια και να αφήσετε τους φασίστες της ελεύθερους να την καθαρίσουν από τη ρωσική επιρροή, είστε ελεύθεροι να το λέτε αυτό (που είναι πολύ περισσότερη ελευθερία από ό,τι έχω εγώ που σας αντιτίθεμαι), αλλά δεν είστε μέρος της Αριστεράς.
“Διότι αν κάποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει μια τερατώδη και περιττή ανθρωποθυσία με το επιχείρημα ότι είναι για το καλύτερο, τότε μετράει το “καλό” σε δολάρια αντί σε σώματα και δεν ανήκει στην Αριστερά, διότι η Αριστερά υπερασπίζεται τον άνθρωπο και όχι την ιδιοκτησία”
Τι θα συμβεί αν ο ρωσικός στρατός φύγει
Πρώτον, θα υπάρξει μια αιματηρή φυλετική εκκαθάριση του ενός τρίτου του εδάφους της Ουκρανίας, όπου ζουν δεκατέσσερα εκατομμύρια ρωσόφωνοι. Δεν χρειάζεται καμία περίτεχνη ανάλυση για να το καταλάβετε αυτό- απλά κοιτάξτε τι συμβαίνει τα τελευταία οκτώ χρόνια, όταν το Ντονμπάς δέχεται συνεχείς στρατιωτικές επιθέσεις για κανένα μεγαλύτερο έγκλημα από το να απαιτεί αυτονομία και να αντιστέκεται στους δολοφόνους.
Αυτό δεν είναι το έργο μιας χούφτας δεξιών- είναι ενσωματωμένο στην έννοια του έθνους την οποία ακολουθούν οι κυβερνήτες της Ουκρανίας και υποστηρίζει το ΝΑΤΟ. Χωρίς κομψές δικαιολογίες, αυτό σημαίνει ότι το να είσαι εθνοτικά Ρώσος είναι ασυμβίβαστο με την ουκρανική ιθαγένεια. Αυτή είναι μια απόλυτα ρατσιστική αντίληψη- η Αζοφ απλώς την επιβάλλει σκοτώνοντας και βασανίζοντας όσους αντιτίθενται σε αυτήν, για την οποία κάποτε έπαιρναν νεύματα και κλείσιμο του ματιού, αλλά τώρα τους αποδίδουν την αναγνώριση ως εθνικούς ήρωες.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτός ο πόλεμος δεν είναι απλώς μια εισβολή αλλά ένας εμφύλιος πόλεμος. Και αυτό ήταν αναπόφευκτο δεδομένης της εθνικής αντίληψης. Φανταστείτε αν οι ΗΠΑ απαγόρευαν τα ισπανικά. Ή ας υποθέσουμε ότι ο Καναδάς απαγόρευσε τη γαλλική γλώσσα, όχι καν εκτός Κεμπέκ, αλλά στο ίδιο το Κεμπέκ. Η χώρα θα κατέρρεε πριν προλάβετε να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας.
Αλλά τι γίνεται με την ίδια τη Ρωσία; Θα μπορούσε μια νίκη του ΝΑΤΟ να το απαλλάξει από τον “ζυγό του Πούτιν” Όχι: το ΝΑΤΟ θέλει να εγκαταστήσει μια δυτική μαριονέτα που θα ξεπουλήσει τους πόρους της Ρωσίας στον πλειοδότη. Το να το βλέπουμε αυτό ως απελευθέρωση είναι σαν να αγνοούμε βασικά γεγονότα.
Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, το μέσο βιοτικό επίπεδο έπεσε στο ένα πέμπτο αυτού που ήταν και πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάνω από είκοσι εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πούτιν και η σύγκρουση στην Ουκρανία έχουν τόσο ευρεία λαϊκή υποστήριξη στη Ρωσία. Ένας φιλοδυτικός διάδοχος θα μπορούσε να κυβερνήσει μόνο με τρομοκρατία – όπως ο Ζελένσκι, αυτός ο μεγάλος δημοκράτης που έχει απαγορεύσει έντεκα κόμματα της αντιπολίτευσης και φυλακίζει τα μέλη τους.
Τι γίνεται λοιπόν με την εναλλακτική λύση;
“Ας χρησιμοποιήσουμε το σωστό όνομα: ήττα του ΝΑΤΟ. Ο εχθρός της Ρωσίας δεν είναι ο λαός της Ουκρανίας, αλλά το ΝΑΤΟ, το οποίο την πολεμά μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό”
Για το ΝΑΤΟ, ο ουκρανικός λαός είναι πιόνι. Το διακύβευμα είναι μια βαθύτατα άδικη παγκόσμια τάξη, η οποία υποβάλλει τα τέσσερα πέμπτα του κόσμου σε καθεστώς οικονομικής σκλαβιάς, αρνούμενη την οικονομική κυριαρχία, χωρίς την οποία η αυτοδιάθεση είναι ένα κενό σύνθημα.
Τι ακριβώς είναι τόσο τρομακτικό σε μια ήττα του ΝΑΤΟ ;Το ΝΑΤΟ είναι το τέκνο μιας παρασιτικής οικονομικοστρατιωτικής ελίτ που θα προτιμούσε να καταστρέψει τον κόσμο παρά να παραδώσει έστω και ένα γραμμάριο προνομίων. Η Δυτική Αριστερά αντιτίθεται σε αυτήν εδώ και εβδομήντα χρόνια – στο Βιετνάμ, τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Ωστόσο, τώρα που τελικά αντιμετωπίζει μια αρκετά μεγάλη οπισθοδρόμηση για να την αναχαιτίσει, αυτή η ίδια Αριστερά αντιμετωπίζει την προοπτική με τρόμο. Γιατί;
Κοιτάξτε τι συμβαίνει ήδη. Το σύστημα αυτό, που προκλήθηκε από την αποτυχία των αμερικανικών προσπαθειών να “πνίξουν τη ρωσική οικονομία” αποκόπτοντάς την από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και εμπορικό σύστημα, αυτοκαταστρέφεται.
Αυτό απαλλάσσει την οικονομικοστρατιωτική ελίτ από δύο όπλα που κρατούσαν πίσω τον παγκόσμιο Νότο εδώ και γενιές: τον αμερικανικό έλεγχο του εμπορίου και τον αμερικανικό έλεγχο της οικονομίας.
Το μονοπώλιο του δολαρίου στο εμπόριο εξαφανίζεται, καθώς τα εναλλακτικά συστήματα πληρωμών μπαίνουν σε εφαρμογή. Εάν ολοκληρωθεί, αυτό θα απελευθερώσει τις χώρες να συναλλάσσονται όπως επιθυμούν. Η εξαναγκαστική ισχύς των κυρώσεων θα περιοριζόταν στις προμήθειες υψηλής τεχνολογίας – ένα κενό που καλύπτεται γρήγορα από τις αξιοσημείωτες προόδους της Κίνας.
Το μονοπώλιο του δολαρίου στη χρηματοδότηση βρίσκεται επίσης σε φάση συντήρησης, καθώς δημιουργούνταιεναλλακτικά περιφερειακά μπλοκ.
Εάν ολοκληρωθεί, αυτό θα απελευθερώσει τις χώρες από τον νεοφιλελεύθερο ζυγό. Δεν θα είναι πλέον ανυπεράσπιστες απέναντι στις επιδρομές των άπληστων δυτικών επενδυτών που το μόνο τους μέλημα είναι να βάλουν χέρι στα ορυκτά, τα τρόφιμα και τις εξαγωγές φτηνού εργατικού δυναμικού με το ελάχιστο δυνατό κόστος για τους ίδιους και με τη μέγιστη δυνατή ζημιά για τον πλανήτη και τους λαούς του.
Οι χώρες θα ήταν τότε ελεύθερες να επικεντρωθούν στις ανάγκες του λαού τους, στην επισιτιστική ασφάλεια και στην οικονομική και ανθρώπινη ανάπτυξη. Αυτό θα στερήσει περαιτέρω από τα αυταρχικά καθεστώτα του Νότου δύο μοχλούς που τα κρατούν στην εξουσία: την πρόσβαση στη δυτική χρηματοδότηση και το φόβο ότι οι μικροί εκτελεστές της Ουάσιγκτον θα τα τιμωρήσουν ανελέητα, αν κάνουν κάτι για το λαό τους. Οι χώρες θα είναι τότε ελεύθερες να επιλέξουν ηγέτες που θα σέβονται τις ανάγκες του λαού αντί των διεφθαρμένων ελίτ τους.
Αν χρειάζεστε αποδείξεις, απλά κοιτάξτε τη Λατινική Αμερική, καθώς η μία χώρα μετά την άλλη μποϊκοτάρει μια αμερικανική “Σύνοδο Κορυφής της Αμερικής” εξαιρώντας την Κούβα και τη Βενεζουέλα. Κοιτάξτε τη διάσκεψη της CELAC, όπου ο Λόπεζ Ομπραδόρ του Μεξικού τάχθηκε ανοιχτά υπέρ μιας ανεξάρτητης οικονομικής και πολιτικής ένωσης για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Δείτε την αντίδραση των εταίρων της Κίνας στις BRICS στην πρόταση του Σι Τζινπίνγκ όχι μόνο να διευρύνουν την ομάδα τους, αλλά και – παραθέτω – “να αντιταχθούν στον ηγεμονισμό και την πολιτική ισχύος, να αντισταθούν στη σκέψη του Ψυχρού Πολέμου και στην αντιπαράθεση των μπλοκ και να οικοδομήσουν μαζί μια κοινότητα με κοινή ασφάλεια για την ανθρωπότητα”
Κοιτάξτε την αναδίπλωση της αμερικανικής ηγεσίας, η οποία, απευθυνόμενη επιτέλους στον Μαδούρο ως “Πρόεδρο”, μόλις τώρα προσφέρθηκε να αρχίσει να αίρει τις παράνομες και τιμωρητικές κυρώσεις που χρησιμοποιούσε για να πείσει τον λαό της Βενεζουέλας να υποταχθεί.
Τελικά, γιατί αυτό απαιτεί μια ισχυρή Αριστερά και πώς πρέπει να είναι αυτή η Αριστερά; Λοιπόν, αν πιστεύετε ότι η Δεξιά είναι μέρος της απάντησης, σας προτείνω να περιμένετε τον Τεντ Κρουζ να τα υποστηρίξει όλα αυτά. Η αναμονή θα είναι μεγάλη. Αυτό συμβαίνει επειδή για τη Δεξιά, κατά βάση, τα χρήματα είναι πιο σημαντικά από τους ανθρώπους.
Αυτό με τη σειρά του μας βοηθάει να ορίσουμε τι θα έπρεπε να είναι η Αριστερά, που είναι στην πραγματικότητα η πρόθεση των ιδρυτών της: μια συμμαχία μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών όλων των χωρών, βασισμένη στις κοινές ανάγκες όλης της ανθρωπότητας, όχι μόνο ενός προνομιούχου μέρους της, και λιγότερο απ’ όλα στη φυλετική φαντασίωση ότι οποιοδήποτε μέρος της ανθρωπότητας γεννιέται ανώτερο από κάποιο άλλο.
Μια τέτοια αριστερά, στον Δυτικό Κόσμο, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου. Έχει σαπίσει εκ των έσω κάτω από την υβριστική αυταπάτη ότι ο λεγόμενος “Δυτικός Πολιτισμός” του δίνει το δικαίωμα να λέει σε όλους τους άλλους τι να κάνουν. Θυσιάστηκε στον τρομερό βωμό όπου ο Μαμωνάς και ο Άρης ολοκλήρωσαν την Ένωσή τους.
Η ειρήνη απαιτεί μια παγκόσμια αριστερά, η οποία θα εκπροσωπεί πραγματικά τους εργαζόμενους και τους φτωχούς ανθρώπους όλου του κόσμου, θα τους αναγνωρίζει όλους ως πραγματικά ίσους και θα θέτει τα κοινά τους δικαιώματα και τις κοινές τους ανάγκες πάνω από αυτά των ιδιοκτητών και των κερδών τους. Μια τέτοια αριστερά είναι ο μόνος δρόμος προς την ειρήνη. Εκπαιδευμένοι από τους αγώνες των αδελφών μας του Νότου και της Ανατολής, και σε συνεννόηση μαζί τους, ας αρχίσουμε να το χτίζουμε.
Erol User
