Η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας εξαναγκάστηκε σε παραίτηση για του «χιλιάρικου» την αίτηση. Το επίδομα διαμονής των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών, όπως συμβαίνει και με τους βουλευτές της περιφέρειας, δεν εκταμιεύεται αυτομάτως και όποιος δεν το θέλει το αποποιείται, γιατί έχει αίσθηση του μέτρου και του τόπου όπου ζει. Σε περίοδο ψαλιδιών στις συντάξεις και φοροστεναγμού.
Πρέπει να ενδιαφερθεί ο πολιτικός, να υποβάλει αίτηση. Και η πρώην, πλέον, υπουργός, με βιβλιάριο καταθέσεων παχυλό και «πόθεν έσχες» ζηλευτό, ενδιαφέρθηκε. Για τα 1.000 ευρώ της μηνιαίας επιδότησης. Αφού προβλέπεται, αφού παρέχεται «από το 1994 σε όλους τους βουλευτές που δεν έχουν έδρα την Αθήνα, χωρίς άλλες εισοδηματικές προϋποθέσεις».
Αφήνω στην άκρη ότι για το επίδομα ενοικίου των πληβείων είναι πλείστοι οι όροι, και μένω Κολωνάκι, όπου η υπουργός έστησε κονάκι. Κατέθεσε αίτηση και έκτοτε έλαβε συνολικά 23.000 ευρώ έως και τον Αύγουστο 2017, οπότε έληξε η περίοδος για την οποία είχε αιτηθεί και δεν ανανέωσε το ενδιαφέρον της.
Αναμφισβήτητα υπάρχει ενδιαφέρον πολιτικό, για κάποιους προφανώς και ιδεολογικό. Αλλά το ανθρώπινο θεωρώ ότι είναι πιο δυνατό. Η υπέρβαση των δυσδιάκριτων και μετακινούμενων μεν, υπαρκτών και αναπόφευκτων δε ορίων. Ας πούμε της αλαζονείας, ίσως και της απληστίας.
Δεν είναι θέμα περιουσίας, είναι αίσθηση απουσίας του κοινού και του κύριου. «Δεδομένου ότι όλες οι ενέργειές μου ήταν σύμφωνες με τον νόμο, δεν διανοήθηκα ότι υπήρχε κάτι αμφιλεγόμενο ή μεμπτό στην επιλογή μου, καθώς η επιδότηση αποτελεί τμήμα της αμοιβής μου».
Το έχουμε ξανακούσει αυτό το 2008. «Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» σαν να προβλέπεται από νόμο στατικό. Κονταίνουν τις έννοιες για να έρθουν στα μέτρα τους, και να μπορούν να περνούν από τη μια όχθη στην άλλη, σαν να μην εξαρτάται από τους ίδιους αυτή η ηθική παλινδρόμηση.
