του Γιώργου Κοντογιάννη.
Την επόμενη Δευτέρα 9 Μαΐου, στο Eurogroup, ουσιαστικά κρίνεται η επιβίωση της Κυβέρνησης Τσίπρα.
Από τη στάση που θα κρατήσουν οι εταίροι και δανειστές θα κριθεί αν τελικά η κυβέρνηση της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς θα συρθεί στην υπογραφή ενός τέταρτου μνημονίου με μια σειρά προληπτικά μέτρα ή αν θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση που θα προσφέρει τη δυνατότητα την κυβέρνηση Τσίπρα να μιλά για «αξιοπρεπή συμβιβασμό».
Οι προβλέψεις θέλουν τον κ. Τσίπρα να στέκεται στις δηλώσεις Γιούνκερ και Ντάισελμπλουμ ότι δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα προληπτικά μέτρα και να διαπραγματεύεται τη συμφωνία του ύψους των μέτρων των 3,6 δις που θα λάβει αλλά να μη δεσμεύεται ονομαστικά για τα μέτρα με το λογικό επιχείρημα ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει από σήμερα ποια μέτρα που περιλαμβάνονται στο πακέτο των 5,4 δις ευρώ θα χρειαστούν ενίσχυση από το προληπτικό πακέτο των 3,6 δις ευρώ. Θεωρεί δεν ότι αν παράλληλα επιτύχει να προσδιορίσει την έναρξη της συζήτησης για την απομείωση του χρέους και σε επόμενο χρόνο την ένταξη της Ελλάδος στο πρόγραμμα Γιούνκερ από το οποίο, λόγω του ότι το χρέος δεν έχει ρυθμιστεί η Ελλάδα δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ, τότε θα μπορεί να ατενίζει με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον.
Η επικρατούσα εκτίμηση πάντως είναι πως όταν κάποιος βρίσκεται ξαπλωμένος στο καναβάτσο του πολιτικού ρινγκ, όπως είναι σήμερα ο κ. Τσίπρας, ή του δίνεις μια και τον αποτελειώνεις ή τον κρατάς ζωντανό και τον χρησιμοποιείς για να σου κάνει τα χατίρια.
Και το ερώτημα είναι, αν επιδίωξη του κ. Τσίπρα είναι να παραμείνει με όποιο τίμημα στην εξουσία, τι είναι διατεθειμένος να προσφέρει στους δανειστές για να το επιτύχει;
Το βέβαιο είναι ότι οικονομικά θα δεσμεύσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και την επόμενη κυβέρνηση, αφού σχεδόν κανείς δεν πιστεύει, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ότι όποτε κι αν γίνουν εκλογές ο κ. Τσίπρας θα καταφέρει να τις κερδίσει. Συνεπώς τη ΝΔ που έρχεται στην εξουσία δεσμεύει και γι’ αυτό το λόγο η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση αντιδρά στην ψήφιση των μέτρων, αφού η ίδια πιστεύει ότι αν ήταν κυβέρνηση θα διαπραγματευόταν σε άλλη βάση με τους δανειστές ώστε να μη πέσουν και πάλι τα βάρη στους ίδιους αλλά, στο δημόσιο.
Αλλά εκείνο που ανησυχεί περισσότερο την Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν είναι τόσο οι οικονομικές δεσμεύσεις αλλά τυχόν δεσμεύσεις που θα αναλάβει η παρούσα κυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο.
Η ΝΔ βλέπει ότι ο συνδυασμός απειρίας και ενδοτικότητας απέναντι σε κινδύνους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν ή να αξιολογήσουν τα στελέχη της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ελλάδα και τα συμφέροντα της.
Επί ημερών του κ. Τσίπρα το μόνο που δεν έχει γίνει είναι να κάνουν… ναυτικό επεισόδιο οι Σκοπιανοί στη Μεγάλη Πρέσπα! Από αέρος και από την ξηρά έκαναν παραβιάσεις κι εμείς ως χώρα σφυρίζαμε αδιάφορα κάνοντας ότι δεν συνέβη τίποτα.
Στο Αιγαίο υπάρχει μια επικίνδυνη κλιμάκωση της έντασης από την πλευρά της Τουρκίας, αφού είδε ότι με τους Σκοπιανούς ούτε καν αντιδράσαμε. Οι παραβιάσεις και οι παραβάσεις του εθνικού εναερίου χώρου είναι καθημερινές. Οι προκλήσεις του τουρκικού ναυτικού το ίδιο. Μέχρι τα τουριστικά τους σκάφη μας προκαλούν… Ελληνικές νησίδες, όπως η νησίδα Πασά στο σύμπλεγμα των Οινουσών εμφανίζονται από τις τουρκικές υπηρεσίες στο you tube ως τουρκικές.
Οι Τούρκοι καθημερινά μετρούν τις αντοχές μας τις οποίες βρίσκουν όλο και πιο ελαστικές. Και όλα αυτά υπό την… άγρυπνη παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Άραγε δεν τα βλέπουν; Ή κάνουν ότι δεν τα βλέπουν γιατί έτσι βολεύει; Και το ερώτημα είναι αν εκείνο που βολεύει τη… «Συμμαχία» βολεύει και τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Η αναταραχή στις κουρδικές περιοχές και η ανάγκη σχηματισμού κουρδικού κράτους ποιόν αντίκτυπο μπορεί να έχει στο Αιγαίο;
Οι Αμερικανοί είναι ο βασικός παράγοντας της Ατλαντικής Συμμαχίας. Οι Αμερικανοί έχουν αναδειχθεί και οι βασικοί υποστηρικτές του κ. Τσίπρα στις νουθεσίες των οποίων υποτάσσεται.
Το κυρίαρχο ερώτημα όμως είναι μέχρι πού φτάνει η υποταγή του κ. Τσίπρα στην Ουάσιγκτον για να κάνει ο κ. Ομπάμα ή ο κ. Λιού τις παρεμβάσεις που απαιτούνται στην κυρία Μέρκελ ή στον κύριο Ολάντ ή αντιστοίχως τους κ.κ. Σόιμπλε και Σαπέν, ώστε να δοθεί ένα «κόκκαλο» στην ελληνική κυβέρνηση το οποίο στο κατάλληλο περιτύλιγμα θα παρουσιάσει ως διαπραγματευτική της επιτυχία;
Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να βιώσουμε την απάντηση.
