Πρόκειται για μια ειλικρινή αφήγηση που σπάνια ακούει κανείς. Ο Εμπού Ζαΐντ, -ένας εκ των εκατοντάδων Αλβανών που πολέμησαν στη Συρία στο πλευρό των τζιχαντιστών και επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετανοιωμένοι- διηγείται την ιστορία του σε δημοσιογράφο της Deutsche Welle σε ένα μουσουλμανικό εστιατόριο των Τιράνων.
Θυμάται ότι από μικρός του άρεσαν τα όπλα και το ξύλο και έγινε πιστός μουσουλμάνος όπως όλη η οικογένειά του. Τον πόλεμο στη Συρία τον παρακολουθούσε από το διαδίκτυο, αλλά σύντομα ένοιωσε την ανάγκη να βοηθήσει τους Μουσουλμάνους αδελφούς του και να κάνει ηρωικές πράξεις. Στους γονείς του είπε ψέματα, ότι θέλει να κάνει θρησκευτικές σπουδές στη Σαουδική Αραβία και μαζί με δύο άλλους Αλβανούς ξεκίνησε το 2014 για τη Συρία.
«Ήταν απλό: μόλις 40 ευρώ κόστισε το λεωφορείο από τα Τίρανα στην Κωνσταντινούπολη, και άλλα 40 μέχρι τα σύνορα με τη Συρία. Έλεγχος κανένας». Από την άλλη πλευρά των συνόρων ο νεαρός Αλβανός μεταφέρθηκε στο Χαλέπι και εντάχτηκε στο μέτωπο Αλ Νούσρα. «Όλα ήταν προγραμματισμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, τα όπλα, οι στολές, το φαγητό… συνάντησα πολλούς νέους από τη Γαλλία, τη Δανία και τη Γερμανία. Επειδή μιλώ πολύ καλά Αραβικά είχα με όλους πολύ καλές σχέσεις».
Ο Ζαΐντ επειδή είχε μεγάλη εμπειρία με τα όπλα, ένα μόλις μήνα μετά την άφιξή του στη Συρία, πήρε μέρος σε μάχες στο Χαλέπι και τις γύρω πόλεις. Σε ερώτηση της δημοσιογράφου αν έχει σκοτώσει ανθρώπους απάντησε έμμεσα πλην σαφώς: «Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι απέναντί μας ήταν εχθροί, ήταν στρατιώτες του Μπασάρ αλ Ασάντ και δεν υπήρχε έλεος».
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αντιληφθεί τους αγώνες εξουσίας τόσο στο Μέτωπο Αλ Νρούσρα, όσο και στο Ισλαμικό Κράτος. Η προπαγάνδα του ΙΚ όμως τον εντυπωσίασε πιο πολύ και έτσι αποφάσισε να μεταπηδήσει εκεί. «Ήταν πιο οργανωμένο, είχε περισσότερα όπλα και καλύτερη χρηματοδότηση», λέει. Αλλά η πραγματικότητα για τον νεαρό τζιχαντιστή ήταν διαφορετική από τη θεωρία. Ένα περιστατικό τον έκανε να σκεφθεί διαφορετικά. «Μετά από πολύωρες μάχες κοντά στο Χαλέπι βγήκαμε από τις κρυψώνες μας για να θάψουμε τους συμπολεμιστές μας. Και τότε ένας Αιγύπτιος από την ομάδα μας πηγαίνει σε έναν νεκρό στρατιώτη και του κόβει το αυτί. Στο Ισλάμ ο ακρωτηριασμός της σωρού απαγορεύεται». Τότε κάτι «έσπασε» μέσα του.
Πολλοί νέοι πολεμιστές όπως και αυτός ήθελαν να γυρίσουν στις πατρίδες του. Έτσι, το 2015, μετά το θάνατο των δύο Αλβανών φίλων του, αποφασίζει να γυρίσει. «Δεν ήταν μόνο η απογοήτευση για όσα συνέβαιναν, αλλά και τα πρόσωπα των παιδιών μου και τα δάκρυα της γυναίκας μου, όταν επικοινωνούσαμε μέσω Skype, που με έκαναν να επιστρέψω στην Αλβανία». Από τότε ζει απαρατήρητα στη χώρα του σαν απλός εργάτης. Απογοητευμένος και μετανοημένος.
Πηγή: Deutsche Welle
