Πηγή:Rigillis18.blogspot/ Παρατηρητής
Το ότι τα πράγματα δεν είναι καλά στο MEGA το βλέπουν ακόμα και οι “τυφλοί”.
Αν οι μέτοχοι δεν βάλουν το χέρι στην τσέπη να καλύψουν τις υποχρεώσεις του καναλιού προς τις τράπεζες δεν πρόκειται να επιβιώσει και 500 εργαζόμενοι θα βρεθούν στο δρόμο.
Μέχρι στιγμής από τους μετόχους μόνο οι κ.κ. Μπόμπολας και Ψυχάρης δηλώνουν πρόθυμοι ο πρώτος να βάλει 7,5 εκατ. ευρώ και ο δεύτερος 5 εκατ ευρώ για να συμπληρωθούν τα πρώτα 22,5 που απατούνται για να μη μπουν οικονομικοί εκκαθαριστές των τραπεζών και κλείσει το κανάλι.
Και φυσικά το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τελικά το κανάλι κλείσει τι θα κάνουν ο κ. Μπόμπολας με το ΈΘΝΟΣ και ο κ. Ψυχάρης με τα έντυπα του ΔΟΛ (ΝΕΑ, ΒΗΜΑ κλπ). Θα συνεχίσουν να εκδίδονται;
Η ανησυχία πάντως που υπάρχει σε κάθε λογικό και σκεπτόμενο είναι μεγάλη. Ωστόσο υπήρξαν και ορισμένοι συνάδελφοι που εμφανίσθηκαν να επιχαίρουν για την πιθανή αρνητική εξέλιξη και κλείσιμο του MEGA.
Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την συμπεριφορά τους, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν στο «μαγαζί» εργάζονται 500 άτομα και ακόμα περισσοτέρων οικογενειών το ψωμί εξαρτάται από τη λειτουργία του καναλιού.
Η συμπεριφορά τους όπως αποτυπώθηκε στα social media δείχνει μικροψυχία και ανοησία. Μικροψυχία και κόμπλεξ γιατί κάποτε προφανώς θέλησαν να ενταχθούν στο δυναμικό του σταθμού και δεν τα κατάφεραν, κόμπλεξ απέναντι στους συναδέλφους τους, για τους οποίους όταν το Mega μεσουρανούσε άνοιγαν όλες οι πόρτες και ανοησία γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι όταν η φωτιά είναι στην αυλή του διπλανού σπιτιού σύντομα θα έλθει και στη δική σου αυλή. Όπως επίσης ότι όσα περισσότερα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερες είναι οι επιλογές όλων των δημοσιογράφων.
Στο ζήτημα αυτό έχει αφιερώσει το κύριο άρθρο της η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η οποία με τίτλο «Θυσία στο βωμό των εντυπώσεων» σημειώνει:
«Ο κανιβαλισμός κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο και, δυστυχώς, ενθαρρύνεται από πολιτικές δυνάμεις. Πανηγυρίζουν, για παράδειγμα, πολλοί με την προοπτική της διακοπής λειτουργίας μιας μεγάλης επιχείρησης στον τομέα της ενημέρωσης. Δεν ενδιαφέρονται για εκατοντάδες εργαζομένους και προμηθευτές οι οποίοι θα επωμισθούν το βάρος. Δεν αναρωτιούνται γιατί εύρωστοι μέτοχοι δεν στηρίζουν αυτήν τη δύσκολη ώρα μία επιχείρηση που απέδωσε πολλά στο παρελθόν.
Ούτε λογαριάζουν ποιος θα πληρώσει τελικά το κόστος των μεγάλων δανείων που έχουν συσσωρευθεί αν η επιχείρηση κλείσει. Τα πάντα θυσιάζονται στον στίβο των εντυπώσεων και λίγοι αναλογίζονται ποιον πραγματικά θα εξυπηρετήσει μια τέτοια εξέλιξη».
Συμφωνούμε απόλυτα. Και δυστυχώς επισημαίνουμε ότι και στον κλάδο της δημοσιογραφίας περίσσεψε η ανοησία και η παλιανθρωπιά. Γιατί όταν χαίρεσαι επειδή κάποιοι χάνουν τη δουλειά τους εκτός από ανόητο είναι και παλιανθρωπιά.
