Black Friday, Cyber Monday, προηγήθηκε η Ημέρα των Εργένηδων Χριστούγεννα σ’ ένα μήνα. Ουρές σε αλυσίδες και εμπορικά κέντρα, κυνηγοί ευκαιριών, ανακοινώσεις, αντιδράσεις, διαδόσεις, πάρτι κάνουν οι αναπληρώσεις.
Άλλοι ξεπουλάνε ακόμα και είδη που δεν είναι σε προσφορά κι άλλοι βλέπουν συμφορά, τη «μαύρη όψη της κατανάλωσης», την «αρένα» και του «συστήματος τα σπασμένα φρένα».
Η «Μαύρη Παρασκευή», που ήρθε από πέρυσι και στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αυτή η, ας την πούμε, «γιορτή της αγοράς» θεσπίστηκε το 1932 από τον πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ για την τόνωση της καταναλωτικής κίνησης, που από το 1929, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Κραχ, είχε κολλήσει.
Είναι μια λύση. Πολύ μεγάλες εκπτώσεις εναντίον της πτώσης, για ν’ αμβλυνθούν οι επιπτώσεις.
«Μαύρη Παρασκευή», λοιπόν, λόγω σούπερ προσφορών. Ειδάλλως, συγγνώμη, αλλά η πονηρία με θυμώνει. 10% και 20% μείον δεν είναι «Black Friday». Η συμμετοχή, εξάλλου, του εμπορικού κόσμου είναι προαιρετική. Είναι για το πορτοφόλι, αλλά και το ταμείο θετική;
Ζόρικοι καιροί, χαμηλοί μισθοί ή στο όριο της επιβίωσης. Η ανάγκη για φθηνότερα προϊόντα σπρώχνει τον κόσμο στον δρόμο. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς να στριμώχνουν και να στριμώχνονται μόνο για «τη φάση» στα αξιοθέατα της αγοραστικής δράσης.
Ναι, απαντούν οι επικριτές της «αμερικανιάς», αλλά οι εργαζόμενοι στα καταστήματα «βρίσκονται να είναι ακόμα μια φορά τα εξιλαστήρια θύματα της εργασιακής δουλείας», δοκιμάζονται από τον «υψηλό και εντατικοποιημένο φόρτο», τον συνωστισμό, τις φωνές, την ένταση, την παράταση του ωραρίου. Δεν υπάρχουν θεσμοί περιφρούρησης των εργασιακών δικαιωμάτων, όλον το χρόνο; Μην περιορίζουμε σε μία ημέρα τη δοκιμασία, γιατί αθωώνουμε τη συστηματική αυθαιρεσία.
Άλλοι τρίβουν τα χέρια τους κι άλλοι τα μάτια τους. Αρκετοί, όμως, μετρούν τις μέρες, γιατί δεν βγαίνει η βδομάδα η ρημάδα. Από βουρκωμένη Δευτέρα σε συννεφιασμένη Κυριακή.
