Μετά την πρεμιέρα του στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και μία πετυχημένη πορεία σε διάφορα φεστιβάλ του κόσμου (Μπουένος Άιρες, Σαγκάη, Ντουρμπάν, Σαντιάγκο κ.α.) το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιάννη Κορρέ, με τον αφοπλιστικό τίτλο «Όντως φιλιούνται;», βρίσκει τον δρόμο του αυτήν την Πέμπτη (19/10) και σε μία αθηναϊκή αίθουσα, τον κινηματογράφο «Άστορ». Πρόκειται για μία μετα-ρομαντική ιστορία αγάπης, αστεία και τρυφερή, όπως και οι ήρωές της, που ζουν, ερωτεύονται και… δυσλειτουργούν λίγο πριν από τα τριάντα στην Αθήνα του σήμερα.
«Το “Όντως Φιλιούνται;” είναι μια ταινία για τους ανθρώπους που ξέρω. Είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που ξέρω και από ανθρώπους που γνώρισα στη διαδικασία» σημειώνει ο Γιάννης Κορρές. «Με ελάχιστα μέσα και ακόμα λιγότερα χρήματα, με ανενδοίαστο ρομαντισμό και αυτοκαταστροφικές τάσεις (αν και τα δύο συνήθως πάνε παρέα), με τη θέληση να κοιτάξω προς τα μέσα και όχι προς τα έξω. Κάπως έτσι έγινε αυτή η ταινία. Και εκεί, μέσα, οι άνθρωποι που ξέρω είναι αδιανόητα αμήχανοι, όμορφα αφελείς, συνήθως καλοπροαίρετοι, λίγο εγωιστές, βαθιά περίπλοκοι και περήφανα γελοίοι. Το “Όντως Φιλιούνται;” φτιάχτηκε για να τους αγκαλιάσει. Για όλα τα παραπάνω αλλά κυρίως για τα υπόλοιπα».
Με πρωταγωνιστές τους Θανάση Πετρόπουλο (βραβείο Αντρικού Ρόλου στις Νύχτες Πρεμιέρας), Ηρώ Μπέζου και Ό?ηρο Πουλάκη, το «Όντως Φιλιούνται;» ρίχνει φως στις ζωές και τους έρωτες της νέας γενιάς μέσα από τη σχέση δύο νέων, του Ντάνυ και της Στέλλας, υπό τους ήχους της μουσικής του The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης).
«Ο βασικός λόγος που θέλησα να κάνω αυτή την ταινία είναι απλά διότι αποφάσισα να κάνω μία ταινία» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Κορρές. «Η ιστορία της άρχισε να διαμορφώνεται σκεπτόμενος πως θα ήθελα να είναι κωμωδία. Από εκεί και έπειτα υπήρξαν πολλές ιδέες, κάποιες εκ των οποίων πετάχτηκαν και κάποιες άλλες εξελίχθηκαν μέσα από τη γραφή του σεναρίου και τις πρόβες. Τις μεγαλύτερες αποφάσεις για το ποια είναι η ιστορία της ταινίας τις πήρα στο μοντάζ. Βάσει σεναρίου είχα στα χέρια μου κάτι πολύ διαφορετικό και αρκετά downbeat. Τους τελευταίους μήνες του μοντάζ όμως, μάλλον επειδή είχα περάσει πάρα πολύ χρόνο με το υλικό αυτό, μου φάνηκε πιο όμορφο να φτιαχτεί κάτι πιο ανοιχτό και γλυκό».
