Του Γιάννη Χριστάκου*
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια που ασκώ το λειτούργημα του δημοσιογράφου. Μου αρέσει να το λέω ακόμα έτσι, διότι αυτό περιγράφεται και στο Σύνταγμα για το συγκεκριμένο επάγγελμα. Μπορεί να έχει σχηματιστεί σε ένα ικανό κομμάτι του πληθυσμού μία κακή εικόνα γιά μας , όμως αξίζει να σκεφτεί κανείς πως θα ήταν η ζωή χωρίς ενημέρωση. Χωρίς ειδήσεις στην τηλεόραση, χωρίς τα sites, χωρίς ραδιόφωνο χωρίς εφημερίδες, ακόμα και χωρίς facebook , χωρίς twitter.
Δεν τα συμπάθησα τα social media αναγνωρίζοντας ότι περνάνε τα χρόνια από πάνω μου και ίσως αυξάνεται η καχυποψία. Όμως κι αυτά παράγουν ειδήσεις. Πρωθυπουργοί , αξιωματούχοι και πολλοί άλλοι ανακοινώνουν αποφάσεις σε αυτά. Σοβαρές, ενδιαφέρουσες, κουτσομπολίστικες ότι και να ναι πάντως αποτελούν πρωτογενή είδηση.
Μέσα σε αυτόν ξέφρενο και πολύπλοκο πια μηχανισμό παραγωγής ειδήσεων, το συνδικαλιστικό όργανό μας, η ΕΣΗΕΑ και σε εθνικό επίπεδο η ΠΟΕΣΥ, έχουν μείνει πολύ πίσω: Ο κλάδος έχει πάνω από 50% ανεργία. Η ΕΣΗΕΑ δεν αναγνωρίζει τους συναδέλφους που εργάζονται στα ηλεκτρονικά μέσα, δεν δέχεται να τους ασφαλίσει, αλλά τους ζητά να απεργήσουν, για τα δικαιώματα αυτών που δεν τους θέλουν!
Χρόνιοι τσακωμοί κυρίως κομματικού περιεχομένου έχουν καταντήσει την ΕΣΗΕΑ πασαρέλα υποψήφιων πολιτικάντηδων. Τις τελευταίες δεκαετίες η Ένωση δεν ακολούθησε την κοινωνία , την εξέλιξη του επαγγέλματος, το ρεύμα που λένε. Το ίδιο και ο Οργανισμός ασφάλισης και περίθαλψης ο ΕΔΟΕΑΠ.
Συνεχώς λέμε την μισή αλήθεια: Ότι δεν επιχορηγηθήκαμε ούτε ένα ευρώ από το κράτος. Σωστό. Από την άλλη ομως παίρναμε το αγγελιόσημο από τους διαφημιζόμενους που πλήρωναν τις εισφορές μας. Οι εργοδότες στα ΜΜΕ δεν πλήρωσαν ποτέ εισφορές. Τώρα, μετά το κούρεμα των αποθεματικών και την επερχόμενη κατάργηση του αγγελιόσημου το ταμείο πεθαίνει και το μέλλον του άγνωστο.
Μαζί του πεθαίνει και η ΕΣΗΕΑ με την σημερινή της μορφή. Πληθαίνουν οι συζητήσεις με δεκάδες φίλους και συναδέλφους που συμφωνούμε οτι χρειάζεται μία άλλη δημοσιογραφική Ένωση. Με κανονικούς δημοσιογράφους, και αυτούς των sites, και σύγχρονη αντίληψη. Χωρίς επαγγελματίες συνδικαλιστές, χωρίς ψωνισμένους που εξαργυρώνουν ψήφους με voucher θέσης μετακλητού. Είμαι υπέρ των απεργιών και των αγώνων ακόμη και διαρκείας, αν αντιλαμβάνονται όλοι ποιό είναι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.
Ξεκίνησα με μία γραφομηχανή που έσπαγαν δάχτυλα και τώρα έχω smartphone και tablet. Κάλυψα πολέμους, γεγονότα παντού, με κρύο , ζέστη, χιόνι βροχή. Ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο ,μάζεψα εμπειρίες, εκσυχρονίστηκα , άκουσα, αγωνίστηκα.
Είμαι εναντίον των απεργιών διαρκείας που μου ζητάνε τα σωματεία γιά έναν πολύ απλό λόγο: Είμαστε ο μόνος κλάδος που έχει χώρο έκφρασης! Απεριόριστο! Κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα, εμείς τα κρατάμε. Κανένας άλλος δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Εκεί λοιπόν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να δώσει μάχες. Ανέκαθεν πίστευα οτι όταν τα κλείνουμε προσφέρουμε καλές υπηρεσίες σε αυτούς που θέλουμε να παλέψουμε. Τώρα λοιπόν θα κάνω αυτό που ξέρω και αγαπώ δεκαετίες τώρα. Θα συνεχίσω να ενημερώνω και να αγωνίζομαι λέγοντας και την άποψή μου.
Για τα προβλήματα και τις αγωνίες όλων των πολιτών αλλά και του κλάδου μου.
Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να αλλάξει. Είναι γέρικη, αδύναμη, και ξεπερασμένη. Ας τολμήσουμε.
* Ο Γιάννης Χριστάκος είναι δημοσιογράφος και το άρθρο αναρτήθηκε στην προσωπική του σελίδα στο facebook
