Νίκος Νικολόπουλος: Όντως, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη;
«Tα ειρηνοδικεία υφίστανται πιέσεις που μετατρέπουν το πρώτο συνθετικό της ονομασίας τους σε οξύμωρη έννοια…»
Με αυτό το γλαφυρό τρόπο ξεκινά η σχετική ερώτηση – κοινοβουλευτική παρέμβαση του Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητου βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου προς τον Υπουργό Οικονομικών.
Ο αχαιός βουλευτής αιτιολογεί με ην συγκεκριμένη ερώτηση την ανησυχία του για τους επικείμενους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας των Ελλήνων πολιτών:
« Στις μέρες μας οι «καλύτερες» δυνατές αποφάσεις δεν μπορούν να είναι απαραιτήτως και δίκαιες. Νόμοι και διατάξεις συντάσσονται υπό το βάρος της κρίσης , υπό την στενότητα των πόρων αλλά και την εποπτεία των δανειστών. Τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όσο και πολλοί υπουργοί διαβεβαιώνουν ότι καμιά λαϊκή κατοικία δεν θα χαθεί όμως οι διατυπώσεις αυτές απέχουν από το να θεωρηθούν εγγυήσεις για απόλυτη ισχύ των δεσμευμένων. Άλλωστε έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι η κυβέρνηση απέναντι στους …θεσμούς δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε χωρίς αυτό να τεκμηριωθεί οικονομικά την ίδια στιγμή μάλιστα που παρά το γεγονός ότι το ζήτημα της κατοικίας αποτελεί «τα άγια των αγίων» της Ελληνικής κοινωνίας εν τούτοις οι τράπεζες φέρονται αποφασισμένες να αγοράσουν οι ίδιες έως και το 70% των ακινήτων που θα βγουν στο σφυρί το προσεχές διάστημα..
Τα ερωτήματα που θέτει ο Νίκος Νικολόπουλος είναι τα ακόλουθα:
«1ον Σε τι ύψος μπορεί να φτάσει η πολύ μεγάλη προσπάθεια για προστασία της λαϊκής κατοικίας, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και συγκεκριμένα θα ζητήσουν οι υπουργοί να δοθεί το δικαίωμα στους οφειλέτες να εξαγοράσουν το δάνειο τους σε κλάσμα της αξίας του αντίστοιχο της αξίας στην οποία θα βγαίνει σε πλειστηριασμό αλλά και την απαίτηση για άμεσο και τελεσίδικο εκπλειστηρίασμα των ακινήτων εκείνων που επί χρόνια παριστάνουν τους «έξυπνους» και τους «μάγκες», όταν πολλοί άλλοι πολίτες πλήρωναν τις οφειλές τους , παρά την οικονομική κρίση και τα ψαλιδισμένα έσοδά τους;
2ον Θα απαιτήσουν οι συναρμόδιοι υπουργοί από τις ανακεφαλοποιημένες με δημόσιο χρήμα τράπεζες να διαχωρίσουν την «ήρα από το στάρι» Δηλαδή τα μικρομεσαία από τα πανάκριβα ακίνητα και τους αδύναμους οφειλέτες από τους μπαταχτσήδες;
