Ήταν η τέταρτη φορά στις κάλπες, σε δύο μόνο μήνες, με δεδομένη την άνετη αυτοδυναμία.
Τρεις κατηγορίες κριτικής στις τέταρτες εκλογές της περασμένης Κυριακής, (δύο προεδρικές-δύο βουλευτικές) κυριάρχησαν, που χαρακτηρίσθηκαν από στενοκεφαλιά και πολιτική ανωριμότητας και έλλειψη αυτοκριτικής.
Λεπέν και Μελανσόν μίλησαν για μεγάλη αποχή αλλά όχι για την αδυναμία τους να φέρουν πρόθυμους πολίτες στις κάλπες και να ψηφίσουν τα κόμματα τους. Απέτυχαν και επίσης όσοι απείχαν δεν αμφισβητούν ουσιαστικά τα αποτελέσματα των εκλογών και τις συνέπειες τους στην διακυβέρνηση, στη Βουλή, στη νομοθεσία κλπ. Πρόκειται για τις τέταρτες κάλπες μέσα σε δύο, μόλις, μήνες και μάλιστα με βέβαιη την άνετη αυτοδυναμία του κόμματος Μακόν. Επιπλέον, οι αδικαίωτες προβλέψεις ορισμένων δημαγωγικών ΜΜΕ για σαρωτική νίκη, δηλαδή σχεδόν ανυπαρξία των άλλων κομμάτων είναι αντιδημοκρατικές και δεν σκιάζουν τη μεγαλειώδη πολιτική νίκη ενός νέου κόμματος, ανανεωτικό φαινόμενο πρωτοφανές στη Γαλλία αλλά και διεθνώς.
Στο επίκεντρο της πρώτης επισκόπησης από την Ευρώπη η μεγαλειώδης νίκη του Εμανουέλ Μακρόν στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία στις οποίες απέσπασε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών.
Η γερμανική Süddeutsche Zeitung σχολιάζει: «Η μεταρρύθμιση είναι μια πολύ μικρή λέξη για τον Μακρόν. Αυτό που θέλει ο πρόεδρος για τη Γαλλία το ονομάζει μετασχηματισμό, μια πραγματική μεταβολή ή και επανάσταση. Ο Μακρόν θέλει διακαώς να δρομολογήσει μια συστημική αλλαγή. Πλέον διαθέτει μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ωστόσο το εκλογικό σύστημα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Μόλις μια μειοψηφία των ψηφοφόρων στηρίζει το κόμμα Μακρόν. Η εντολή για τις μεταρρυθμίσεις -πόσο μάλλον για έναν σχηματισμό – είναι αδύναμη».
-Στο ίδιο μήκος κύματος και η ελβετική Neue Zürcher Zeitung: «Με το νέο του κόμμα La République en March ο Εμανουέλ Μακρόν πέτυχε δυο διαδοχικές νίκες στη Γαλλία. Καταρχήν κατέλαβε τον προεδρικό θώκο και στη συνέχεια απέσπασε μια ισχυρή πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Η διπλή νίκη είναι όμως προβληματική. Στις προεδρικές εκλογές ο Μακρόν κατάφερε να κερδίσει τη στήριξη μόλις μιας μειοψηφίας των ψηφοφόρων αφού η αποχή ήταν υψηλή. Και οι κοινοβουλευτικές εκλογές σημαδεύτηκαν από εξαιρετικά χαμηλή συμμετοχή». Παρά ταύτα ο Εμ. Μακρόν «ξεκινά με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις τη μεταρρυθμιστική του ατζέντα. Θα πρέπει όμως να την εξειδικεύσει, αφού πολλά πράγματα είναι ακόμη ασαφή. Και στη συνέχεια θα πρέπει να πείσει τους πολίτες για τα σχέδιά του. Ο Μακρόν έχει μια προκαταβολική εμπιστοσύνη, όχι όμως και εντολή να κάνει ό,τι θέλει».
Επανάσταση χωρίς προηγούμενο
Διαφορετική η ανάγνωση της γαλλικής συντηρητικής Le Figaro που σχολιάζει: «Σε δυο αναμετρήσεις και τέσσερις εκλογικούς γύρους το En Marche, στο οποίο δεν ήθελε να πιστέψει κανείς, παρέσυρε τη Γαλλία σαν τσουνάμι. Η Αριστερά, η δεξιά, τα άκρα: όλα εκείνα τα στοιχεία που ανέκαθεν χαρακτήριζαν την πολιτική μας γεωγραφία έχουν παρασυρθεί ή τουλάχιστον συγκλονιστεί συθέμελα (από το κύμα Μακρόν). Πάνω στα συντρίμμια του «παλιού» αυτού κόσμου, μια εντελώς ανανεωμένη πολιτική γενιά παίρνει τα ηνία της εκτελεστικής εξουσίας. Στην ιστορία των θεσμών μας αυτό συνιστά επανάσταση που δεν έχει προηγούμενο από το 1958 και την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας».
Τη νίκη Μακρόν στα ευρωπαϊκά της συμφραζόμενα επιχειρούν να αναλύσουν οι Times του Λονδίνου: «Σε περίπτωση που ο Μακρόν έχει επιτυχία, η Γαλλία θα μπορούσε επιτέλους να αφήσει πίσω της δεκαετίες αδύναμων οικονομικών επιδόσεων. Αυτό θα ήταν μια καλή είδηση όχι μόνον για τους Γάλλους, αλλά για την οικονομική σταθερότητα της Ευρώπης. Όπως και το σχέδιο του προέδρου να ενισχύσει τη συμμαχία Γαλλίας-Γερμανίας και να δώσει ώθηση στην δημοσιονομική εμβάθυνση της Ευρωζώνης. Μπορεί στην Εθνοσυνέλευση ο Μακρόν να έχει μια άνετη πλειοψηφία, ωστόσο αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Κορυφαίοι συνδικαλιστές μιλούν ήδη για εργασιακές μάχες. Και αυτοί ξέρουν να διεξάγουν πολέμους. Για να έχει επιτυχία ο Μακρόν εκεί όπου απέτυχαν οι προκάτοχοί του θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτά τα συνδικάτα».
