Ο κορμός της κυβέρνησης παρέμεινε άθικτος. Οι πολιτικές ηγεσίες των βασικών υπουργείων διατηρήθηκαν. Τα πρόσωπα κλειδιά τα οποία διαπραγματεύονται με τους δανειστές ή συζητούν τα εθνικά ζητήματα παρέμειναν στη θέση τους. Τα άτομα που χαίρουν της απολύτου εμπιστοσύνης του Μαξίμου ή αλλιώς εκείνα που εκτελούν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις εντολές είτε διατηρήθηκαν είτε αναβαθμίστηκαν. Ο πρωθυπουργός προέβη σε έναν καταφανώς προσωποπαγή ανασχηματισμό της κυβέρνησης του με τα λιγότερα δυνατά ρίσκα εκτός μίας περιπτώσεως. Εκείνης που αφορά την Δημόσια Τάξη.
Παρατηρείται το εξής φαινόμενο. Να αναβαθμίζεται η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος με την επιλογή Σκουρλέτη η οποία στηρίζεται αναφανδόν από τους «αριστερούς» του κομματικού παζλ, (την ομάδα των 53, τον Νίκο Βούτση, τον Νίκο Φίλη, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και άλλους). Η επιλογή αυτή ήταν μία κίνηση «φορσέ» μετά την τραγωδία στο Μάτι. Η «θυσία» του Νίκου Τόσκα δεν ήταν αρκούντως εκτονωτική. Θα έπρεπε και ο ίδιος ο Υπουργός Εσωτερικών να καταβάλλει μέρος του συνολικού πολιτικού τιμήματος. Πρόκειται για ζήτημα πολιτικής και ηθικής τάξεως. Η μετακίνησή του στην ηγεσία του κομματικού μηχανισμού ήταν επιβεβλημένη. Παρόλα αυτά δεν ήταν μία εύκολη διαδικασία.
Ο προηγούμενος Γενικός Γραμματέας, ο Παναγιώτης Ρήγας, της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, είναι ένας άνθρωπός με ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους και πολύ «προσηνής» ώστε να ηγηθεί μία παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου με τρεις (3) μείζονος σημασίας εκλογικές αναμετρήσεις. Παράλληλα δεν ήταν το πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επιχείρηση «συσπείρωσης» των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στατιστικά στοιχεία είναι απογοητευτικά. Τα ποσοστά συσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνούν το 45% του συνόλου των πολιτών που ψήφισαν το κόμμα αυτό στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015.
Για πρώτη φορά ωστόσο από το 2012, οι ισχυροί κομματικοί παράγοντες στην Κουμουνδούρου «έθεσαν όρους» για να στηρίξουν την επιλογή Σκουρλέτη. Όχι διότι διαφωνούσαν. Τόσο ο νέος Γενικός Γραμματέας όσο και οι κομματικοί σύμμαχοί του απαίτησαν από τον Αλέξη Τσίπρα να δεσμευθεί ρητά για την προώθηση ποιοτικών και δομικών αλλαγών στο κόμμα. Προφανώς οι «όροι» έγιναν αποδεκτοί.
Ένα εικοσιτετράωρο μετά η «αριστερή επιλογή» στο πρόσωπο Σκουρλέτη, ή τουλάχιστον η επιλογή που στηρίχτηκε από τους «αριστερούς» της Κουμουνδούρου έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την πολιτική επιλογή του πρωθυπουργού και την ηγετική ομάδας η οποία τον περιστοιχίζει.
Ο ανασχηματισμός διαθέτει χαρακτηριστικά παραδοσιακού «ελληνικού καφέ». «Σταθερό γευστικό χαρακτήρα, με ολίγη αλλά με καϊμάκι χωρίς φυσαλίδες». Εξηγούμεθα. Ο σταθερός χαρακτήρας οφείλεται στην διατήρηση του βασικού κυβερνητικού κορμού αλλά και της ηγετικής ομάδας στο Μαξίμου που έμεινε άθικτη. Τα Υπουργεία Οικονομικών, Εξωτερικών, Αμύνης, Εργασίας, Ανάπτυξης, Μεταφορών,Υποδομών και Δικτύων, Υγείας και Παιδείας παρέμειναν ως έχουν με ελάχιστες χωρίς ιδιαίτερης σημασίας προσθήκες.
Η «ολίγη» αφορά το άνοιγμα στην λεγόμενη «Καραμανλική Δεξιά» με την ένταξη της Κατερίνας Παπακώστα και την «Γεωργική» Κεντροαριστερά με την ενσωμάτωση της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Μετεγγραφές πολιτικού υλικού με περιορισμένη απήχηση στους κοινωνικούς χώρους τους οποίους διεκδικεί ή θέλει στρατηγικά να διεκδικήσει ο σημερινός πρωθυπουργός. Το στίγμα στο οποίο παραπέμπει αυτό το άνοιγμα είναι θολό, τόσο θολό όσο το εύρος της πολιτικής σχέσης μεταξύ μίας «μετασημιτικής» του κλίματος Γιώργου Παπανδρέου και μίας εκπροσώπου της Λαϊκής Δεξιάς,πρώην «Καραμανλικής» και πλήρως αντιμητσοτακικής. Το μόνο στοιχείο που συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία είναι ο αντιμητσοτακισμός και όχι βεβαίως η αριστερή συλλογική παράδοση.
Το «καϊμάκι» αφορά το μείζον στοίχημα αυτού του ανασχηματισμού που ακούει στο όνομα «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη». Η αυτονόμησή του από το Υπουργείο Εσωτερικών αποτελεί σωστό πολιτικό ελιγμό για να αντιμετωπιστεί η στρατηγική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να θέτει ως κύριο ζήτημα στην αντιπαράθεση το θέμα της ασφάλειας του πολίτη. Εγκληματικότητα, φυσικές καταστροφές, ανομία, Εξάρχεια κλπ. Σε αυτό το μότο κινείται η ηγετική ομάδα της Πειραιώς.
Όμως η τοποθέτηση στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου δύο γυναικών αποτελεί ένα μείζον πολιτικό στοίχημα. Όχι διότι οι γυναίκες υπολείπονται σε αποφασιστικότητα ή κατασταλτική ικανότητα, ή οργάνωση και πολιτική ωριμότητα. Το αντίθετο.
Το στοίχημα έγκειται στο γεγονός της απειρίας, βλέπε της μεγάλης απόστασης που υφίσταται μεταξύ της κοινής λογικής και της διοίκησης ενός μηχανισμού Δημόσιας Τάξης με έναν «στρατό» ΕΛΑΣ και Πυροσβεστική και υπηρεσίες (Αντιτρομοκρατική – Κρατική Ασφάλεια) που ξεπερνά τους 50.000 άνδρες και γυναίκες. Πρόκειται για ένα Υπουργείο σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση που αντιμετωπίζει ή «έρχεται σε επαφή» με έναν ευρύ θεσμικό ή μη θεσμικό υπόκοσμο και ένα όλο και περισσότερο οργανωμένο έγκλημα. Ντόπιο ή εισαγόμενο και με ένα εκρηκτικό Μεταναστευτικό ζήτημα που είναι και θα παραμείνει διαχρονικό.
Τέλος οι «φυσαλίδες» είναι οι επί μέρους τακτικές κινήσεις όπως η « τιμωρία» του Παναγιώτη Κουρουμπλή για όλα όσα συνέβησαν από το ναυάγιο στη Σαλαμίνα (Αγία Ζώνη 2) και την ρύπανση του Σαρωνικού, έως την διαχείριση των δρομολογίων στο Αιγαίο.
Επιπροσθέτως αναφέρεται η διαχείριση της εσωτερικής διαμάχης στο Υπουργείο Δικαιοσύνης όπου ο Σταύρος Κοντονής ηττήθηκε από τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο ο οποίος είναι το αδιαμφισβήτητο «αφεντικό» στον τομέα αυτό ως μέλος του «Καραμανλικού κλίματος», ως πρώην δικαστικός και ως πρώην διοικητής της ΕΥΠ.
Η ανάληψη καθηκόντων Υπουργού Δικαιοσύνης από τον Μιχάλη Καλογήρου σηματοδοτεί πολιτικά την επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα να ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο στον τομέα αυτό. Πρόκειται για στέλεχος της απολύτου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού με σοβαρές νομικές γνώσεις και πείρα. Οι εκκρεμότητες είναι πολλές και σοβαρές. Υπόθεση «Novartis» ,οικονομικά των κομμάτων, υπόθεση «NOOR1», υπόθεση Παπαντωνίου
Στην κατηγορία αυτή των «φυσαλίδων» και η μετακίνηση του Φώτη Κουβέλη στο Υπουργείο Ναυτιλίας . Στην υπόθεση αυτή ταιριάζει γάντι ο στίχος του Εγγονόπουλου «Στρατηγέ τι ζητούσες στη Λάρισα εσύ ένας Υδραίος».
Ο Υπουργός Εσωτερικών οφείλει να κουβεντιάζει συνεχώς με τον Γενικό Γραμματέα του κυβερνώντος κόμματος ακριβώς για το ζήτημα των εκλογικών αναμετρήσεων. Φαίνεται πως αυτή η δυνατότητα συνεχούς διαλόγου μεταξύ Νίκου Παππά και Πάνου Σκουρλέτη δεν θα ήταν (επιεικώς) «εφικτή».
