Η πρώτη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε», ήταν μια επιτυχημένη συγκέντρωση αλλά ταυτόχρονα και αποτυχημένη.
Το οξύμωρο του σχήματος έχει σχέση από ποια πλευρά το βλέπει κανείς.
Οι διοργανωτές πιθανότατα είναι ικανοποιημένοι από την εκδήλωση, αφού μέσα στο κατακαλόκαιρο με το τσιμέντο να βράζει στην πλατεία Συντάγματος, κατάφεραν σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις να μαζέψουν πάνω από 10.000 κόσμο.
Κι αυτό έχοντας απέναντί τους την κατατρομοκράτηση από την πλευρά της κυβέρνησης με την απειλή μιας αντισυγκέντρωσης από αντιεξουσιαστές καθώς και την απίστευτη ταλαιπωρία που τους υπέβαλε η διοίκηση του μετρό με το κλείσιμο του σταθμού του Συντάγματος, όπου ένας διαδηλωτής έπρεπε πρώτα να περπατήσει τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο κατεβαίνοντας σε προηγούμενο ή επόμενο σταθμό και μετά να κάνει άλλο τόσο δρόμο για να φύγει.
Ο κόσμος ωστόσο ήταν περισσότερος από αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες.
Υπήρχε μια συνεχής ροή κόσμου, ο οποίος λόγω της ζέστης δεν μπορούσε να παραμείνει στην πλατεία, περισσότερο από 20 λεπτά.
Η συγκέντρωση από την άλλη ματιά ήταν αποτυχημένη γιατί πολλοί περίμεναν ότι με τη «διαφήμιση» που της είχε κάνει η κυβέρνηση θα έπρεπε να μαζέψει περισσότερο κόσμο.
Ωστόσο η συγκέντρωση δεν είχε στόχο.
Δεν ήταν μια συγκέντρωση για ένα υπό συζήτηση νομοσχέδιο που η μαζικότητά του ίσως θα απέτρεπε την ψήφισή του.
Δεν ήταν μια συγκέντρωση που διεκδικούσε κάτι χειροπιαστό. Όλοι ξέρουν ότι δεν επρόκειτο να παραιτηθούν οι κυβερνώντες ακόμα και ο κόσμος έφτανε στην Ομόνοια. Συνεπώς στη λογική του αστού ψηφοφόρου δεν υπήρχε λόγος να υποβληθεί στον κόπο να πάει μέσα στη ζέστη, «ντάλα μεσημέρι» σε μια συγκέντρωση, έτσι, μόνο για να φωνάξει. Δεν είναι του χαρακτήρα του…
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει βέβαια, είναι γιατί πέρυσι στις συγκεντρώσεις του «ναι» μαζευόταν κόσμος; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί υπήρχε διακύβευμα. Παιζόταν η παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Και με αυτή τη λογική κατέβαινε ο κόσμος στις συγκεντρώσεις.
Αλλά και στη συγκέντρωση της Τετάρτης, όπως και στις συγκεντρώσεις του «ναι» υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα.Δεν υπήρχε ηγέτης της συγκέντρωσης.
Ο Έλληνας έχει μάθει στη λογική να ακολουθεί τους ηγέτες του. Το «χωρίς κόμματα, χωρίς χρώματα, χωρίς συνδικάτα», μήπως πρέπει να γίνει ακριβώς το αντίθετο; Μήπως ο λαός που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα πρέπει να επιβάλλει με κάποιο τρόπο στα φιλευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης να συνεργασθούν με κάποιο τρόπο;
Άντε και μαζεύτηκαν πάλι οι του κινήματος «Παραιτηθείτε» τον Οκτώβρη και με δεδομένο ότι δεν θα έχει τόση ζέστη και ο κόσμος θα έχει αρχίσει να πληρώνει την εφορία θα μαζευτεί περισσότερος κόσμος. Και τι έγινε; Πρόκειται να παραιτηθούν αυτοί που είχαν κάνει αυτοσκοπό την εξουσία και χωρίς αυτήν θα διαλυθούν; Όχι βέβαια.
Ο πολίτης για να μείνει σε μια συγκέντρωση πρέπει να ακούσει κάποιους να του μιλάνε. Θέλει κάποιον να τον συνεγείρει. Κάποιον να του προσφέρει ένα όραμα, μια ελπίδα, ή να αγωνισθεί για κάτι απτό. Ουσιαστικό. Υλοποιήσιμο.
Όταν πάει σε μια συγκέντρωση και δεν υπάρχει ούτε καν μουσικό πρόγραμμα, έστω μια συναυλία κάποιων καλλιτεχνών που θα πουν και δυο κουβέντες προς την κατεύθυνση του στόχου των διοργανωτών, τότε ο κόσμος θα συνεχίσει να κάνει βόλτα μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και να φεύγει χωρίς ενδιαφέρον.
Άρα λοιπόν για τον τρόπο που έγινε η συγκέντρωση, χωρίς οργάνωση και χωρίς απτό στόχο, πήγε μια χαρά. Ήταν επιτυχημένη. Για τον μεγαλεπήβολο στόχο όμως που θεωρητικά υπηρετούσε με το βαρύγδουπο όνομα του κινήματος «Παραιτηθείτε», σίγουρα δεν είχε την επιτυχία που πολλοί ανέμεναν.
Κι αν η δικαιολογία του ότι δεν υπήρχαν κόμματα και οργανώσεις πίσω από την οργανωτική επιτροπή ισχύει αυτή τη φορά ως δικαιολογία, η ίδια η οργανωτική επιτροπή μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη της και της παραλείψεις της και να επιτύχει πολλά περισσότερα την επόμενη φορά.
Σε κάθε περίπτωση το μήνυμα της αντίδρασης η κυβέρνηση το έχει λάβει, αλλά την επόμενη φορά θα πρέπει να είναι πιο ηχηρό ώστε πολιτικά να είναι πιο αποτελεσματικό. Το κίνημα των «Παραιτηθείτε» κινητοποίησε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας και αυτό είναι θετικό. Υπάρχουν τρόποι όμως για να μη μείνει η προσπάθεια ημιτελής.
