Κάποιοι το χαρακτήρισαν “πρωτοφανές φαινόμενο στα ελληνικά επιχειρηματικά πράγματα”, κάποιοι άλλοι ως “η μεγάλη ανατροπή”, άλλοι πάλι μίλησαν για κίνηση “χωρίς προηγούμενο, που πλέον όμως δημιουργεί προηγούμενο και… επιχειρηματικό δεδικασμένο”. Με τη σειρά τους, άλλα στελέχη της αγοράς το πήγαν λίγο παραπέρα και έκαναν λόγο για “νίκη της μετοχικής δημοκρατίας” δίχως να λείπουν και άλλου τέτοιου είδους αναφορές και χαρακτηρισμοί.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι στην υπόθεση του ομίλου Ελλάκτωρ και στην επικράτηση στην πρόσφατη γενική συνέλευση του μοντέλου διοίκησης που πρότειναν οι αδελφοί Καλλιτσάντση, έχουμε να κάνουμε και με μια επικράτηση της “εταιρικής διακυβέρνησης”. Η έννοια της οποίας έχει παραμεληθεί από πολλές επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια, με αυτήν ίσως της Folli Follie να αποτελεί την πλέον χαρακτηριστική και “ηχηρή”, προκαλώντας μάλιστα εύλογη ανησυχία, αβεβαιότητα και προβληματισμό στους ξένους επενδυτές με σαφείς δυσμενείς προεκτάσεις στο σύνολο της εγχώριας επιχειρηματικής και χρηματιστηριακής αγοράς.
Η επικράτηση του μοντέλου των Αναστάσιου και Δημήτρη Καλλιτσάντση αποδεικνύει, μεταξύ άλλων σοβαρών ζητημάτων, και το πώς είναι εφικτό, μέσα σε όχι ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν υπάρχει σχέδιο, όραμα, στρατηγική και οργάνωση, να κερδηθεί το στοίχημα της προσέλκυσης των μετόχων και ιδίως των διεθνών επενδυτών. Επέλεξαν για το νέο δ.σ. πρόσωπα με κύρος στους τομείς που δραστηριοποιούνται, προσφέροντας τη θέση του προέδρου στον κ. Προβόπουλο, πρώην διοικητή της ΤτΕ (αλλά και μετέπειτα υψηλόβαθμο στέλεχος άλλων τραπεζικών ομίλων), πρόσωπο με υψηλό κύρος, με εμπειρία και τεράστια γνώση της οικονομίας και της αγοράς, γνωστό στις τάξεις των διεθνών ομίλων. Και είναι προφανές ότι η παρουσία του βάρυνε ιδιαίτερα στα “roadshows“ με τους διεθνείς επενδυτές-μετόχους της Ελλάκτωρ.
Όλο το προηγούμενο διάστημα ανέπτυξαν ένα επιχειρηματικό σχέδιο που βασιζόταν στην εταιρική διακυβέρνηση, θέμα που όπως είπαμε “καίει” τα ξένα funds, ιδίως μετά την υπόθεση της Folli Follie, θέμα που πλέον αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία και διάσταση όχι μόνο στους κόλπους του διεθνούς μετοχικού ακτιβισμού αλλά και στις τάξεις των εγχώριων μετόχων μειοψηφίας. Και ίσως έχουν δίκιο όσοι στην αγορά σημειώνουν ότι δεν θυμούνται άλλη αντίστοιχη περίπτωση, αναλόγου βεληνεκούς πάντα, στην οποία μέτοχοι μιας εταιρείας να αναλαμβάνουν πρωτοβουλία με σκοπό να τη σώσουν οικονομικά και αυτή η πρότασή τους να λαμβάνει από ξένους και Έλληνες θεσμικούς ψήφο εμπιστοσύνης κόντρα στο μέχρι τότε ισχυρό διοικητικό και μετοχικό σχήμα.
