Έμπνευση από τα αρχαιοελληνικά σχέδια και τα χρώματα της ελληνικής φύσης, άντλησε η ελληνοκυπριακής καταγωγής σχεδιάστρια μόδας Ελένη Κυριάκου η οποία σχεδίασε τα τελετουργικά ενδύματα της Τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας.
«Μεγάλη τιμή, αλλά και μεγάλη ευθύνη»
Η Ελένη Κυριάκου, η οποία σπούδασε σχέδιο υφάσματος στο Central Saint Martins και αρχιτεκτονική στο Bartlett London University και δούλεψε με τον Alexander McQueen τα τελευταία δύο χρόνια πριν τον θάνατό του, το 2010, τα τελευταία χρόνια, ζει και εργάζεται στην Αθήνα, που τη θεωρεί το αληθινό της σπίτι. Για το σπουδαίο εγχείρημα που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, εξηγεί:
«Ήταν, για μένα, μεγάλη τιμή, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Ο επανασχεδιασμός των ενδυμάτων της Τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας είχε, για μένα, πρωταρχικό σκοπό την προστασία της θεμελιώδους έννοιας και, άρα, την πλήρη κατάδυση στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ώστε η μαγική στιγμή, κατά την οποία ολόκληρος ο πλανήτης θα έχει μεταφερθεί στον ιερό χώρο, να είναι μαγευτική.
Θεώρησα ότι, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα έπρεπε να διατηρήσω την ιστορική ακρίβεια των πιο σημαντικών στοιχείων του κλασσικού ενδυματολογικού σχεδίου, εξελίσσοντάς τα παράλληλα, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν πλήρως στο 2016.
Με βάση την ενδυματολογική ιστορική ακρίβεια, εισήγαγα μια ευρύτερη χρωματική παλέτα με αναφορές στα χρώματα του ελληνικού τοπίου: το ανοικτό τυρκουάζ και το γαλάζιο, σε συνδυασμό με το πράσινο της ελιάς και το καφέ, παραπέμπουν στις ελληνικές θάλασσες και τα ελαιόδεντρα. Το στεφάνι ελιάς, ως σύμβολο νίκης, ήταν το μοναδικό Ολυμπιακό Βραβείο στην Κλασσική Ελλάδα.
Συνεχίζοντας να εξερευνώ το αρχαίο ελληνικό ένδυμα, δεν θα μπορούσα να σταθώ αδιάφορη στην αίσθηση του ρυθμού, ορατή στο ίδιο το σχέδιο του ενδύματος, αλλά και στον τρόπο που οι αρχαίοι καλλιτέχνες απέδιδαν ζωγραφικά το φόρεμα. Γι’ αυτόν τον λόγο, και επειδή, ουσιαστικά, πρόκειται για χορευτικά / τελετουργικά ενδύματα, χρειάστηκε να δώσω πολύ μεγαλύτερη έμφαση στο σχέδιο, ώστε να καταφέρω να αποδώσω, αλλά και να εντείνω την αίσθηση του ρυθμού, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της χορευτικής κίνησης. Διαφοροποίησα, έτσι, τα ενδύματα, κάνοντας συγκεκριμένες επεμβάσεις, που αποκαλύπτονται θεαματικά, όταν αρχίσουν οι χορευτές να κινούνται.
Φανερή είναι, επίσης, η χρήση του δέρματος και της γούνας στο αρχαιοελληνικό ένδυμα, ανδρικό, γυναικείο και τελετουργικό. Γι’ αυτόν τον λόγο, χρησιμοποίησα τα ίδια υλικά στις ταινίες και τις γιρλάντες.
Στη μελανόμορφη αγγειογραφία της κλασσικής περιόδου, το χρώμα του γυναικείου δέρματος απεικονίζεται λευκό, σε αντίθεση με του αντρικού που είναι μαύρο. Γοητεύτηκα από αυτήν την αντίθεση και θέλησα να την αποδώσω. Ενώ, λοιπόν, τα χρώματα των ανδρικών και γυναικείων ενδυμάτων είναι τα ίδια, μεταξύ τους υπάρχει μια αντιστρόφως ανάλογη χρωματική σχέση. Με βάση αυτήν τη σχέση, στο ανδρικό τελετουργικό ένδυμα, το πράσινο της ελιάς κυριαρχεί εξωτερικά, ενώ ένα απαλό τυρκουάζ αποκαλύπτεται».
