γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο πόνο από το να χάνεις το παιδί σου. Όσο άρρωστο, από ό,τι κι αν υπέφερε αυτό το παιδί, ο χαμός του αγγίζει τα θεμέλια της ύπαρξης σου και αυτό δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Το παιδί σου είναι κομμάτι του είναι σου. Είναι η επέκταση σου, η συνέχεια σου στο χώρο και στο χρόνο. Και όχι μόνο. Είναι πολλά, πολλά άλλα.
Με τον πολιτικό, βουλευτή, τέως υπουργό και ό,τι άλλο, Νίκο Νικολόπουλο μας χωρίζει άβυσσος βαθιά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον εαυτό μου στον ίδιο χώρο, δωμάτιο, κτίριο με τον πολιτικό Νικολόπουλο. Όλα αυτά που έχει πει κατά περιόδους και όλα αυτά που εκφράζει με απωθούν. Και η σκέψη μόνο με αηδιάζει.
Με τον πατέρα όμως Νικολόπουλο; Εκεί έρχεται η σιωπή του πατέρα. Ο θρήνος που βγαίνει μέσα από τη σκέψη του πατέρα. Μέσα από την ψυχή του κάθε γονιού. Πατέρα και μητέρας.
Παρακολουθώ την εξέλιξη των όσο συμβαίνουν με την κόρη του Νικολόπουλου από την αρχή που το δημοσιοποίησε μόνος του. Και από την αρχή ένιωσα ότι δεν ήταν μια ακόμα παράσταση πολιτικού για να ικανοποιήσει τους θεατές της κλειδαρότρυπας των ελληνικών ΜΜΕ και κοινωνικών δικτύων – κάτι που το συνηθίζει ο συγκεκριμένος – αλλά η κραυγή πόνου ενός πατέρα που δεν άντεχε να την κρατάει μέσα του. Αυτό τουλάχιστον είδα κι άκουσα εγώ.
Και μη μου πείτε, ειδικά εσείς που είσαστε γονείς, ότι δεν νιώσατε το πόνο του γονιού Νικολοπούλου. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε ποτέ, έστω και σε εφιάλτη, σκεφτεί τι θα γινόταν αν συνέβαινε κάτι στο παιδί σας.
Την πρώτη φορά που έγινε κάτι σοβαρό με την κόρη μου ήταν μόλις τριών χρονών. Από τη στιγμή που έχασε τις αισθήσεις της, στη στιγμή που φτάσαμε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, μέχρι τη στιγμή που μιλήσαμε με τον γιατρό είχα αποκτήσει άσπρα μαλλιά. Δεν αστειεύομαι, ούτε υπερβάλω. Είχα ακούσει ότι συμβαίνει και είχα διαβάσει για περιπτώσεις που συνέβη αλλά με τίποτα δεν του έδινα βάση μέχρι που μου συνέβη. Μέσα σε 12 ώρες απέκτησα όχι απλά μερικές περισσότερες γκρίζες τρίχες, μέσα σε λίγες ώρες απέκτησα άσπρα μαλλιά και τίποτα, τίποτα, τίποτα απολύτως δεν θα κάνει να ξεχάσω το πόνο, τον φόβο και την απελπισία που ένιωσα εκείνες τις ώρες.
Αλλά ο Νίκος Νικολόπουλος, ναι αυτός με τη ομοφοβική και ξενοφοβική μάσκα του φασίστα, έκανε κάτι ακόμα που σαν πατέρας υπερέβη τον πολιτικό. Πριν το θάνατο της κόρης του και δυστυχώς προβλέποντας το τέλος, δώρισε τα όργανα της για να σώσει άλλους. Μια πράξη σε αντίθεση πολλών λόγων του και ιδεοληψιών του. Μια πράξη έκπληξη για τον πολιτικό, ακόμα και γι’ αυτούς που τον επιλέγουν και εκλέγουν, αλλά όχι για τον πατέρα που αγαπάει όλα τα παιδιά του κόσμου και που θέλει το τέλος του παιδιού του να μη γίνει θυσία αλλά δώρο.
Δεν ξέρω για σας αλλά αυτή του η πράξη εμένα με άφησε άφωνο. Πόσο μπορεί να αγαπούσε αυτός ο πατέρας αυτό το παιδί για να κάνει κάτι τέτοιο; Η μικρή Νίκη στο τέλος της χάρισε ζωή με τη βοήθεια ενός πατέρα που πονούσε βαθιά.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει αυτό το παιδί που τόσο άδικα χάθηκε και ταυτόχρονα ελπίζω αυτός ο πατέρας να νικήσει τον τυφλό πολιτικό και να βγει αυτός καλύτερος μετά από αυτή τη τραγωδία, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να γίνει ο ίδιος επέκταση και συνέχεια στο χώρο και το χρόνο για όλα αυτά που η Νίκη χάρισε.
Και ίσως να υπάρχει κάτι για μας τους υπολοίπους να σκεφτούμε. Ίσως είναι η κατάλληλη ώρα, σε μια εποχή με μόνο πιέσεις και απογοητεύσεις και αυτό ισχύει για όλους μας, ίσως ήρθε η ώρα να βρούμε τα ανθρώπινα που μας συνδέουν, μας ενώνουν και να αφήσουμε στην άκρη τα θεωρητικά και εγωιστικά που μας χωρίζουν.
Πηγή: apopseis.gr
