Αποκαλυπτική κατάθεση του έγκριτου και αξιόπιστου δημοσιογράφου-ερευνητή Τάσου Τέλογλου.
Ξεκαθαρίζει επιπλέον ένα πολύχρονο μυστήριο ότι το μικρό κόμμα, που ενισχύθηκε δεν ήταν το κόμμα του Δημ. Αβραμόπουλου ούτε το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη ή όποιο άλλο εκείνων των χρόνων.
Την διαδρομή του “μαύρου χρήματος” από τα ταμεία της μητρικής Siemens, μέχρι την Ελλάδα περιέγραψε με την ιδιότητα του μάρτυρα ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου κατά την διάρκεια της κατάθεσής του ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων.Αριστος γνώστης του όλου θέματος και γνωστός ερευνητής μεγάλων θεμάτων κι φακέλων..
Ο κ. Τέλλογλου αναφέρθηκε στα όσα ειπώθηκαν στο Μόναχο κατά την διάρκεια της δίκης που διεξήχθη εκεί για τα μαύρα ταμεία της Siemens από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση και κυρίως στις καταθέσεις του πρώην υψηλόβαθμου στέλεχος της γερμανικής εταιρείας Ράινχαρτ Σίκατσεκ.
Σύμφωνα με τον εν λόγω δημοσιογράφο «αποδέκτες του 2% από τα μαύρα ταμεία ,σύμφωνα με τον Σίκατσεκ ,ήταν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Χρήματα δόθηκαν σε όλα τα κόμματα αλλά κυρίως στα δύο μεγάλα και πιο συχνά σε ένα μικρό.. Ακόμη, ανέφερε ότι «στην πρώτη σύμβαση για τα ψηφιακά, το 1989-90, ο Ενιαίος Συνασπισμός είχε πάρει τότε λεφτά είπε ο κ. Τέλλογλου σημειώνοντας παράλληλα ότι η κατάσταση άλλαξε το 1996 καθώς για “λόγους τάξης” τα “δώρα” υπολογίζονταν ως 10% επί του τζίρου».
Η διαδικασία υπολογισμού γινόταν μόνο στην Ελλάδα σύμφωνα με τον κ. Τελλογλου, ενώ ως προς το 10%, το 2% το διαχειριζόταν ο Μιχάλης Χριστοφοράκος και το 8% αρχικά οι Καραβέλας και Γεωργίου και εν συνεχεία ο Πρόδρομος Μαυρίδης.
«Σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν στη δίκη του Μονάχου, το 8% δόθηκε σε υπαλλήλους του ΟΤΕ. Εγώ έχω αμφιβολίες για αυτό γιατί από τα έγγραφα προκύπτουν και απευθείας πληρωμές , όπως για παραδειγμα αυτή του Σκαρπέλη».
Ακόμη, ο μάρτυρας αναφέρθηκε σε σημείωμα που γράφει ο Καραβέλας τον Ιανουάριο του 1998 στο οποίο αναφέρει ότι βάσει συμφωνίας που έγινε τον Ιούνιο του 1997 θα πρέπει να πληρωθούν 86 εκατομμύρια μάρκα σε συγκεκριμένους λογαριασμούς.
«Είναι το 8, 5% για τη σύμβαση του 2002. Ξέρω ότι από αυτά τα λεφτά δόθηκαν τελικά λιγότερα», είπε ο μάρτυρας προσθέτοντας ότι «έγινε καβγάς γιατί από τα 86 εκατομμύρια δόθηκαν περίπου 11. Υποτίθεται ότι τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν σε παράνομες πληρωμές κομμάτων και υπαλλήλων του ΟΤΕ. Το υπόλοιπο ποσό πήγε στους διαχειριστές».
Ακόμη, ο κ. Τέλλογλου αναφέρθηκε στον ρόλο των τραπεζιτών της Dresdner Bank Λυγινού και Όσβαλντ που ήταν διαχειριστές δύο λογαριασμών της Siemens μέσω των οποίων “ξεπλενόταν” το ” μαύρο χρήμα” , αλλά και στον ρόλο του Καραβέλα. «Ερχόταν ένας υπάλληλος από τη Siemens Ελλάδος στην Γερμανία και υπέβαλε αίτημα για τις προμήθειες στην Ελλάδα. Το 1998 το έκανε ο Καραβέλας που ήταν οικονομικός διευθυντής και στη συνέχεια τον διαδέχθηκε ο Αθανασιάδης».
Παράλληλα, ο κ. Τελλογλου αναφέρθηκε και στον Μιχάλη Χριστοφοράκο, λέγοντας: «Ο Χριστοφοράκος είχε ενημερώσει τους προϊσταμένους του στη Γερμανία ότι έδινε χρήματα στα πολιτικά κόμματα. Είχε πολύ καλές σχέσεις με το Δ.Σ. της μητρικής Siemens στη Γερμανία. Μάλιστα μια περίοδο συζητιόταν να αναβαθμίσουν τον Χριστοφοράκο προσφέροντάς του και καλύτερη θέση ακόμη και εκτός Ελλάδος».
Στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν το 1989, το ΚΚΕ και η Ε.ΑΡ, καταφέρνουν να συνεργαστούν, παραμερίζοντας τη μακροχρόνια έντονη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ τους, και δημιουργούν το σχήμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ.
Ο Συνασπισμός λαμβάνει μέρος σε τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις και καταλαμβάνει αρκετά ικανοποιητική δύναμη για τα δεδομένα της Αριστεράς. Πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ο Χαρίλαος Φλωράκης (ΚΚΕ) και Γραμματέας του ο Λεωνίδας Κύρκος (Ε.ΑΡ). Ο ΣΥΝ λειτουργεί κατ΄ αυτόν τον τρόπο μέχρι το έτος 1991, ότε το ΚΚΕ -κατά το 13οΣυνέδριό του- αποφασίζει να αποχωρήσει από το σχήμα. Τα υπόλοιπα κόμματα του Συνασπισμού, όπως και σημαντικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ΚΚΕ που παραμένουν σε αυτόν, αποφασίζουν να μετατρέψουν τη συμμαχία σε ενιαίο κόμμα με το όνομα πλέον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Και το 1992 πραγματοποιείται το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της Αριστεράς και της Προόδου, με πρώτη πρόεδρο τη Μαρία Δαμανάκη.
Αν και το νέο αυτό πολιτικό κόμμα ξεκινά με μεγάλες προσδοκίες, οι υφιστάμενες ιδεολογικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του, δημιουργούν σοβαρά ρήγματα. Στις βουλευτικές εκλογές του 1993 ο ΣΥΝ αποτυγχάνει (για 2.000!! ψήφους) να περάσει το όριο του 3% και να επιτύχει την είσοδό του στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Τούτο άγει το κόμμα σε κρίση και το τιμόνι του αναλαμβάνει πλέον ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Το επόμενο δε έτος, ήτοι το 1994, ο ΣΥΝ λαμβάνει την ανώτατη από ποτέ εθνική «βαθμολογία» στις ευρωεκλογές (6,26%) και περνάει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, γεγονός που πιστώθηκε θετικά στη νέα του Ηγεσία. Δύο χρόνια αργότερα, το 1996, λαμβάνει και στις εθνικές εκλογές υψηλό ποσοστό και με 5,12% βρίσκει τη θέση του στη Βουλή.
Και φτάνουμε, στο έτος 2001, όπου δημιουργείται ο Χώρος Διαλόγου για την Ενότητα και Κοινή Δράση της Αριστεράς. Σε αυτόν συμμετέχουν διάφοροι αριστεροί πολιτικοί φορείς, διαφορετικών ιστορικών και ιδεολογικών καταβολών, με κοινή όμως δράση στα κομβικά ζητήματα που έχουν απασχολήσει την ελληνική κοινωνία κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Αν και ο Χώρος Διαλόγου δεν αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτική οργάνωση, αλλά ως μία προσπάθεια μόνιμης όσμωσης των κομμάτων και οργανώσεων που τον συναπαρτίζουν, από τους κόλπους του προκύπτουν ορισμένες σημαντικές υποψηφιότητες για τις δημοτικές- νομαρχιακές εκλογές του 2002. (μεταξύ αυτών και του Μανώλη Γλέζου στην Υπερνομαρχία Αθηνών – Πειραιώς κλπ).
Στην πορεία δε προς τις βουλευτικές εκλογές του 2004, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς φορείς του Χώρου Διαλόγου (ΣΥΝ, ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, Ενεργοί Πολίτες και ανένταχτες προσωπικότητες) αναζητούν τις δυνατότητες συμμετοχής σε κοινό ψηφοδέλτιο, μία κίνηση που αυτοαποκαλείται Πρωτοβουλία για τη Συσπείρωση. Αποτέλεσμα αυτής είναι η συγκρότηση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τον Ιανουάριο του 2004, στον οποίο συμμετέχουν όλοι οι παραπάνω φορείς, εκτός της ΚΟΕ (η οποία όμως δηλώνει ότι τον υποστηρίζει).
Στις εκλογές του 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει ποσοστό 3,3% και εκλέγει έξι (6) βουλευτές, όλους προερχόμενους από το ΣΥΝ. Αυτό, εντούτοις, οδηγεί σε εσωτερικές τριβές και κατηγορίες προς το ΣΥΝ για ηγεμονισμό, αφού τα μικρότερα κόμματα υποστηρίζουν ότι υπήρχε συμφωνία για εκλογή του Γ. Μπανιά (ΑΚΟΑ) στην Α’ Αθήνας, η οποία όμως τελικά δεν τηρήθηκε. Αποτέλεσμα των τριβών αυτών είναι η αποχώρηση από τη ΔΕΑ δύο ομάδων, η μια εκ των οποίων σχηματίζει τη συλλογικότητα Κόκκινο, παραμένοντας όμως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τρεις μήνες αργότερα (Ιούνιος 2004), ο ΣΥΝ συμμετέχει αυτόνομα στις Ευρωεκλογές.
Στη συνέχεια, το Δεκέμβριο του 2004 διεξάγεται το 4ο συνέδριο του ΣΥΝ, όπου υπερισχύει με μεγάλη πλειοψηφία η πολιτική πλατφόρμα που ζητά αναζωογόνηση και αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ. Νέος πρόεδρος του κόμματος αναδεικνύεται ο Αλέκος Αλαβάνος. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα αποτελεί κομβικό σημείο για την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού, επί της ουσίας, διαμορφώνει τους όρους υπέρβασης της εσωτερικής κρίσης και αναθέρμανσης του όλου εγχειρήματος. Η επόμενη εκλογική δοκιμασία για τις δυνάμεις της συνεργασίας έρχεται στις δημοτικές- νομαρχιακές εκλογές του 2006, όπου σε πολλές περιοχές στηρίζονται κοινοί υποψήφιοι με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Στις εκλογές του 2009 επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ τίθεται ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΝ. Εκλέγεται σε αυτό το αξίωμα από το 5ο Συνέδριο (7-10 Φεβρουαρίου 2008) με ποσοστό 70,41% έναντι ποσοστού 28,67%, που λαμβάνει ο συνυποψήφιός του Φώτης Κουβέλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό 70,41% του Αλέξη Τσίπρα είναι και το μεγαλύτερο που έχει λάβει ποτέ υποψήφιος στη διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος.
