Τι ειρωνία αλήθεια. Σε μια εποχή μακριά από αρένες, Καίσαρες και μονομάχους, η κυβέρνηση να φροντίζει να μας υπενθυμίζει ότι οι μελλοθάνατοι είναι εδώ και μάλιστα ως υπολογίσιμο μέγεθος που σύντομα θα μας… αφήσει χρόνους. Ο λόγος για τους ανθρώπους άνω των 70, για τους γονείς, τις γιαγιάδες, τους θείους και τους συγγενείς μας δηλαδή, 1,5 εκατομμύριο περίπου Έλληνες (πάνω κάτω) που είχανε την ευτυχία να ζούνε σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο για περισσότερο από 70 χρόνια και που σήμερα αισθάνονται ακούγοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό αλλά και τον υπουργό οικονομικών, ανεπιθύμητοι.
Μετά την αστοχία(;) του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ ο οποίος αναφερόμενος στο θέμα των συντάξεων και την περικοπή δαπανών σημείωσε με απάθεια ότι «θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου» ήρθε και η δήλωση Τσακαλώτου στο Λονδίνο ο οποίος στο ίδιο ακριβώς «πνεύμα» υπερθεμάτισε, τονίζοντας ότι οι παλαιοί συνταξιούχοι θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο. Κι ότι μέχρι το 2020, 2030, 2040 δεν θα βρίσκονται πια εδώ. Και μετά από αυτή την ρεαλιστική ανάλυση εξήγαγε αβίαστα το συμπέρασμα ότι δεν θα υπάρχει κάποια επίπτωση στην μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του συστήματος. Τι είπαν δηλαδή πρωθυπουργός και κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης; Ότι οι μεγάλοι άνθρωποι, θα εγκαταλείψουν τα εγκόσμια λόγω ηλικίας. Ε, και; Θα αναρωτηθεί ένας κυνικός παρατηρητής. «Ψέματα είναι; Αυτή δεν είναι η πορεία της ζωής; Γέννηση, ζωή και θάνατος» Και πράγματι, αυτό είναι το μονοπάτι για όλους μας. Μόνο που κανείς δεν γνωρίζει πόσο μακρύ είναι αυτό το μονοπάτι, κανείς δεν ξέρει το τέρμα του. Αλλά ακόμη κι αν το γνώριζε, τί κοινωνικό πρόσημο τοποθετούμε στην εν ψυχρώ αναγγελία της «καταδίκης» όλων αυτών των ανθρώπων;
Αλήθεια, πόσο αριστερός, πόσο αλληλέγγυος και πόσο κοινωνικά ευαισθητοποιημένος πρέπει να αισθάνεται κάποιος για να αντιληφθεί ότι μερικά πράγματα, απλώς «δεν λέγονται»; Όχι γιατί θα τοποθετήσεις απέναντί σου μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες. Όχι για ψηφοθηρικούς λόγους. Όχι επειδή δεν μας αρέσουν οι αλήθειες. Αλλά επειδή κανείς δεν οικειοποιείται να αποφασίζει για την αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ζωής, κανείς δεν μπορεί να τσουβαλιάζει σε στατιστικά νούμερα τις ανθρώπινες ψυχές που εργάστηκαν, αγωνίστηκαν, δυνάμωσαν την χώρα κι εξακολουθούν να προσφέρουν πιο σοφοί και πιο αποφασισμένοι, κανείς δεν μπορεί να λέει στον πατέρα μας και στην μάνα μας «μπήκατε στην τελική ευθεία…» Και μπορεί ακόμη, προσωπικά, να απέχω από τα 70, θα αφιερώσω όμως μια λαϊκή φράση στους κ.κ. Τσίπρα και Τσακαλώτο που έλεγε η λατρεμένη μου μάνα «Εκεί που ήσουν ήμουνα, εδώ που είμαι θά ρθεις;»
Άρθρο του Ανδρέα Ζαρταλούδη
Υποναυάρχου ΛΣ (εα)
Μέλους Β3 ΝΟΔΕ
