Τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή, όπως λέει ο Ευριπίδης, τις φέρνουν οι δύσκολες καταστάσεις. Και όλοι εμείς, επί επτά συναπτά έτη, ζούμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ζούμε την εποχή των μνημονίων.
Περισσότεροι από 4,5 εκατ. φορολογούμενοι χρωστούν στην εφορία, περίπου 1,5 εκατ. πολίτες βρίσκονται στο όριο της ακραίας φτώχειας, ενώ το 37,5% των παιδιών έως 17 ετών κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό. Υπάρχουν χειρότερα; Κι όμως υπάρχουν. Κάθε αξιολόγηση και ένα πολυνομοσχέδιο ανατροπών.
Τα προηγούμενα «γονάτισαν» μισθωτούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και γέμισαν τη χώρα λουκέτα. Με το πρόσφατο, περιουσίες, μικρές και μεγάλες, βγαίνουν στο ηλεκτρονικό σφυρί για χρέη μόνο άνω των 500 ευρώ… Όλα τα «ασημικά» στο Υπερταμείο. Γίνεται πιο δύσκολη η προκήρυξη απεργιών, καταργούνται ειδικά επιδόματα, ενώ «κουρεύονται» τα επιδόματα για τρίτεκνους και πολύτεκνους. Η κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί ότι όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι το 2050 η Ελλάδα θα είναι χώρα γερόντων!
Έχει σημασία, θα σκεφτεί κάποιος, αφού έως το 2060 τα μνημόνια θα πληρώνουμε. Έπεται άλλωστε και συνέχεια. Η τέταρτη και δυσκολότερη αξιολόγηση είναι μπροστά. Ο δρόμος άνοιξε. Θα φέρει και αυτή μεγάλες αλλαγές. Ανατροπές στους φόρους εισοδήματος, ακινήτων παρεμβάσεις στα τεκμήρια διαβίωσης, δηλαδή στη φορολογία των Ι.Χ., ακινήτων και σκαφών αναψυχής, στις ελάχιστες φοροαπαλλαγές που έχουν απομείνει, αλλά και νέο ποινολόγιο για όσους ξεχνούν να υποβάλλουν δηλώσεις. Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο έως το τέλος. Η έξοδος από τα μνημόνια, όποτε κι αν γίνει, θα αφήσει πίσω της συντρίμμια.
Πρέπει όμως να γίνει, για να αλλάξουμε σελίδα. Πρέπει να αλλάξουμε, γιατί ακόμη βουλιάζουμε. Το κόστος δυσβάσταχτο, αλλά μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε. Με την ελπίδα να ξαναγεννηθεί η… ελπίδα. Ο δρόμος είναι όμως μακρύς ακόμη και δύσβατος. Τα πολυνομοσχέδια ψηφίζονται αλλά το «τσουνάμι» που δημιουργούν αργεί να χτυπήσει. Και δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν, όμως σίγουρα για να διορθωθούν πρέπει να αλλάξουν.
