Aγγελίες εργασίας μαϊμού

Ενδιαφέρεται κανείς για την ψευδή και ανυπόστατη προσφορά εργασίας που ανεξέλεγκτα και παράνομα εκμεταλλεύεται την δυστυχία του κόσμου;

Η ανεργία, συνεχίζει να μονοπωλεί τις συζητήσεις ειδικά μεταξύ των νεότερων σε ηλικία επιβατών στο μετρό, αλλά αυτό το Μείζον Εθνικό Ζήτημα που κανονικά θα έπρεπε να είναι στην ημερήσια διάταξη της Βουλής των Ελλήνων, έχει αποκτήσει για την κυβέρνηση την μονοτονία και την αδιαφορία της θερινής ελληνικής ραστώνης, παρότι η χώρα βρίσκεται στην καρδιά του Χειμώνα. Ουδείς λοιπόν ασχολείται με την αύξηση της ανεργίας πόσο μάλλον με την ψευδή και ανυπόστατη προσφορά εργασίας που ανεξέλεγκτα και παράνομα εκμεταλλεύεται την δυστυχία του κόσμου.

Στις εφημερίδες λοιπόν αγγελιών ευρέσεως εργασίας κυριαρχούν οι ίδιες και οι ίδιες αναρτήσεις. Κάποιοι βάζουν συνέχεια αγγελία και ζητούν υπαλλήλους τους οποίους υποτίθεται πως θα προσλάβουν μόλις τελειώσει η δοκιμαστική περίοδος των δύο μηνών που θέτουν ως προυπόθεση για την προσφορά εργασίας. Αυτοί οι ¨υπάλληλοι¨ βέβαια δεν προσλαμβάνονται ποτέ και ιδού γιατί. Οι συγκεκριμμένοι εργοδότες που “ψάχνουν” συνεχώς υπαλλήλους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που έχουν όντως φόρτο εργασίας, αλλά η φύση της δουλειάς δεν απαιτεί να διαθέτει ιδιαίτερα προσόντα ο εργαζόμενος, όπως επί παραδείγματι είναι οι υπηρεσίες τηλεφωνικών πωλήσεων. Στα 480 λεπτά που θα απασχοληθεί στο οκτάωρό του κάποιος υπάλληλος μπορεί να πραγματοποιήσει περίπου 300 τηλεφωνήματα. Στατιστικά, τριάντα εξ αυτών των πελατών θα «τσιμπήσουν» το δόλωμα της τάχα προσφοράς και τρεις ενδέχεται όντως να αγοράσουν.

Οι εργαζόμενοι λοιπόν σε αυτές τις εταιρείες είναι εντελώς αναλώσιμοι και σε ποσοστό 99% απολύονται περίπου στις πενήντα με εξήντα ημέρες εργασίας, πριν καν προσληφθούν γιατί δεν έπιασαν τάχα τον στόχο που τους είχε ανατεθεί. Οι αμοιβές που προσφέρουν αυτές οι ¨εταιρείες¨, ακούει ο Ξένος Παρατηρητής πως είναι τόσο χαμηλές που συνήθως ο ¨εργαζόμενος¨ ξοδεύει περισσότερα –για την μετακίνηση και τη διατροφή του- από αυτά που εισπράττει στο τέλος του μήνα. Έχει ακούσει ο Ξένος Παρατηρητής, εκεί στις στοές του μετρό, πως 160 ευρώ βασική αμοιβή συν ποσοστά που δεν ξεπερνούν τα 100 ευρώ θεωρείται πολύ χάι μισθός. Αυτοί λοιπόν οι ¨επιχειρηματίες¨ βάζουν μόνιμα αγγελία στις εφημερίδες και εκμεταλεύονται ασύστολα τη δυστυχία αυτών που δεν βρίσκουν μια αξιοπρεπή εργασία και δεν υποψιάζονται την όλη κομπίνα.

Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κάποιος οικονομικά και στατιστική για να αντιληφθεί πως αν κάποιος χρησιμοποιεί δέκα τέτοιους ταλαίπωρους εξασφαλίζει μίνιμουμ τριάντα πωλήσεις ημερησίως. Πιθανότατα ένα καλό για αυτόν μεροκάματο, το οποίο όμως δεν αρκεί για να αμειφθούν ανθρώπινα και οι σύγχρονοι σκλάβοι που χρησιμοποιεί. Έτσι τους γνωστοποιεί στις εξήντα ημέρες πως δεν κάνουν γι αυτή τη δουλειά, τους δίνει περίπου πεντακόσια ευρώ και τους ξαποστέλνει. Εχει ακούσει δυστυχώς ο Ξένος Παρατηρητής πως συνήθως δεν δίνει ο σκλαβέμπορος ούτε τα πεντακόσια, γιατί λέει πως δεν τα έχει. Δίνει τριακόσια και ζητάει από τους απολυμένους να πάνε από την ¨εταιρεία¨ τον επόμενο μήνα για να πάρουν τα υπόλοιπα. Χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα, συνήθως δεν τα δίνει ποτέ, εκτός και αν κάποιος οξύθυμος τα ζητήσει επιτακτικά. Τότε τα βρίσκει, αλλά δεν τον πειράζει –όλες οι δουλειές έχουν και τη χασούρα τους- γιατί θα τα εξοικονομήσει από τα επόμενα ¨θύματα¨ υπαλλήλους.

Η άλλη κατηγορία είναι αυτή που δεν έχει επιτακτικό φόρτο εργασίας, όπως είναι ο χώρος του real estate, αλλά κάποιος πρέπει να ¨τρέχει¨ για να δείχνει τα ακίνητα. Σε αυτή την περίπτωση δεν ¨παίζει¨ καν μισθός. Η δουλειά γίνεται με ποσοστά. Υπόσχεται λοιπόν ο ¨εργοδότης¨ άμεσα και υψηλά κέρδη στον εργαζόμενο από το ποσοστό του επί της συναλλαγής, είτε πώληση είτε ενοικίαση είναι αυτή. Κάποια γραφεία βέβαια υπόσχονται και έναν τυπικό σταθερό μισθό αλλά στην έρευνα που έκανε ο Ξένος παρατηρητής είδε πως έχουν μόνιμες αγγελίες αναρτημένες εδώ και χρόνια, πράγμα που σημαίνει είτε πως ψεύδονται και αποχωρούν μόλις το αντιληφθούν οι υποψήφιοι εργαζόμενοι, είτε ότι οι αμοιβές είναι τόσο χαμηλές και τα ποσοστά ανύπαρκτα που και πάλι λύεται η συμφωνία πριν καλά καλά ισχύσει. Και είναι λογικό αφού η Αθήνα έχει γεμίσει ενοικιαστήρια, τα μισά καταστήματα είναι κλειστά, τα πωλητήρια άπειρα, πως να έχει μέλλον κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με την προσφορά ακινήτων.

Το ίδιο ισχύει με τον χώρο των door to door πωλήσεων όλων των αντικειμένων από καλλυντικά μέχρι τάπερ. Αν ¨βγάλει¨ στον δρόμο η εταιρεία που διαθέτει αυτά τα προϊόντα πολλούς πωλητές, θα εξασφαλίσει ένα κάποιο μεροκάματο, το οποίο λόγω της καθίζησης της αγοράς με το ζόρι θα φτάνει για τα λειτουργικά της έξοδα. Που να περισσέψει για τις αμοιβές των πωλητών. Για αυτό αναγκάζεται να έχει μόνιμα αγγελία στην εφημερίδα και εύκαιρα βιογραφικά στο συρτάρι της. Σε πολλές μάλιστα τέτοιου είδους αγγελίες ζητάνε να διαθέτει δικό του αυτοκίνητο ο πωλητής για να πάρει τη δουλειά και σε κάποιες ακόμα πιο θρασείς να έχει και δικό του πελατολόγιο. Αντί λοιπόν στη κυβέρνηση να ασχολούνται καθημερινά με το πρόβλημα της ανεργίας, αντί να έχουν θέσει στόχο την μείωση του ποσοστού των ανέργων, αντί να έχουν βάλει μια τεράστια φωτεινή επιγραφή έξω από τη βουλή που να δείχνει με αριθμούς την πρόοδο, ασχολούνται μόνο με την μείωση της ανεργίας στα μέλη των δικών τους οικογενειών.