Προφήτου Ιεζεκιήλ, Ιερομάρτυρος Απολλιναρίου και Βιταλίου (επισκόπων Ραβέννης), Απολλωνίου, Φωκά (του νέου), Θύρσου (επισκόπου Καρπασίας) Πελαγίας (της Τηνίας).
Σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, εν τοις Ολυμπίου.
Η Οσία Πελαγία η Τήνια ήταν κόρη του ιερέα Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Η μητέρα της ήταν από το Τριπόταμο της Τήνου και ανήκε στην οικογένεια Φραγκούλη. Γεννήθηκε το 1752 στο χωριό Κάμπο της Τήνου και το κοσμικό της όνομα ήταν Λουκία. Η οσιότητά της ως μοναχής έγινε αφορμή η Πελαγία να γίνει «σκεύος εκλογής» για να αποκαλυφθεί σε αυτήν η Παναγία και να της υποδείξει ότι στον αγρό Δοξαρά στην Τήνο βρισκόταν η ιερή εικόνα της (30 Ιανουαρίου 1823). Επί τρεις Κυριακές έβλεπε τη Μεγαλόχαρη στον ύπνο της, που της ζητούσε να ειδοποιήσει τον επίσκοπο του νησιού Γαβριήλ και τους προύχοντες να σκάψουν στη γη για να βρουν την αγία εικόνα του Ευαγγελισμού και να χτίσουν μεγαλοπρεπή ναό. Το γεγονός αυτό συνέβη όταν η οσία ήταν εβδομήντα τριών ετών. Αρχικώς ετάφη στο ναό των Ταξιαρχών, αλλά το 1973 χτίστηκε προς τιμήν της μεγαλοπρεπής ναός.
Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ έζησε την εποχή της αιχμαλωσίας των Εβραίων από τους Βαβυλώνιους και βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους συμπατριώτες του, οι οποίοι δεν ανέχονταν τον έλεγχο των πράξεών τους που τους έκανε.
Προφήτες
Δυστυχώς στις ημέρες μας η λέξη κατάντησε συνώνυμη του «μάντης». Στην Εκκλησία μας όμως οι προφήτες δεν είναι αυτό. Είναι οι «άνθρωποι του Θεού», «άγγελοι Κυρίου», οι «φύλακες», οι «ποιμένες» όπως αποκαλούνται στην Παλαιά Διαθήκη. Είναι εκείνοι στους οποίους ο Θεός ανέθετε να γίνουν η «φωνή» Του εν μέσω των ανθρώπων της εποχής τους, να τους διδάξουν, να τους ελέγξουν για τη διαγωγή τους, να τους προειδοποιήσουν για το πού μπορεί να τους οδηγήσει η αλόγιστη, μακριά από το Θεό συμπεριφορά τους. Συχνά, για να τονίσουν το λόγο τους και την αλήθειά του έκαναν και θαύματα. Εξαιτίας του συχνά, ακόμα και προς τους ισχυρούς και τους άρχοντες, ελεγκτικού χαρακτήρα του κηρύγματος των προφητών αντιμετωπίζονταν αρνητικά από εκείνους μέχρις και του σημείου να χάσουν την ίδια τους τη ζωή. Είναι χαρακτηριστική η φράση του ίδιου του Ιησού «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ που σκοτώνεις τους προφήτες…» (Ματθ. 23,37). Ο ίδιος ο Θεός στο Δευτερονόμιο, το πέμπτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, είχε υποσχεθεί στον Μωυσή ότι θα ξεχώριζε κάποιους από το λαό των Ισραηλιτών και θα τους ανέθετε να μιλούν και να εξηγούν το θέλημά Του στους ανθρώπους. Χαρακτηριστικά εκεί λέει: «Προφήτην αναστήσω αυτοίς εκ των αδελφών αυτών, ώσπερ σε, και δώσω τα ρήματα εν τω στόματι αυτού και λαλήσει αυτοίς καθ’ ό,τι αν εντείλωμαι αυτώ…» (Δευτ. 18,18). Πάντοτε η Εκκλησία στους λόγους των προφητών άκουγε τον ίδιο το Θεό. Αυτό είναι τόσο σοβαρό, ώστε να το διατυπώνει και στο σύμβολο της Πίστεως (Πιστεύω), όταν λέει για το Πνεύμα το Άγιο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ότι μίλησε μέσω των προφητών, «το λαλήσαν διά των Προφητών». Ο προφητικός λόγος είναι πάντα επίκαιρος σε κάθε εποχή, γιατί αναφέρεται στο βασικό θέμα των αρνητικών συνεπειών για τον άνθρωπο και τον κόσμο από την απομάκρυνσή του από το Θεό, γιατί αποτελεί μια διαρκή κλήση των ανθρώπων για μετάνοια. Αυτός είναι και ο λόγος που η Εκκλησία έχει συμπεριλάβει τα προφητικά κείμενα στη λατρευτική της πράξη διαβάζοντας αποσπάσματά τους συχνότατα στο ναό κατά τη διάρκεια των ιερών ακολουθιών. Όλοι οι προφήτες δε συνέγραψαν αυτοί οι ίδιοι ή οι μαθητές τους βιβλία. Το προφητικό κήρυγμα κάποιων προφητών έχει καταγραφεί σε βιβλία και σώζεται στην Παλαιά
Διαθήκη. Ανάλογα με την έκταση των βιβλίων αυτών οι προφήτες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους «μεγάλους» και τους «μικρούς».
Έχουμε τρεις κατηγορίες προφητών:
- Τους μη συγγραφείς: οι Προφήτες Ηλίας και Ελισαίος.
- Τους προφήτες των οποίων το προφητικό κήρυγμα σώζεται σε μεγάλα αποσπάσματα στην Παλαιά Διαθήκη («μεγάλοι»): οι Προφήτες Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ.
- Τους προφήτες των οποίων το προφητικό κήρυγμα σώζεται σε μικρά αποσπάσματα στην Παλαιά Διαθήκη («μικροί»): οι Προφήτες Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ιωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας και Μαλαχίας.
Τελευταίο ιερό πρόσωπο που να συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά των προφητών και που αποτελεί το πρόσωπο-σύνδεσμο ανάμεσα στις περιόδους της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης είναι ο ισάγγελος Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος και τους ανθρώπους σε μετάνοια καλούσε προαναγγέλλοντας τον ερχομό του Χριστού και με την αποκοπή της κεφαλής του πλήρωσε την ελεγκτική προς τον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα συμπεριφορά του για την ανηθικότητά τους.
Στην περίοδο της Καινής Διαθήκης δεν έχουμε προφήτες με την εκκλησιαστική έννοια που αυτοί παρουσιάζονταν κατά τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης παρά μόνον το προφητικό βιβλίο της Αποκάλυψης, που συνέγραψε ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος και του οποίου το περιεχόμενο θα ερμηνευτεί και θα αποκαλυφθεί πλήρως στην ανθρωπότητα καθώς εκείνη θα προχωρεί προς τα έσχατα και τη Δεύτερη ένδοξη Παρουσία του Κυρίου.
