Ακακίου, Γεωργίου, Ευγενίου, Θεοδώρου, Θεοφίλου, Ιούστου, Ματθαίου, Τροφίμου, Μανουήλ (βασιλέως, του διά του αγγελικού σχήματος μετονομασθέντος Ματθαίου), Συμεών (του διά Χριστόν σαλού), Ονουφρίου (του Ρώσου), Παρθενίου επισκόπου Ραδοβυζδίου, Άρτας, 1777).
Σύναξη του Αγίου Ακακίου (εν τω Επτασκάλω, όπου απεκεφαλίσθη διά ξίφους).
Ο Άγιος Παρθένιος καταγόταν από το χωριό Βατσουνιά της Θεσσαλίας. Από μικρός είχε κλίση στα ιερατικά. Έγινε επίσκοπος Ραδοβυσδίου (της περιοχής της Άρτας). Υπήρξε υπόδειγμα ιεράρχη. Βοηθούσε τους φτωχούς και τους συμπαραστεκόταν με κάθε τρόπο. Συχνά έβγαινε στους αγρούς και τους ευλογούσε τα ζώα. Πέθανε ειρηνικά στις 21 Ιουλίου 1777. Κατά την ημέρα ανακομιδής των λειψάνων του αυτά ευωδίαζαν. Τα λείψανά του πραγματοποιούν θαύματα ιδιαίτερα όσον αφορά ασθένειες των ζώων. Μέρος από τα οστά των χεριών του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δουσίκου Τρικάλων (στη διαδρομή προς την Ελάτη, κοντά στην Πύλη).
Οι Άγιοι Συμεών και Ιωάννης κατάγονταν από την Έδεσσα της Συρίας και έζησαν επί βασιλείας Ιουστίνου του νέου. Ήταν στενοί φίλοι, έγιναν μοναχοί από τον Όσιο Νίκωνα και ασκήτευσαν μαζί στην έρημο κοντά στα Ιεροσόλυμα επί σαράντα χρόνια. Κατόπιν ο μεν Ιωάννης παρέμεινε στην έρημο, ο δε Συμεών επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, όπου τηρώντας την ανωνυμία του και παριστάνοντας τον αγαθό (γι’ αυτό ονομάστηκε και σαλός) έκανε αγαθοεργίες και θεράπευε ασθενείς κάνοντας θαύματα. Τελικά πέθανε πάμφτωχος και ταλαιπωρημένος. Αναφερόμενος στο αγαθό της φιλανθρωπίας, ο Άγιος Συμεών είπε: «Ο κύριος λέγει ότι όποιος δώσει ελεημοσύνη θα απολαμβάνει σε αυτόν τον κόσμο εκατονταπλάσια και ζωή αιώνια στον μέλλοντα. Λοιπόν εάν πιστεύεις δίνε όσο δύνασαι, εάν δε δεν δίνεις, είναι φανερό πως είσαι άπιστος»
Οι διά Χριστόν σαλοί
Πρόκειται για μοναχούς, κυρίως, των οποίων η συμπεριφορά ήταν έξω από την κοινώς παραδεκτή συμπεριφορά των λοιπών Χριστιανών. Αδιαφορούσαν για την υποκριτική ευπρεπή, κατά τους πολλούς, κοινωνική συμπεριφορά, την οποία και στιγμάτιζαν προκαλώντας με το δικό τους αυθεντικό και συμβολικό τρόπο ζωής. Η σαλότητα στην ορθόδοξη παράδοση είναι μεγάλο χάρισμα από το Θεό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με την οποιαδήποτε «ηθική» συμπεριφορά. Είναι μια καθαρά θρησκευτική εκδήλωση. Αποτελεί για την παράδοσή μας μια από τις ακραίες αλλά και από τις πιο αυθεντικές φανερώσεις και διδαχές του ορθόδοξου χριστιανικού ήθους. Στόχος των αγίων διά Χριστόν σαλών ήταν να αποκαλύψουν τον αντισυμβατικό χαρακτήρα της πίστης στο Θεό και πόσο ξένη με την κατά κόσμον κοινωνική ευπρέπεια είναι στις εκδηλώσεις της.
-
Το χάρισμα της σαλότητας ήταν αρκετά διαδεδομένο στις αρχές του 16ου αιώνα στη Ρωσία. Ακόμα και ο Ιβάν ο Τρομερός δεν είχε γλιτώσει από τα βέλη των «σαλών». Ο Άγιος «διά Χριστόν σαλός» Νικόλαος του πήγε κάποτε ένα πιάτο με ωμό κρέας. «Είμαι Χριστιανός και δεν τρώω κρέας τη Σαρακοστή», είπε ο τσάρος. «Πίνεις όμως το αίμα των Χριστιανών», του απάντησε ο Νικόλαος. Ονομαστοί «διά Χριστόν σαλοί» ήταν ο Όσιος Συμεών στη Συρία (6ος αιώνας), ο Όσιος Ανδρέας στην Κωνσταντινούπολη (τέλη 9ου και αρχές 10ου αιώνα), η Οσία Ισιδώρα στην Αίγυπτο (4ος αιώνας).
*Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ εκδόσεις PLS
