Φουντώνουν και πάλι τα σενάρια για έξοδο της Ελλάδας από τη Σέγκεν λόγω του μεταναστευτικού. Λες και φταίει η Ελλάδα για την αθρόα τους προσέλευση. Μα η Ελλάδα 25 χρόνια πριν δεν είχε μετανάστες. Τι συνέβη εν τω μεταξύ και έφτασε σήμερα να κατηγορείται για την εισροή των μεταναστών στην υπόλοιπη Ευρώπη; Πολλές φορές για να βγάλει κανείς σωστά συμπεράσματα σε μια διχασμένη άποψη δεν χρειάζεται να ανατρέξει μόνο σε έρευνες, συγγράμματα και επιστημονικές αναλύσεις. Ισως η απάντηση να είναι απλή και να μη κρύβεται σε περίπλοκα σενάρια. Στο μεταναστευτικό το πρόβλημα μοιάζει να εντοπίζεται στο μέγεθος μιας ετικέττας από αυτές που είναι ραμμένες στο εσωτερικό των ρούχων και γράφουν “Made in Bangladesh”, “Made in Pakistan”, “Made in Εgypt”, “Made in India”.
Aρκεί να αναρωτηθεί κάποιος γιατί όλα σχεδόν τα ρούχα, τα κομπιούτερ, τα παιχνίδια, τα εργαλεία, τα ηλεκτρικά, και κάθε είδος προιόντος που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, κατασκευάζονται σε διάφορες άλλες χώρες πλήν των Ευρωπαικών. Λές και η Ευρώπη δεν διαθέτει εργοστάσια και εργατικό δυναμικό. Και αυτή είναι η αλήθεια. Εδώ και δύο δεκαετίες και κυρίως μετά την εμφάνιση του νομίσματος ευρώ, οι επιχειρήσεις μετέφεραν τις δραστηριότητές τους εκτός Σέγκεν. Το νέο νόμισμα ήταν πολύ βαρύ για να μπορεί να πληρώσει τους ακριβοπληρωμένους και καλοζωισμένους Ευρωπαίους εργάτες. Για την ακρίβεια μια χαρά ήταν το νόμισμα, το πρόβλημα ήταν για μια ακόμα φορά στους ανθρώπους και την απληστία τους.
Αφού υπήρχαν διαθέσιμες χώρες με πάμφτωχους κατοίκους που ήταν πρόθυμοι να εργαστούν με ένα ευρώ την ημέρα γιατί οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι να συνέχιζαν να πληρώνουν από 30 έως 50 ευρώ μεροκάματο τους δικούς τους εργάτες. Το εργατικό κόστος είχε ξαφνικά τη δυνατότητα να μειωθεί έως και 90%. Θα έπρεπε να είναι χαζοί για να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους στο Ευρωπαικό μοντέλο. Τελικά 20 χρόνια μετά, αποδεικνύεται πως η κίνησή τους αυτή μόνο έξυπνη δεν ήταν. Γιατί, όπως ήταν λογικό, κάποια στιγμή αυτοί οι εργάτες του 1 ευρώ την ημέρα θα αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή γι΄αυτούς και τις οικογένειές τους, που αλλού εκτός από τις χώρες που η οικονομίες τους συνέχιζαν να είναι εύρωστες. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι χώρες ήταν στην ουσία οι αληθινοί τους εργοδότες. Πόσο μάλλον όταν σε αυτές τις χώρες είχαν συγγενείς, οι οποίοι εδώ και δεκαετίες αμείβονταν με Ευρωπαικές αμοιβές εργαζόμενοι ως βοηθητικό κυρίως προσωπικό. Κάνοντας δηλαδή τις “βρώμικες” εργασίες που απαξιούσαν να απασχοληθούν οι Ευρωπαίοι.
Αυτές τις δεκαετίες από το 1950 και μετά, έως το 2000, η Ελλάδα δεν είχε μετανάστες, γιατί το νόμισμά της δεν άντεχε προφανώς να συντηρήσει βαριά βιομηχανία, οι δυνατότητές της ήταν περιορισμένες, οι οικονομικές αποδοχές του εργατικού της δυναμικού δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλότερες από αυτές των “πτωχών” γειτόνων της. Γι’ αυτό και δεν την προτιμούσαν για μετανάστευση. Πέρα από λίγους Πακιστανούς που απασχολούνταν σε αγροτικές εργασίες και τους Αλβανούς που εισέβαλαν στα ’90 από διπλωματικό λάθος και οι οποίοι ήταν κατά πολύ πτωχότεροι των Ελλήνων, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν μετανάστες. Είναι λοιπόν απορίας άξιον το να απειλεί η Ευρώπη την Ελλάδα με έξοδο από την Σέγκεν, για ένα πρόβλημα που δεν δημιούργησε εκείνη, απλώς και μόνο επειδή γεωγραφικά βρίσκεται στο νοτιότερο Ευρωπαικό σύνορο, στην είσοδο του μεταναστευτικού ρεύματος. Η Ευρώπη -αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος- θα πληρώσουν πολύ ακριβά το κέρδος που είχαν αποκομίσει εις βάρος αυτών των ανθρώπων που εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Είτε η Ελλάδα εκδιωχθεί από τη Σέγκεν είτε παραμείνει, οι μετανάστες θα κατακλύσουν, θα “κυριεύσουν” την Ευρώπη. Η ειρωνία μάλιστα είναι πως δεν θα παραμείνουν στην Ελλάδα. Γιατί να μεταναστεύσουν σε μια χώρα που είναι το ίδιο πτωχή με τη δική τους. Δεν υφίσταται λόγος να μεταναστεύσει κάποιος εκτός Σέγκεν.
