Επιδείνωση θα παρουσιάσει τις επόμενες μέρες ο καιρός στη χώρα μας, με βροχές και χιονοπτώσεις στα ορεινά, κάτι που για όλους μας σημαίνει πως θα φορέσουμε πιο ζεστά ρούχα ή θα κάψουμε λίγο περισσότερο το καλοριφέρ. Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι λίγες μέρες νωρίτερα βρίσκονταν στα ζεστά τους σπίτια π.χ. στη Συρία, αναγκάστηκαν να καταφύγουν μαζί με τα παιδιά τους εκτάκτως στο ύπαιθρο, με ότι ρούχα φορούσαν ή μπορούσαν να κουβαλήσουν. Με λίγες μόνο οικονομίες “ραμμένες” στα εσώρουχά τους, χωρίς φαγητό και νερό, πέρασαν με φουσκωτά αμφιβόλου αντοχής τις θαλάσσιες περιοχές που χωρίζουν τα Τουρκικά παράλια από τα νησιά μας, για να προωθηθούν εν τέλει μετά από πολλές περιπέτειες και εξευτελισμούς στα περιβόητα σύνορα της Ελλάδας με την Ευρώπη.
Εκεί λοιπόν οι τυχεροί εξ αυτών διαμένουν στο καταυλισμό της Ειδομένης χωρητικότητος 1200 ανθρώπων, όπου μπορούν να έχουν υποτυπώδη στέγαση, τροφή και ιατρική περίθαλψη. Οι υπόλοιποι, 5000 – 6000 περίπου διαμένουν σε κάποια πρατήρια καυσίμων και στο ύπαιθρο, σε σκηνές και σλίπινγκ μπάγκ που τους έχουν προσφέρει ανθρωπιστικές οργανώσεις και κάτοικοι της περιοχής. Ευλόγως λόγω της ταλαιπωρίας, βρίσκονται σε έναν συνεχή εκνευρισμό. Εγκατέλειψαν τη χώρα τους γιατί κινδύνευαν να τους σκοτώσουν επειδή τους θεωρούν άπιστους, για να ζητήσουν άσυλο σε κάποιες χώρες που τους θεωρούν ούτως ή άλλως ύποπτους γιατί είναι μουσουλμάνοι.
Φήμες που έρχονται από το Βορρά μιλούν πως σιγά σιγά η “στρόφιγγα” στενεύει και πως κάποια στιγμή τα σύνορα θα κλείσουν και θα βρεθούν εγκλωβισμένοι σε μια “φτωχή” χώρα που μετά βίας συντηρεί τους κατοίκους της. Προσπαθούν λοιπόν να διαμαρτυρηθούν όπως μπορούν, φωνάζοντας ή καταλαμβάνοντας το οδόστρωμα της εθνικής οδού, γνωρίζοντας όμως πως η πράξη τους δεν έχει νόημα γιατί η ΠΓΔΜ είναι που καθυστερεί εσκεμμένα τους ελέγχους. Το χαοτικό σκηνικό συμπληρώνουν οι οδηγοί ταξί της ΠΓΔΜ που διαμαρτύρονται κλείνοντας τη σιδηροδρομική γραμμή γιατί οι αρχές τους απαγόρευσαν να μεταφέρουν μετανάστες παραχωρώντας το “προνόμιο¨ κομίστρου μόνο στους σιδηροδρομικούς, δυσκολεύοντας ακόμα πιο πολύ την αργή διέλευση των προσφύγων.
Η θερμοκρασία που πέφτει, οι βροχές που δυναμώνουν, η λάσπη, η υγρασία, η “ξηρά” τροφή, η αποκοπή από τη γενέτειρα, η έχθρα, η δυσπιστία, η αποστροφή εκ μέρους των νέων γειτόνων, τα άγνωστα εδάφη, οι ακαταλαβίστικες γλώσσες που μιλούν όλοι οι “ξένοι”, στις οποίες δεν μπορούν ούτε βοήθεια να ζητήσουν, πόσο μάλλον να διαμαρτυρηθούν, η αβεβαιότητα, τα χιλιάδες γιατί που μένουν αναπάντητα, είναι το σκηνικό που ακολουθεί το καραβάνι και την τύχη αυτών των χιλιάδων ψυχών. Από την άλλη εμείς οι κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας, σχεδόν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, με 2.000.000 ανέργους, με χιλιάδες άστεγους, με εκατοντάδες χιλιάδες να περιμένουν να τους πετάξουν οι τράπεζες έξω από τα σπίτια τους, σε μια χώρα όπου η ανομία έχει αρχίσει να κυριαρχεί, έχοντας μια κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να “σώσει” μόνο τους συγγενείς της, δίνοντας την εντύπωση πως αγνοεί όσα συμβαίνουν γύρω της, πόση συμπόνοια μπορεί να μας περισσεύει; Κι όμως…
